Prawdy - to co musicie wiedzieć. [ZAKOŃCZONE]

Rozdział 22

Siedział przy stole na środku okrągłej sali ich grupy. Za oknem było wciąż ciemno. Czapka zajął miejsce naprzeciwko niego, a nowy znajomy po prawej chłopca. Mężczyzna przez dłuższą chwilę patrzył na młodzika.
- Ta dziewczyna... - zaczął.
- Ona się boi - Jungiemu wyrwała się szybka odpowiedź.
- Jest demonem - twardo dokończył ich opiekun. Zapanowała cisza. Po jakimś czasie znowu się odezwał.
- Mutacje są częścią rozwoju gatunku. To nieodłączna część ewolucji. Wszystkie gatunki ewoluują. Człowiek także, jednak tylko u niego inne osobniki reagują na to agresją. Pewnie nie rozumiesz o czym mówię. Od dawna rodzą się ludzie z niezwykłymi zdolnościami. Dlaczego o nich nie słyszałeś? Słyszałeś, ale o tym nie wiedziałeś. Na przykład polowanie na czarownice. Żeby temu zapobiec, założono organizację Sierociniec. Staramy się ochronić takich ludzi. Jak Nakama... Ty... Albo twoja mama. Kiedy się zorientowaliśmy, że jesteście tacy, było już za późno. Ledwo zdążyłem cię uratować, ale zdążyli zabrać twoją mamę. Od dawna wchodzą nam w drogę. Nie wiemy kim są, ale mamy pewność, że nie zabijają porwanych. Odnajdziemy ich, zakładników, w tym twoją mamę.
- Zaraz. Zdolności? Była zwyczajna...
- Wcale nie była zwyczajna - Jungi był zbyt zaskoczony, żeby zwrócić na to uwagę, ale Nakama wychwycił nutę agresji w tonie Czapki. - Ty też nie jesteś. Masz zdolności. Jeśli nie nauczysz się nad nimi panować, jeśli ich nie odkryjesz, mogą pojawić się w najmniej oczekiwanym momencie. Żebyś nikogo nie skrzywdził, pomożemy ci w tym.

Jungi zastanowił się. Po chwili zapytał:
- A tamta dziewczyna. Jej też pomożecie?
Mężczyzna westchnął.
- Na to już za późno. Najlepiej będzie, jeśli o niej zapomnisz. Dla wszystkich. Także dla twojego własnego bezpieczeństwa.

Ruszył do drzwi. Już miał wyjść z sali, gdy odwrócił się do chłopców.
- Nie martw się. Znajdziemy twoją mamę.
Jungi zacisnął pięści.
- To brzmi tak sucho, kiedy pan to mówi... Setny raz powtarza pan "twoja mama". Ona ma imię!

Mężczyzna spojrzał mu w oczy, a chłopiec opuścił wzrok.
- Wiem.

I wyszedł.