(Zawgyi)
Seoulၿမိဳ႔ရဲ့ေဆာင္းဟာလူတစ္ေယာက္ကိုေအးခဲသြားေစႏိုင္သည္အထိေအးသည္။ေဆာင္းရာသီမို႔လူေတြဟာအိပ္ယာထဲမွာအိပ္ေနဆဲအခ်ိန္မနက္ခင္း6နာရီမွာသူကေတာ့မအိပ္ႏိုင္...အလုပ္လုပ္မွပိုက္ဆံရသည္မို႔ထကာဆိုင္အတြက္ျပင္ဆင္စရာရိွတာျပင္ရသည္။မိဘမဲ့တစ္ေကာင္ႂကြက္မို႔တစ္ျခားကေလးေတြလိုပညာကိုဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္သင္ခြင့္မရခဲ့....ပညာသင္ဖို႔အစားကိုယ့္ဝမ္းကိုေတာင္ျဖၫ့္ႏိုင္ေအာင္မနည္းႀကိဳစားေနရသည္။မိဘေတြခ်န္ေပးခဲ့တဲ့ပိုက္ဆံအနည္းငယ္နဲ႔ၾကက္ေၾကာ္ဆိုင္ဖြင့္ေပးသည္။ဆိုင္ဆိုေပမဲ့ဆိုင္အႀကီးႀကီးမဟုတ္...လွည္းေလးနဲ႔တြန္းကာႀကံဳရာက်ပန္းေနရာမွာေရာင္းေသာဆိုင္ျဖစ္သည္။အဲ့လိုလက္တြန္းလွည္းနဲ႔ေဈးလွၫ့္လည္ေရာင္းေနတာမို႔မရွက္ဘူးလားလို႔ေမးရင္မရွက္ပါဘူး၊ေဈးေရာင္းေနတာေလ...ခိုးစားတာမွမဟုတ္တာ....အားလံုးျပင္ဆင္ၿပီးနာရီကိုၾကၫ့္လိုက္ေတာ့8နာရီထိုးေနၿပီ။ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲအကုန္လံုးဒိုင္ခံလုပ္ရတာမို႔ေမာေနၿပီ။တစ္ထည္ထဲရိွတဲ့အေနြးထည္ေလးကိုထပ္ဝတ္ကာလက္တြန္းလွည္းေလးတြန္းၿပီးအေရာင္းရဆံုးေနရာျဖစ္တဲ့Daejeon Uniေရ႔ွကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆီတြန္းသြားလိုက္သည္။ေခ်ာေမာၿပီးေယာက်ၤားဆန္တဲ့ပံုစံတို႔ေၾကာင့္သူ႔ဆိုင္မွာလာဝယ္စားတဲ့မိန္းကေလးေတြကအမ်ားအျပား...ေယာက်ၤားေလးေတြလဲပါတာေပါ့။အေမတို႔ကိုတစ္ခုေတာ့ေက်းဇူးတင္မိသည္။အခုလိုရုပ္ေခ်ာၿပီးၾကၫ့္ေကာင္းတဲ့သားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ေမြးေပးခဲ့လို႔...
လွည္းေလးကUniေရ႔ွေရာက္ေတာ့ရပ္လိုက္ၿပီးCustomerေတြကိုေစာင့္ေနလိုက္သည္။8နာရီပဲရိွေသးတာမို႔Uniမွာလဲေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြသိပ္မရိွ...ဒါမဲ့တျဖည္းျဖည္းနဲ႔Uniလာတဲ့သူေတြမ်ားလာသလိုသူ႔ဆိုင္မွာလဲလူေတြမ်ားလာသည္။ဒီေန့လဲပင္ပန္းရဦးမယ္။
..............................
*ထယ္ေယာင္း မုန႔္သြားစားၾကရေအာင္*
စာလုပ္ေနရင္းေျပာလာေသာဂ်ီမင္ေၾကာင့္တစ္ခ်က္ေစာင္းၾကၫ့္လိုက္ၿပီးစာထဲကိုအာရံုျပန္စိုက္လိုက္သည္။
