Inmarcesible

PROLOGUE

May mga bagay na hindi mo maiintindihan hanggat hindi mo ito mararanasan. Kung hindi mismong mga mata mo ang nakasaksi o ang puso mo ang nasugatan, hindi ka maniniwala, hindi ka matututo.

I was ten when I knew I was different.

I was ten when I knew that I'm out of the only two gender options.

I knew that I wasn't normal when I got my first erection while looking at the man in an adult magazine.

Not left.

Not right.

Only in between.

Lost.

It felt like everything was wrong and out of place. Pakiramdam ko, nasa maling katawan ako and it made my skin crawled. It felt like I don't belong anywhere.

Hindi ako normal.

Iyon agad ang unang pumasok sa isip ko. Paulit-ulit ito.

Hindi ako normal.

Nasaksihan ko kung paano tratuhin ng mga tao ang tulad ko. Kung paano sila itinakwil at naging kahihiyan sa pamilya nila. Kaya itinago ko ito sa pamilya ko, mga kaibigan, sa mundo at pati na rin sa sarili ko. I wasn't proud of it. Hindi siya normal. Wala rin ito sa mga itinuturo sa simbahan. Hindi ako normal.

I suppressed everything inside. I did everything just to hide the other person inside me. I was so scared na malaman ng mga tao kaya wala akong sinabihan ni isa.

Malawak ang lupain ng Kalinawan pero maliit lang ang komyunidad nito kaya mabilis kumalat ang mga balita.

I kept it to myself. Kahit sa kambal kong si Fjord ay itinago ko iyon. Until I distanced myself from my family and I bacame detached to the world.

For me, it's safe but my head was always a mess.

Akala ng pamilya ko may nang bu-bully sa akin sa school, o hindi kaya ay may sira ang ulo ko. They thought I was depressed or something.

I don't talk unless I needed to answer. I acted tough in front of them pero habang ginagawa ko ito ay unti-unti ko rin inilulubog ang sarili ko. Mas lalo ko lang nararamdaman na ayoko sa sarili ko.

Hindi ako matapang. I am weak.

Until one day, I met a girl.

Her name is Vika.

She was homeschooled all her primary school kaya wala siyang naging kaibigan sa baryo namin. Hindi ko nga rin alam na nage-exist siya until pumasok siya sa room namin on our first day of first year high school.

She's the prettiest girl I've ever saw. I was transfixed.

Stunned.

With a long and dark hair, black framed glasses at matangkad na babae. She's half-korean, half-filipina.

God damned, parang may tumusok sa dibdib ko noong lumingon at ngumiti siya sa akin.

At first, panakaw-nakaw lang ako ng tingin sa kanya. She was seated right next to me at hindi ko mapigilan ang ulo ko na hindi lumingon sa kanya. Sobrang ganda ng mga mata niya, pakiramdam ko ay nasungkit ako ng mga ito. And for a moment, nakalimutan ko kung ano ako.

Sabi nila, na-in love daw ako. Sabi ko naman, baka nga. Pero sa loob ko ang sinabi ko ay sana nga.

Days turned into months and years... naging magkaibigan kami ni Vika. Matalik na magkaibigan. Dahil na rin siguro na matalik na magkaibigan si Papa at ang daddy ni Vika kaya kami naging malapit sa isa't isa. We we're inseparable. Mas madalas siya ang kasama at kausap ko kaysa kay Fjord.