Warrior Cats/ Een Hartewens

In het nieuwe bos

Ik was zo blij toen ik haar zag liggen, ik liep meteen op haar af maar mijn blijdschap veranderde langzaam naar bezorgdheid. Want ik zag geen duidelijke ademhaling....

Maanlicht had ondertussen ook door dat ik stilstond en af en toe voorzichtig bewoog, ze kwam op me aflopen.

'Wat doe je? Wat is er aan de hand?' vroeg ze toen ze schuin achter me stond.

Het duurde even voordat ik fluisterend antwoord gaf 'Volgens mij ligt twee pootstappen voor ons Mistval' Maanlicht keek naar me, of althans dat denk ik, ik voelde een blik van achteren dus dat moest Maanlicht zijn.

Ik liep naar voren om even zeker te weten dat dit Mistval was maar het kon eigenlijk niet anders want het was haar geur die aan deze zwarte kat kleefde, Ik stootte zachtjes tegen de schouder aan en sprak zachtjes 'Hallo? Mistval? Hey als jij dit bent sta dan alsjeblieft even op of reageer tenminste even.' De kat draaide zich geschrokken om, ik moest een paar keer met mijn ogen knipperen om het gezicht scherp te zien. Maar toen dat eenmaal gebeurde was ik oh-zo-blij want dit was Mistval!! 

'Oh Mistval gelukkig je leeft nog! Ik was heel even bang dat je dood was.' ratelde ik heel snel achter elkaar. Maanlicht bracht me tot zwijgen met een zachte maar dwingende tik van haar staart.

'Leliepoot doe maar even rustig oke? Mistval is duidelijk niet helemaal helder nu, laat haar even bijkomen.' 

Mistval keek ons even vreemd aan maar zei toen met een beetje een ruwere stem 'Hoe komen jullie hier?' Ik wilde antwoord geven maar Maanlicht maakte snel even duidelijk dat ik me even gedeisd moest houden, wat ik dan met tegenzin ook wel deed. En toen gaf Maanlicht antwoord 'We hebben een schuilplaats gevonden tegen het vuur maar toen kwam Leliepoot erachter dat je verdwenen was en toen heeft ze dat tegen Lichtvoet gezegd die meteen weer duo's ging vormen  om je te gaan zoeken.

Mistval knikte een beetje afwezig maar ineens leek ze weer zichzelf te worden en deed net alsof de vorige ietwat vage momenten nooit waren gebeurd en kwam meteen weer ter zake 'Dus hoe komen we hier dan weg? Want ik heb heel eerlijk gezegd geen idee meer hoe ik hier terecht gekomen ben.' 

Maanlicht aarzelde even 'Eh Leliepoot heb jij op de omgeving gelet toen we hierheen kwamen? Ik was eigenlijk meer bezig met de geur van Mistval te volgen dat ik geen idee heb van de totale weg.' 

Ik knikte snel 'Ja ja beven de grond wel, maar hier beneden ben ik achter jou aan gelopen dus die weg weet ik niet.' Maanlicht knikte 'Oke niet erg, ik kan de geur wel naar buiten volgen want dat is gewoon de frissere luchtstroom volgen.' 

Toen mengde ook Mistval zich in het gesprek 'Ik mag dan geen idee hebben van de omgeving hier, of buiten maar wat ik wel weet is dat ik een beter reukvermogen heb dan jullie beiden. Dus geen discussie ik ga voorop en leid ons naar buiten.'

Ik keek Maanlicht een beetje onzeker aan maar toen die knikte gingen we snel weer het oneindige gangenstelsel in. Mistval dus voorop, ik erna en dan Maanlicht.

We liepen een heel stuk in stilte waarbij we af en toe een hoek omsloegen naar links of naar rechts met af en toe een verschrikkelijk smal en klein stuk waarbij we echt half moesten kruipen, die gangen roken dan ook echt heel muf alsof ze ooit gegraven waren maar erna niet meer gebruikt.

Toen kwamen we in een soort grotere kamer, het was een soort hol maar dan onder de grond, de halve clan leek hier wel in te passen, het had hele mooie ronde muren en bovenin groeiden de wortels heel mooi over het plafond als een soort spel, een spel van de natuur dat je nooit zou winnen. Ik vond het werkelijk prachtig om te zien hoe iets simpels veel leven en diepgang kreeg en zelfs hier en daar groeide het op de muur. Ik wilde in mijn lievelingsboom, als die er nog stond door het vuur natuurlijk, op mijn favoriete ligplekje het ook in de stammen gaan maken. Ik nam het aandachtig in me op. 

Blijkbaar stond ik al best lang zo want ineens hoorde ik Maanlicht en Mistval in koor vragen 'Leliepoot wat doe je?' Ik schudde even mijn kop om terug te komen hier op aarde 'Ik staarde naar het plafond, vinden jullie het niet mooi?' Maanlicht tuurde omhoog, maar terwijl zij omhoog keek hoorde ik een snuivend geluid vanuit Mistval komen.

Ik realiseerde me meteen wat ik verkeerd had gezegd 'Oh sorry Mistval zo bedoelde ik het natuurlijk niet, het is gewoon dat er een mooi wortelpatroon op het plafond is' Mistval schudde haar kop 'Nee niet erg, ik kan me wel iets erbij voorstellen' glimlachte ze even. 

Ineens hoorde we een geluid uit een tunnel komen, met grote zware pootstappen onze kant op. We verstijfden alle drie, ik hield me doodstil net als Mistval. Het was Maanlicht die de stilte fluisterend verbrak 'Eh weet iemand wat dit is? En hoe we hier wegkomen zonder het tegen het lijf te lopen?' Mistval antwoorde snel 'Dat is een das, en we komen hier alleen weg om terug de tunnels in te gaan, volg mij ik heb weer een lichtere luchtstoom opgepikt.' 

We gingen er meteen weer zo snel en stil mogelijk vandoor in dezelfde volgorde als net. We gingen steeds sneller en sneller. Achter elkaar aan iedereen was zo stil, en luisterden terwijl we doorliepen naar de pootstappen van de das, stiekem leek het erop alsof het ons achtervolgde. Ik was nog nooit een das tegengekomen en aan Mistvals en Maanlichts reactie te zien mocht ik er wel blij mee zijn denk ik. 

Maan had me wel ooit verteld dat een vriendin van een vriendin die weer een eenling-broer had ook alleen leefde er ooit een had gezien en sindsdien getraumatiseerd was en er nooit meer een tegen wilde komen. En hij had dus gezegd dat het hele grote zware beesten waren, met een zwart-witte pels, geen staart, een spitsere snuit en van die kleine geniepige ogen die alleen maar bloedlust leken uit te stralen. Maar dat had ik dus alleen maar via-via gehoord.

Maar aan die pootafdrukken te horen wilde ik het wel geloven. We kropen steeds verder voort, ik had wel het idee dat we snel buiten zouden zijn en ook Mistval scheen dat te denken want ze ging nog sneller. 

En ja hoor toen we de laatste bocht links waren gegaan was er ineens licht in de tunnel, we renden praktisch de laatste meters de tunnel uit. 

Toen we eindelijk veilig buiten stonden haalden we opgelucht adem, iedereen ontspande zich even. We waren ontsnapt en konden eindelijk terug naar de clan. Die zouden zich vast wel al zorgen maken. 

Totdat Maanlicht zich ineens omdraaide en schreeuwde 'KIJK UIT! DAS!'

Zo dat was het laatste hoofdstuk van 2021 alweer, 

Ik wens jullie een prettige jaarwisseling en een fijn, gezond en gelukkig 2022 want dan zie ik jullie pas weer haha. 

Voor nu een hele fijne dag nog!

Liefs ❤🌸Palominabloem🌸❤