Η συνταγή της δυστυχίας | ✓

6. Λίγο πριν καεί το φιλμ της ζωής μου.

6. Λίγο πριν καεί το φιλμ της ζωής μου.

Σου μίλησα για τους γονείς του Ντάνιελ με τον πιο μακάβριο τρόπο και λυπάμαι για αυτό. Η Νατάλια αργότερα παντρεύτηκε κάποιον άλλον, τον άνθρωπο που ο Ντάνιελ μας γνώρισε και έμαθε ως πατέρα και ας μην είχαν το ίδιο αίμα. Ήταν ωστόσο ένας άνδρας που δεν μπορούσε να συμπληρώσει το κενό και ό,τι έμεινε κρατιόταν με ένα κομμάτι σελοτέιπ. Ο Ντάνιελ είδε στα μάτια της μητέρας του η ταινία να ξεκολλάει χρόνο με τον χρόνο, να θυμώνει με τη ζωή που έχασε και τις επιλογές που έκανε, μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να δώσει ένα τέλος. Αυτό το τέλος για κάποιους ήταν το διαζύγιο. Για τον άνδρα που παντρεύτηκε ήταν το τέλος μιας άδικης ζωής. Για την Νατάλια το τέλος της δυστυχίας της. Και για τον Ντάνιελ, ίσως το τέλος της μοναξιάς του.

Χρόνια μοναξιάς που κορυφώθηκαν με την απώλεια ενός πατέρα. Αυτή ήταν η δικαιολογία που έγραψε στην αίτηση για τη συμμετοχή στο πρόγραμμα. Μας χάρισε μια εβδομάδα, όσο μπορούσε και εκείνος, γεμάτη με απολαύσεις της τοπικής κουζίνας και συνταγές από το βιβλίο του βιολογικού του πατέρα. Γνωρίσαμε την ιστορία του εστιατορίου του και τη τελευταία μέρα την περάσαμε στο Πόρτο, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας με φυσική ομορφιά και αρχιτεκτονική που σου προκαλεί ρίγος.

Ο Ντάνιελ μας οδήγησε το βράδυ στο φεστιβάλ ασπρόμαυρου κινηματογράφου στην εξωτερική αυλή της πανεπιστημιούπολης Catolica. Η Λουΐζα έδειξε τον ενθουσιασμό της πιάνοντας θέσεις στις μπροστινές καρέκλες τραβώντας τον Ντάνιελ από πίσω της. Η Μάγια συνοδευόταν από το αχτύπητο δίδυμο, Έμμετ και Αλίσσα, η οποία έκανε χώρο για τον Σεραφείμ που ορισμένες φορές έμενε μόνος χωρίς να ξέρει τι να κάνει. Ο Έμμετ, προς καθόλου έκπληξη όλων, ήταν ο μόνος που του μιλούσε λες και ήταν παλιά φιλαράκια. Νομίζω πως ο ένας χρειαζόταν τον άλλον.

Η ταινία ακολουθούσε δύο αγνώστους μέσα από τις παραμονές Πρωτοχρονιάς για δέκα χρόνια, από το τέλος της εφηβείας τους μέχρι τη στιγμή που η παιδικότητά τους έχει ξεχαστεί από τη ζωή τους. Κάθε παραμονή λοιπόν, αυτοί οι δύο είναι οι μοναδικοί θεατές κάποιας ταινίας στον κινηματογράφο της περιοχής. Δεν γνωρίζονται πραγματικά ποτέ: ο ένας ξέρει την ύπαρξη του άλλου όμως δεν ανταλλάσσουν αναπνοές. Κάθονται σε διαφορετικά σημεία της αίθουσας και για κάποιο λόγο, ακόμα και όταν η κοπέλα αντιλαμβάνεται τον άνδρα μία χρονιά καθώς εκείνος βγαίνει από την αίθουσα, δεν γίνεται ποτέ κίνηση γνωριμίας.