Gökyüzünde özgürce uçan bir kuş ve o gökyüzüne ateş eden bir savaşçının hikayesi.
Leyla özgür bir kuş, Ercüment vatanı için dağlara, taşlara gerekirse gökyüzüne ateş edecek bir savaşçcı.
Özgür kuşlar bir kafese hapsolur mu? Savaşçılar silahlarını...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Haklısın." Dedi ve derin bir nefes alıp devam etti. "Ama beni affetmen için ne gerekiyorsa yapmaya hazırım."
Güldüm.
"O zaman bol şans komutan bey. Çünkü bu dediğiniz pek kolay olmayacak."
Birden hazırola geçip "Emir ve görüşlerinize hazırım komutanım." Dedi.
Gülmek istedim ama gardımı indiremezdim. Neden böyle davranıyordu bilmiyorum ama umarım böyle davranmaya devam ederdi. Çünkü böyleyken affetmesi daha kolaydı.
"Benden uzak durmanı emrediyorum asker."
Kısa bir an yüzüme baktıktan sonra gözlerini tekrardan karşıya çevirdi. Karşısında gerçekten bir komutan var gibi davranıyordu.
"Emriniz reddedildi komutanım."
Kaşlarımı havaya kaldırdım. "Komutanıma böyle bir şey diyemezsin." Dedim.
Hazırolda durmayı bırakıp rahatça bana döndü. "O zaman iyi ki komutanım değilsin."
"Eğer komutanım olsaydım seni benden en uzak yere sürerdim."
"O işlere komutanlar bakmıyor ama olsun."
"Kim bakıyorsa artık." Dedim ve önüme dönüp yürümeye başladım. Arkamdan geliyordu ama yanımda değildi. Bir kaç adım arkamdaydı.
Merdivenleri inip alt katta ki büyük spor salonuna girdim.
"Vay be." Diye mırıldanarak etrafıma bakındım. Hazalın abarttığı kadar varmış. Oldukça uğraşmışlar.
Etraf pek kalabalık değildi ama sakinde denemezdi. Arkamdan gelen Ercüment Levent abinin yanına gidince bende masada oturan Hazal'ın yanına gittim.
Hazal telefonu ile uğraşıyordu bende bakışlarımı Ercüment'e dikmiş ona bakıyordum. Levent abi ile ciddi bir şeyler konuşuyorlardı.
Onlara bakarken yanımda ki sandalye çekildi. Başımı oraya çevirdim. Kübra hanım gelmişti. Bizim masamıza mı oturacaktı? Niye kardeşinin yanında değildi? Kardeşi de mi bizim masaya gelecekti?
"Selam."
"Selam." Dedim gülümseyerek.
"Nasılsın Leyla?"
"İyiyim Kübra hanım siz nasılsınız?"
"İyiyim bende, çok şık olmuşsun."
"Teşekkürler sizde öylesiniz."
Kübra hanım yanımda ki sandalyeye otururken bakışlarımı tekrardan Ercüment'e çevirdim. Bize doğru bakıyordu ama bana değil, ablasına bakıyordu. Oldukça da sert bakıyordu. Bir sorun mu var acaba diye düşünürken Ercüment bize doğru gelmeye başladı.
