Young and Broken - Bankzitters (Robbie)

1

Young and broken.

Hier lig ik dan, in het ziekenhuis kijkend naar een witte muur. Meer heb ik toch niet te doen en meer zal ik ook niet krijgen...

Ik ben Manou, ik lijd aan Myasthenia Gravis, oftewel MG. Het is een ziekte waardoor mijn spieren verzwakken. Normaal zou ik binnen een paar weken 23 jaar worden, maar exact zeven minuten geleden kwam de dokter melden dat ik nog maar een week te leven heb.

Ik lig hier, nog steeds in stilte, kijkend naar die ene witte muur die me meer interesseert dan de resterende tijd die er overblijft van mijn leven. Ik weet niet wat ik moet doen. Binnen een week ben ik er niet meer. Ik krijg tranen in mijn ogen. Eerlijk gezegd: ik ben bang om te lijden en ben bang van de pijn. De ziekte neemt mijn lichaam helemaal over en ik heb geen controle meer over mezelf. Het liefst zou ik te horen willen krijgen dat het allemaal een grapje was. Maar dat is het niet. Al de dromen die ik had zijn verdwenen. Allemaal in een keer kapot. Dit was mijn leven dan.

Het liefst zou ik nu gewoon neergestoken worden en niet meer afwachten en lijden tot de dood me te pakken heeft.

Dan komt Robbie de kamer binnen gelopen, Robbie mijn lieve vriendje. Hij zal altijd van mij houden en ik van hem. Ik zie de tranen in zijn ogen staan. Dit breekt mij toch het meest. Snel ren ik op hem af en trek hem in een knuffel. Nog meer tranen glijden over mijn wangen terwijl Robbie me probeert rustig te krijgen.

"Kom we gaan iets leuks doen."

Langzaam knik ik.

Als we het ziekenhuis uit lopen zie ik Matty, Koen, Raoul en Milo ook al staan. Ze zijn echt mijn beste vrienden. Meteen komt Milo op me af rennen en trekt me in een knuffel. Langzaam voel ik mijn trui nat worden van zijn tranen. Ik ken Milo echt al sinds kleins af aan en we zijn echt beste vrienden. Langzaam rolt er nog een eenzame traan over mijn wang. Ik ben zo bang, bang voor de dood. Bang om al deze lieve mensen te verliezen.

Met zijn allen lopen we naar de kermis. Ik lach en praat mee, alsof het me alles laat vergeten. Maar van binnen voel ik nog steeds die angst, nog steeds die pijn.

Straks kunnen we niet meer over de kermis lopen en doen alsof er niks aan de hand is. Binnen nu en 3 dagen zullen bijna al mijn spieren zijn verlamt. Dan kan ik niet meer lopen of bewegen. Als ik geluk heb kan ik dan nog praten. Met die gedachten loop ik in mijn hoofd, terwijl ik maar blijf lachen.

Na afloop gaan we met zijn allen logeren. Wel bij mijn huis, want ja wat als er iets gebeurt. Ik vind het zo kut. Dat iedereen steeds rekeningen met mij moet houden. Dat ik iedereen tot last ben. Hoe sneller ik ga hoe beter. Dan heeft ook niemand meer last van mij.

Het liefst ga ik nu. Gewoon op dit moment. Ik krijg toch alleen nog maar pijn en ga anderen tot last zijn. Dat wil ik niet, daar heb ik nooit om gevraagd.

We zitten ondertussen op mijn kamer en praten en lachen veel. Kunnen ze dan echt mijn pijn niet zien? De pijn die ik van binnen heb. Denken ze dan echt dat ik me goed voel na wat mij is verteld? Dat is me goed voel nadat iemand me heeft verteld dat ik dood ga.

Al snel ligt iedereen te slapen, maar ik niet. Ik blijf maar denken aan alles wat er is gebeurd. Ik ga gewoon dood en kan er niks aan doen. Niemand kan er iets aan doen. Al die verhalen van kinderen met ziektes die doodgaan. En ik altijd maar denken dit gebeurt mij niet, maar kijk waar we nu zijn.

De volgende ochtend is al snel iedereen vertrokken en zijn mijn ouders naar hun werk. Dit is mijn kans. Nu kan ik gaan, dan heeft ook niemand meer last van mij. Ik schrijf nog snel een brief naar mijn ouders en mijn vrienden. Dan is het tijd om te gaan.

Ik loop naar beneden en pak een mes uit de la. Ik ga weer naar mijn kamer en ga zitten op mijn bed. Ik kijk naar een foto van mij en Robbie. We zijn daar samen in Parijs. De foto is super schattig. Dan Valt mijn oog op een foto met de anderen er ook bij. Die is hier voor het huis gemaakt. Dat was vorig jaar op mijn verjaardag. Vlak voor Robbie mij vroeg.

Een paar tranen rollen over mijn wang. Mijn leven was geweldig maar komt nu toch tot een eind.

*mam perspectief*

Het is 16.00 en ik kom net terug van mijn werk.

Mam: MANOU ALLES GOED?

Mam: MANOU!!!

Mam: ALLES GOED?

Als ik geen reactie krijg begin ik me zorgen te maken. Ik ren zo snel als ik kan naar boven. Als ik bij Manou haar deur sta begin in bang te worden. Langzaam trek ik de deur open. Ik zie Manou op haar bed liggen met allemaal bloed bij haar pols. Dan pas dringt het tot me door. Ze heeft zelfmoord gepleegd. Tranen stromen over mijn wangen. Ik begin zo hard te schreeuwen als ik kan.

Beneden hoor ik de deur open gaan. Peter (vader Manou) zal vast wel thuis zijn. Als hij boven komt springen de tranen in zijn ogen.

Ik bel Robbie en de anderen om het slechte nieuws te vertellen terwijl Peter de ambulance belt.

*Robbie perspectief*

Het is rond etenstijd als de moeder van Manou ineens belt. Als ik opneem hoor ik een trilling in haar stem.

*whatsapp gesprek*

M: Uhhm Robbie?

R: Ja wat is er?

M: Nou euhm.

R: Manou heeft zelfmoord gepleegd.

Ik hoor hoe haar stem breekt.

R: Ik kom er nu aan.

Ik ren naar beneden en trek mijn jas en schoenen aan. Zo snel als ik kan fiets ik naar Manou haar huis, terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Als ik aankom zie ik de ambulance al staan. Als ik in de ambulance kijk zie ik Manou daar liggen.

Ik voel een hand op mijn schouder. Als ik me omdraai zie ik dat het een van de ambulancemedewerkers is.

Medewerker: Het spijt ons we hebben niks meer kunnen doen.

Nog meer tranen stromen over mijn wangen. Ze is weg, voor altijd. En ik heb niet eens afscheid kunnen nemen.

Op dat moment komen de jongens ook aanlopen.

Huilend ren ik op ze af. Zodra Milo mijn blik ziet weet hij genoeg en begint hij ook te huilen. Dit was het dan, dit was het einde van het meest perfecte meisje ooit.