Ünlü oyuncu İz Uslu, aldatıldıktan hemen sonra yara bandı olarak kullanabileceği Kayan Alen ile takılmaya başlar. Ancak bu takılmanın ikisinin hayatında da sonuçları olacaktır.
•••
Uyarı: ⚠️ Modeller için bulduğum fotoğraflar o an için bire bir uymayabilir, göz ardı ederseniz mutlu olurum.⚠️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çocukluk yıllarımdan itibaren naif biri olmaya çalışmıştım. Kalp kırmamaya, güzel davranışlara, iyi bir insanda ne özellik varsa hepsini kendimde toplamaya özen göstermiştim. Çünkü böyle yetiştirilmedim, benim büyüdüğüm evde bu kavramların hiçbiri yoktu.
Sevgiden çok uzaktım, ilgiye fazlasıyla muhtaç... Ama hiçbir zaman bu zaaflarımı karşı tarafın kullanmasına izin vermedim. En azından Altan'a kadar.
Altan'la aşkımız peri masallarındaki gibi değildi. En azından dışarıdan bakıldığında. Oysa ben sanki öyleymiş gibi hissederdim çünkü Altan hep kanatlarım olur beni bir periymiş gibi havalarda uçururdu.
O gün, o fotoğrafı gördüğümde yere çakılışım çok acılı olmuştu. Geriye dönüp baktığımda, o geceyi gözlerimin önüne getirdiğimde neler çektiğimi anımsadım. Mahvolmuştum. Hayatım bitmiş gibi hissetmiştim. Bu ayrılık hayatımda büyük kararlar almama sebebiyet vermişti. Kendimi değersizleştirmeme, herhangi bir insana olan güvenimi tekrar tekrar sorgulamama sebebiyet vermişti. Atlatıyor gibi gözükebilirdim, kendimi bile kandırabilirdim çoğu zaman. Ama içten içe hep biliyordum ki belkide hiç kapanmayacak yaralar açmıştı bana aldatılışım. Büyük güven sorunları ve bir daha beni kimsenin sevmeyeceğine olan bitmez tükenmez inancım...
Peki tüm bu olayların karşılığında, ben bu kadar acıyı benim suçum olmayan bir şey yüzünden çekmişken Altan ne yapmıştı? Tek bir gece benim ona bağırmam yüzünden belki rahatından olmuştu. Sokağa pek çıkamaz, insanlara çok bakamaz olmuştu. Hepsi bu. Gündem olan da bendim acıyı çekende. O, diğer kızla sefayı sürmüştü, öyle mi?
O gece hata yapmıştım. Bağırıp çağırıp, minik bir kız çocuğu gibi ağlamak yerine akıllıca bir hamle yapmalıydım. O yüzden o geceyi telafi etmeye karar verdim.
Onu gördüğümde sabahlara kadar yumruklama fikrini fazlasıyla zor olsada beynimden def etmeyi başardım. Karşısında dimdik duruyor, yüzümde düz bir ifadeyle onu süzüyordum. Biraz değişmişti, kötü anlamda. Hoşuma gitmedi diyemeyecektim.
Bir kaç adımda yanıma geldiğinde vereceğim tepkiden korkuyordu belli ki. Açıkçası niye buradaydı bilmiyordum. Pişman olduğuyla ilgili şeyler zırvalayacaktı belkide.
"İz." Diye tekrarladı adımı tekrardan. Ağzımı açmadım. "Konuşabilir miyiz?"
•••
En son onun arabasına bindiğim günü hatırlıyorum. Çok geçmişte aramama gerek yok, yaklaşık 3 hafta önceydi...
Hafta sonuydu, setimiz yoktu. Baş başa bir gün geçirmek istemiştik. Arabaya atlayıp kafamıza nereye eserse oraya gitmeye karar vermiştik. Arabanın camından tatlı tatlı giren rüzgar, sıcak sohbetimizle daha da ısıtıyordu. Eli elimde, bacağımda, kucağımda, omzumda, her yerimdeydi. Yanağına sürekli kondurduğum öpücükler sayısızdı. O yanakların kirlendiğini bilmezken, temiz öpücükler dudaklarımı da pisletiyordu meğerse.
