𝐒𝐡𝐚𝐭𝐭𝐞𝐫𝐞𝐝 | ✍︎ [ON HOLD]

𝐏𝐫𝐨𝐥𝐨𝐠𝐮𝐞

• P R O L O O G •

Cameron

//

Het inmiddels bekende geluid van spullen die kapot worden gegooid op de keukenvloer galmt door het huis heen.

Ik zit ineen gekropen op de bovenste trede van de trap, met mijn handen stevig tegen mijn oren gedrukt om de harde geluiden buiten te houden. Het helpt niet, maar gelukkig vind ik troost bij mijn lievelingsbeer, Mr Snuggles.

De zware stem van mijn vader weerklinkt dreigend door het huis, alsof hij een leeuw is die brult en maar brult totdat hij zichzelf de aller machtigste van het dierenrijk kan noemen.

Soms helpt het om me in te beelden dat ik aan de hand van mijn moeder door de dierentuin loop en al die mooie dieren kan bewonderen.

De leeuw is mijn favoriet en ik voel me altijd veilig als ik voor zijn kooi staan. Er zitten dan immers brede tralies tussen mij en de koning van alle dieren.

Maar vandaag niet.

Vandaag is mijn vader die leeuw en hij dreigt alles op zijn pad te vernietigen. Te beginnen met mijn moeder.

'Had ik je niet gezegd dat dit klaar moest zijn vóór ik thuiskwam?! Wat heb je de hele dag zitten doen? Lanterfanten?'

Ik kruip nog verder in elkaar met mijn teddybeer dicht tegen me aangedrukt, en ben dankbaar voor het zwakke licht waar ik in zit. Zo val ik tenminste niet op, zelfs al bevinden mijn ouders zich in de keuken.

De lichtelijk onvaste stem van mijn moeder is ineens zo'n contrast met het gebrul van mijn vader als ze zegt: 'Cameron voelt zich al de hele dag niet lekker en hij heeft verhoging, dus ik heb voor hem gezorgd. Het huishouden is me erbij in geschoten.'

Mama heeft gelijk; ik mocht vandaag zelfs niet naar school omdat ik ziek was. Dat vond ik jammer, want vandaag zouden we op excursie gaan met de klas naar het historisch museum. Ik hoorde dat ze daar zelfs skeletten van dinosauriërsen hebben. Maar nu moet ik dat moeten missen omdat ik de stomme griep heb.

Er klinkt een minachtende lach van mijn vader. 'Wat heb ik aan je als je niet eens de meest simpele dingen in het huishouden kan doen?'

'Liam...'

'Ik wist wel dat het een fout was om met je te trouwen. Je ouders mogen me dan wel royaal betaald hebben, maar ik zie nu dat je al het geld in de wereld nog niet waard bent.'

Ik begrijp dan wel niet alles wat mijn vader zegt, maar ik weet wel dat hij nu erg gemeen is tegen mijn moeder. Soms is hij zelfs nog gemener, waardoor mijn moeder vaak moet huilen. Maar nu doet ze dat niet.

'Is dat waarom je al die "zakenreizen" met Mindy maakt?' vraagt ze. 'Ben ik niet langer meer goed genoeg voor je?'

De enge, lage lach van mijn vader drijft me tegemoet. 'Snap je het nou nog niet, schat? Jij bent nooit goed genoeg geweest, en dat zal je ook nooit worden.'

'Ik haat je.'

'Oh ja? Dan zul je me nu nog meer haten.'

Er klinkt een klap, gevolgd door gejammer. Ik weet wat dat betekend: papa slaat mama weer, zoals hij wel vaker doet.

Als het geluid blijft aanhouden, duw ik mijn handen nog harder tegen mijn oren en knijp mijn ogen stevig dicht.

Ik weet niet hoelang ik zo zit. Het besef van tijd gaat compleet langs me heen. Maar als ik vanaf mijn schuilplaats mijn vaders gestalte langs de trap zie benen en vervolgens de voordeur met een harde klap dichtslaat, weet ik dat het veilig genoeg is om naar beneden te gaan.

Ik haal mijn handen voor mijn oren weg en luister voor de zekerheid toch nog of mijn vader echt weg is.

Het is muisstil in huis, dus sta ik op. Met Mr Snuggles in mijn ene hand, hou ik me met mijn andere hand stevig vast aan de trapleuning, zoals mama me geleerd heeft, en loop voetje voor voetje de trap af.

Stilletjes sluip ik naar de keuken waar ik mijn moeder aantref op de vloer, tussen al het gesneuvelde servies en keuken apparatuur. Haar schouders schokken zachtjes en ik zie dat er een straaltje bloed over haar arm loopt.

'Mama heeft auw.'

Mijn moeders hoofd schiet omhoog als ze mijn stem hoort en dan zie ik dat ze ook bloed heeft bij haar lip.

Ze veegt snel haar wangen droog en glimlacht zwakjes naar me. 'Nee, liefje. Mama is oké. Kom eens hier.'

Ze spreid haar armen voor me, om aan te geven dat ze een knuffel van me wil. Ik loop voorzichtig tussen de scherven door naar haar toe en sla mijn armen om haar nek.

'Mama houdt ontzettend veel van je. Dat weet je, hè?'

Ik knik en kijk naar het bloed aan haar lip. 'Kusje? Mama geeft Cam altijd kusje als ik auw heb.'

Ze grinnikt zachtjes en tikt tegen haar wang. Ik draai me in haar armen om een druk een kus op haar wang. 'Beter!' zeg ik trots.

Ze glimlacht liefdevol naar me en strijkt een pluk haar voor mijn voorhoofd opzij. 'Ja, mama is nu weer beter.'

Als ik alleen maar wist hoe mis ik het toen had.

***
Hi friends!

Zijn jullie klaar voor deel 2 van de 'Vicious Monsters'-serie?

Hierin komen jullie meer te weten over Camerons jeugd en pakken we het verhaal van hem en Valerie weer op waar die in deel 1 strandde.

Laat me weten wat je ervan vindt! ♥️🔥