Geçen her dakika hissediyorum ki kalbimin çevresindeki damarlar daralıyor. Attığım her adım, yorgun bir serçenin kanat çırpışı kadar zorlaşıyor. Nazlı, düğünümüzün ihtişamlı olmasını istiyordu, bense memleketteki annemi geçindirmenin yollarını arıyordum. Yaptığım iş oldukça yorucu, ancak elime iyi paralar geçiyordu. Bu işin bana verdiği tecrübe, kötü bir insan olmama yol açtı. Yıllar önce, patronuma güvenmiş ve banka hesaplarıma istediği gibi girebileceği yetkisini vermiştim. İlk zamanlar işlerim oldukça güzel gidiyordu, şirket iyice ün kazanmıştı. O sabah -sık sık olduğu gibi- bir toplantım vardı. Misafirlerim gelmiş, dosyalarımı açmıştım. Sunumu yaparken kapı birden aralandı. Boyu benden küçük, iki polis tutuklama kararının ve yakalama emrinin olduğunu söylemişti. Patronuma sorduklarında, bütün bakışlar bana yöneldi. İki elimi uzattılar, beni zorla şirketten çıkarmışlardı. O anlarda ne düşündüğümü fazla hatırlamıyorum. Büyük bir utanç kaplamıştı dört bir yanımı. Suçlu olduğum ortadaydı. Gaziantep'te yasal olmayan kumarhanelerin paraları, banka hesaplarıma geldiğini kanıtlayan birkaç evrak gösterdiler. Ne dediğimi duymuyorlar, sadece itiraf etmemi istiyorlardı. Jandarmanın, masum köylüyü döve döve kabul ettirdikleri suçlar gibi. Bir an önce verdikleri acıdan kurtulmak istiyordum. Sorgum uzunca sürdü. Bir yandan Nazlı'yı düşünüyordum. Benden aldıkları on beş sene, önemli değildi Nazlı'nın yanında. Sonradan anladım, Nazlı'dan daha büyükmüş mesele. Her görüş günü, kalbimi bütün vücudumda hissediyordum. Nazlı, masaya oturmuş gelmemi bekliyordu. Onu çok özlüyordum, koşar adım yanına yaklaştım ve karşısına geçtim. Gözleri yorgun bakıyordu, ellerini bana doğru uzattı ve bir daha gelmeyeceğini söyledi. Bir hafta geçmişti. Aksilik çıktı, gelir dedim. Gardiyana sorduğum kaçıncı gün, artık sayamıyordum. 9 yıl sonra içerden çıktım. Bıraktığım gibi değildi yollar, insanlar, aynada baktığım yüz... Birkaç ay kendime gelmeye çabaladım. Şehre alışmıştım ve suçsuz olduğumu ispatlamak için, planlar kuruyordum kafamda. Bu olacak iş değildi. Şehir oldukça kalabalıktı ancak kimseyi tanımıyordum. Bu yalnızlıkla nasıl başa çıkacaktım. İçerdeyken tek düşlediğim şey şehrin sokaklarıydı. Yarı zamanlı bir iş buldum önce. Bisiklet sürdüm, sinemaya gittim, sokak satıcısından mısır yedim, kuşları besledim ve vapura binip birkaç iskele gezdim.
