Gökyüzünde özgürce uçan bir kuş ve o gökyüzüne ateş eden bir savaşçının hikayesi.
Leyla özgür bir kuş, Ercüment vatanı için dağlara, taşlara gerekirse gökyüzüne ateş edecek bir savaşçcı.
Özgür kuşlar bir kafese hapsolur mu? Savaşçılar silahlarını...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Saat 11 olmuş, biz gidelim artık." Diyerek ayağa kalktı Ercüment ve bana döndü. Bende boynumda ki oyunca steteskopu çıkartıp ayağa kalktım.
"Ercüment abi Leyla ablayı yine getirirsin değil mi?"
Ercüment gülümseyerek İlaydaya baktı. "Bilmem. Gelmek isterse getiririm."
"İster misin gelmek?" Diye sordu İlyas. "İsterim tabii ki."
"Yaşasın!"
Çocuklar ile vedalaşıp odadan çıktık. Bereyi giymek yerine elimde tuttum. Atkıyı da gelişi güzel boynuma atıverdim.
"Tanıştığıma çok memnun oldum Sezen. Her şey için teşekkürler."
"Rica ederim ne demek. Her zaman bekleriz."
Gülümsedim. "Bak numaramı verdim bir şey olursa ara tamam mı? Hiç çekinme."
"Tamam."
Ayşe teyzeye dönüp elini öptüm. "Görüşürüz Ayşe teyze."
"Görüşürüz kızım. Sen Ercüment her geldiğin de gel tamam mı?"
Başımı salladım.
Ercüment de vedalaştıktan sonra evden çıkıp araba bindik.
"Teşekkür ederim." Dedim arabayı çalıştırırken. "Çok güzel bir geceydi."
"Asıl ben teşekkür ederim."
"Ne için?"
"Söylemeden etmeden getirdim seni buraya. Çocuklar ile de çok güzel ilgilendin, çok sevdiler seni."
Gülümseyerek ona döndüm. "İyiki de getirmişsin o zaman, bende onları çok sevdim."
Tebessüm etti.
Arabanın içi yavaş yavaş ısınmaya başlarken benim de iyice uykum gelmişti. Derin bir nefes aldım ve "Babaları?" Dedim usulca.
Devamını söyleyememiştim. Babaları şehit mi oldu diyememiştim. Aslında şehitlik çok güzel bir mertebeydi. Çoğu kişiye nasip olmayacak kadar güzel.
Ama ufacık çocuklar babasız kalmıştı işte. Hem de kim bilir hangi hain yüzünden.
"Geçen sene şehit oldu." Dedi.
Yüzünde ki gülümseme gitmişti. Her zamanki düz ifade yerini almıştı.
"Arkadaşın mıydı?" Diye sordum. "Kardeşimdi."
Kısa bir sessizlikten sonra konuşmaya başladı. "Çatışmadaydık, yanım da yere düştü. Değildir dedim. Görsen güçlü kuvvetli de bir adamdı. Bir iki kurşun devirmezdi. Sekiz kurşun yedi."
Yutkundu.
"Çocuklar çok zor toparlandı. Hatta tam olarak toparlanamadılar bile. Sezen ve Ayşe teyze kendi acılarını unutup onlarla ilgilenmeye başladı. Baştan herkes üzüldü, yanlarında oldular ama zaman geçtikçe ateş sadece düştüğü yeri yakmaya devam etti."
