Niegrzeczna Pani Prezes Zakończone.

Rozdział 21

Poczułam czyjąś rękę na plecach. Zrzuciłam ją z siebie i odwróciłam się na bok. Malcolm musiał wejść mi do łóżka, kiedy zasnęłam. - wstawaj – potrząsnęłam nim. 

- Co jest kochanie. - zamruczał.

To, że nazwał mnie kochaniem i wlazł mi do łózka to było nic. To kogo zobaczyłam stojącego w drzwiach do sypialni było o wiele gorsze.

- Adaś - zaskrzypiałam jak stara szafa piskliwym głosem. Nasze spojrzenia skrzyżowały się. Miał kamienną twarz - To nie tak jak myślisz..... - nic mi nie odpowiedział wielki bukiet wylądował na podłodze. Pięść w ścianie.

-Co jest? - słysząc uderzenie Malcolm poderwała się z łóżka. Miałam w pełni świadomość jak to wygląda, ale to przecież nie tak. Wyskoczyłam z łóżka i pobiegłam za nim.

- Adaś proszę poczekaj. – krzyczałam, ale on nie odpowiadał. Wybiegłam za nim na ulice w samej koszulce. Nie zatrzymał się pomimo moich krzyków i błagań. Wsiadł do taksówki i odjechał. Wróciłam do mieszkania narzuciłam na siebie szare dresy i bluzę. W biegu chwyciłam swoja torebkę.  Zignorowałam totalne Malcolma. W drodze do Adama próbowałam się z nim skontaktować, ale bez skutecznie. Nie zastałam go również w domu. Starałam się nie panikować. Wszystko da się wyjaśnić jeśli tylko zechce mnie wysłuchać.

- Sam dziś mnie nie będzie. - poinformowałam asystenta. Wróciłam do apartamentu. Całe szczęście Malcolma nie było.

Cały dzień snułam się po mieszkaniu jak zombie próbując skontaktować się z Adamem. Telefon przez cały czas miał wyłączony. Odchodziłam od zmysłów.  Wieczorem zdecydowałam się na jogging. Moja trasa skończyła się w oczywistym miejscu pod jego domem. Wydawało mi się, że nie było go w mieszkaniu bo panowała w nim ciemność.  Oparłam się plecami i głową o drzewo. Powinnam była mu powiedzieć. Sama sobie jestem winna. Ostatnie spojrzenie w jego okno, po którym osunęłam się na ziemię. Na parapecie tyłem do mnie siedziała Kinga, a Adam ją posuwa, gdyby tego było mało patrzy wprost na mnie.

Zatańcz ze mną jeszcze raz
Otul twarzą moją twarz
Co z nami będzie
Za oknem świt
Tak nam dobrze mogło być

Gdy ciebie zabraknie (oh oh)
Ziemia rozstąpi się w nicości trwam
Gdy kiedyś odejdziesz (oh oh)
Nas już nie będzie i siebie nie znajdziesz też
Gdy ciebie zabraknie (oh oh)
Ziemia rozstąpi się w nicości trwam
Gdy kiedyś odejdziesz (oh oh)
Nas już nie będzie i siebie nie znajdziesz też

Słyszałam tekst piosenki w słuchawkach. Po moich policzkach ciekły słone łzy.

Dziewczyna zarzuciłam mu ręce na szyję po czyn zaczęli się całować. To byłoby na tyle. Koniec naszego związku. Podniosłam się z kolan. Narzucam na siebie kaptur. Szłam przed siebie.

- Nie nadajesz się do związku.- słowa Calluma. Miał racje.  Po drodze do apartamentu kupiłam butelkę polskiej wódki. Zanim zdążyłam dojść do mieszkania opróżniam jej zawartość do połowy.

- Ooooo - stanęłam na chodniku wspierając się o metalową barierkę. Przychyliłam butelkę do ust wzięłam kolejny łyk. Piekło w przełyku, ale nie tak bardzo jak to, co widziałam przez okno.

-Dlaczego nie było cię w pracy? - Callum podszedł do mnie bliżej.

- Co cię to odchodzi? - ominęłam go moja stopa niefortunnie ześlizgnęła się z krawężnika. Upadłam na drogę. - Żesz kurwa jego pierdolona mać - szkoda było mi bardziej butelki niż mojego otartego kolana. - zabieraj łapy.- odepchnęłam go do siebie, kiedy próbował mi pomóc.

- Julie! Co ci jest?

- Nie twoja zasrana sprawa - zataczałam się na chodniku jak ostatni menel. Znów upadłam

- Nie wygłupiaj się pomogę ci.- złapał mnie za ramie.

-Nieeee! – krzyknęłam. – zabierz łapy.

- Przestań się drzeć sąsiedzi zaraz będą wyglądać przez okno.

-Wiesz gdzie ich mam. Głęboko w dupie - wyszarpałam ramie. Wężykiem dotarłam do swojej bramki. Oceniłam kilka schodków prowadzących do drzwi. Mi się nie uda. Pewnie, że uda. Postawiłam stopę się na jeden z nich. Gdyby nie Callum znów wylądowałabym na tyłku.

- Gdzie masz klucze?

- W torebce – szamotałam się z nią. - Ooooo widzisz nie potrzebne nam są klucze – w drzwiach stał Malcolm. - pamiętasz mojego męża? - dłoń z wyciągniętym palcem wskazałam w jego kierunku.

-Yhmmm.- burknął za mną.

- Jak ty wyglądasz?

-Jak? Srak. – powiedziałam po polsku. - Będziemy tak tu stali. - wpakowałam się do środka. – Callum, a ty co?- obejrzałam się za siebie trzymając się ściany w holu.-  wchodź. – machnęłam ręka.

-To nie najlepszy pomysł. - powiedział mój mąż.

- Dlaczego?- Call wszedł do środka. Pomógł pokonać mi korytarz bym dotarła do sypialni - Siadaj – popchnął mnie na łóżko.

-Tak jest kochany braciszku. O coś będzie? Już zabierasz się do rozbierania. – zaczął ściągać mi spodnie.

-Masz pobite kolana. Gdzie masz apteczkę?

-A, bo ja wiem.- wzruszyłam obojętnie ramionami.

-Poczekaj tu na mnie. - wyszedł z sypialni. Podniosłam się powoli. Chwiejny krokiem poszłam do kuchni. W dupie miałam apteczkę potrzebowałam się napić.

-Oooo przykładny mężuś gotuje kolacje? Chwali się. - otworzyłam lodówkę i wyjęłam z niej butelkę whisky.

- Dlaczego chodzisz z gołym tyłkiem. – zasyczał zły.

- Gołym? - spojrzałam na swoje pośladki następnie na niego. - nie wiem, czy wiesz, ale ten pasek? O tu?- pociągnęłam za czerwoną koronkę. - To są stringi.

-Nie wygłupiaj się. Załóż spodnie. Twój brat tu jest.

- I co?- odkręciłam butelkę zaczęłam pić alkohol z gwintu.

- Tu jesteś...

- A no tu... - oparłam się o szafkę tyłkiem. Postawiłam butelkę na blacie. Zdjęłam górną cześć dresu, pod którą miałam jedynie stanik. - no co robicie takie oczy? Nie wiedzieliście kobiety w bieliźnie? – sięgnęłam po butelkę, ale zostałam mi wyrwaną.

- Co ty robisz?- zapytałam przeciągle.

-Jesteś pijana. 

- Ty – wbiłam palec w tors Malcolma - jesteś moim mężem czy ojcem? - hmmm

-Julie co się z tobą dzieje? - zapytał Call.

- Nie twój interes. – syknęłam przez zaciśnięte zęby.

- Czy to nie przypadkiem chodzi o tego brodatego gościa?

- Adama?

- Milcz! - wrzasnęłam na brata. – nie waż się wypowiadać jego imienia przy mnie. Podeszłam do niego wspierając się wyspy kuchennej. - nigdy więcej masz o nim nie mówić. Jutro na moim biurku wiedzę jego wypowiedzenie. Rozumiesz?

- Co się stało? - objał mnie w pasie bym nie upadła.

- Nie twoja sprawa. A teraz panowie – odepchnęłam go od siebie. Wróciłam po butelkę, którą wyrwał mi Malcolm. - idę się napić i położyć, bo jutro rano mam robotę do zrobienia. - Za pomocą ścian i po jednym upadku na dupie dotarłam do sypialni. Usiadłam na krawędzi łózka. Wpatrywałam się w butelkę. W mojej głowie był jeden obraz.  Adama pieprzącego Kingę na parapecie. Alkohol wcale nie pomagał. Zamiast dokończyć pić cisnęłam butelką o ścianę. Jak na zawołanie obydwaj zjawili się w sypialni. Nic skomentowali patrzyli tylko na brązową ociekającą plamę na ścianie. Opadłam plecami na łózko. Czułam jak całe moje ciało wirowało gdzieś daleko.