Homeless Boy

27 - Tough Decisions

'Kijk, kijk, kijk,' hoor ik een stem door het steegje galmen. 'Hij is er,' gaat de stem verder. Ik kijk achter mij en zie hem aan komen lopen vanaf een andere richting dan ik met hem had afgesproken. In de zwakke verlichting van een straatlantaren aan een van de uiteindes van de steeg wordt zijn gladde gezicht nauwelijks verlicht.

'Het verbaasd mij eigenlijk dat je hier bent Juultje,' zegt hij terwijl hij zijn handen in zijn jaszakken steekt en tegen de muur van een van de twee gebouwen tussen ons in gaat leunen. Ik steek mijn handen ook in de zakken van mijn kapotte jas en besluit tegen het andere muurtje te leunen. Ik kijk hem recht aan. Even kijkt hij om zich heen voordat zijn blik weer naar mij gaat.

'Ik probeer je al vier weken te bereiken. Vier weken lang krijg ik je niet te pakken. Ik zie je niet op werk, ik zie je niet bij die opvang. Ik zie je niet bij het kantoor van Xavier. Niet op het station. Nergens,' zegt hij. 'En even Julian, even dacht ik dat je weg was. Maar hier sta je. Op ons vaste plekje, waar ik je geld ontving van je tekeningen,' zegt hij als een grijns op zijn gezicht tevoorschijn komt.

Dood eng. Waarom heb je al die moeite die je hebt gedaan om uit zijn handen te blijven nu verspild? 'Ik wil dat je mij met rust laat,' zeg ik zo zelfverzekerd mogelijk. Een onderdrukte lach schiet zijn keel uit. 'En waarom zou ik dat doen? Ik heb zo veel moeite gedaan om jou terug te krijgen,' vraagt hij met een arrogante blik. 'Omdat je altijd nog die andere jongens hebt Ricardo,' zeg ik. 'Die leveren niet eens de helft op van wat ik aan jou kan verdienen. Snap je dan niet wat een mooi compliment dat is?' zegt hij met een vage blik in zijn ogen. Mooi compliment. Compliment voor wat?

'Ik weet dat ik dingen verkeerd heb aangepakt. Ik had je nooit gedwongen vast mogen houden. Maar ik wist dat je weg zou lopen.' 'En dus verminkte je mij zodat ik het nooit meer zou doen,' zeg ik, nog altijd zo zelfverzekerd mogelijk. 'Dat bedoel ik met dingen verkeerd aangepakt,' zucht hij. Nog altijd geen excuses van hem.

'Julian je bent een hele mooie jongen. En ik had je dat meer moeten laten in zien. Maar geloof mij, kom terug bij mij en het wordt anders. Ik laat de andere jongens gaan en we gaan samen genieten van mijn villa,' zegt hij. Uitnodigend. Maar weet uit wiens mond het komt. 

'Voor ik een beslissing maak wil ik dat je eerlijk tegen mij bent,' zeg ik tegen hem, terwijl mijn hartslag begint te versnellen. 'Alles wat je wilt,' zegt hij zacht. 'Ricardo zeg eens eerlijk, heb jij Xavier vermoord of niet?' vraag ik hem direct en met een lichte hint van nervositeit in mijn stem. Hij blijft stil. Zijn blik blijft onverminderd op mij gefocust. Hij neemt de tijd voor hij met een antwoord komt.

Het lijkt minuten te duren voor hij uiteindelijk weer spreekt. 'Ik moest mijzelf verdedigen Julian,' zegt hij zacht, maar met een duistere ondertoon. 'Meer wil ik er niet over kwijt,' zegt hij nors. Even kijkt hij weg en wordt zijn scherpe kaaklijn geaccentueerd door het lichtval. Oef. Nee Julian. Hij is slecht voor je. Blijf bij je plan.

'Mag ik nog wel iets vragen?' Zijn blik gaat weer naar mij toe. Hij kijkt mij vragend aan. 'Was het j-je favoriete m-mes?' vraagt ik hem voorzichtig, bewust met mijn stotter. Zijn zwakte. Hij laat een zucht en zijn blik gaat naar zijn schoenen. Ook ik kijk die richting op, naar zijn zwarte Nike AirMax schoenen.

'Ja,' zegt hij zacht. 'Heb je h-het nog?' vraag ik hem voorzichtig. Zijn blik komt weer omhoog en we kijken elkaar recht aan. Hij schudt licht nee. 'W-Waar is h-het?' 'Niet ver uit de buurt,' zegt hij zacht. Al snel realiseer ik mij waar hij bedoeld. Onder de afvalcontainer die nooit geleegd wordt van de toko een stukje verder.

'Hier, deze wil ik je geven zodat je je kan beschermen.' 'W-Waarom z-zou ik mij m-moeten beschermen R-Ricard-do?' 'Je gaat het nodig hebben.' 'Ik wil g-geen w-wapens op z-zak.' 'Prima jij je zin. Ik leg het op een vaste plek, onder de afvalcontainer van die chinees een stukje verder. Als je het wilt ligt het daar. Zo niet, dan niet. Maar zeg niet dat ik je niet heb gewaarschuwd. Mensen doen er alles aan om jou bij mij te krijgen en geloof mij, op een dag lukt dat.'