ဒုတိယလူ (one short)

စ/ဆုံး

'ကိုကိုနဲ႔ ဘုန္းရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေတြ ကမၻာေျမတည္တံ့သ၍တည္ေစေသာ္'

'ကိုကိုက ကဗ်ာလည္းမဆန္တတ္ဘူး ခ္ခ္'

'ကုိကိုကဘာလို႕ ဘုန္းကိုမခ်စ္တာလဲ'

'ကိုကိုေျပာေတာ့ အျမဲတမ္းဆို ကိုကိုရယ္'

'ကိုကို ဘုန္းကိုမခ်စ္ေတာ့ဘူးမလားဟင္'

'ခြမ္း!'
တစ္ရစ္ရစ္စိုက္ဝင္သြားတဲံဖန္ကြဲစေတြဟာ လက္ဖဝါးမို႕မို႕စုိ႕စိုက္ဝင္သြား၏။အနည္းငယ္ေသာေသြးစတို႕ဟာ တစ္စိမ့္စိမ့္ထြက္လာျပီး ေသြးကြက္အျဖစ္တည္ေပ၏။သူဂရုမစိုက္မိေပ...

'ငါ့အေတြးေတြထဲကထြက္သြားစမ္း လင္းျမတ္ဘုန္းသြင္ မင္းလိုလူေျကာင့္ငါ့ဘဝကိုနည္းနည္းေလးေတာင္မွအနစ္မြန္းမခံခ်င္ဘူး ဒါေပမယ့္ မင္းကိုဆုံးရွုံးရမွာေျကာက္ေနတုန္းပဲ'

'ငါကိုယ္တိုင္ရဲ႕ျဖစ္တည္မွုကမင္းအတြက္လို႔ဝန္ခံဖူးတာေတာင္ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ေနရာမွာ အသုံးခ်ခဲ့တဲ့မင္းေျကာင့္ မင္းေျကာင့္ ငါမရူးရုံတမယ္ပါပဲကြာ လင္းျမတ္ဘုန္းသြင္ မင္းထြက္သြားလိုက္ပါေတာ့...'

'ကိုကိုက သိပ္ရယ္ရတာပဲကြာ ခ္ခ္'

'ထြက္သြား!'

'ျဗဳန္း'
ရုတ္တရက္လြင့္စင္သြားတဲ့ စာအုပ္အထပ္လိုက္ကိုသူမ်က္ကြယ္ျပဳလိုက္သည္...သူအရမ္းပင္ပန္းေနျပီ

'သား! သားငယ္ စိတ္ထိန္းပါဦးကြယ္'

'ထပ္ထြက္မသြားပါနဲ႕ေတာ့ အရမ္း ပင္ပန္းေနျပီ...'
မ်က္လုံးကိုမွိတ္ခ်လိုက္ေတာ့ အေမွာင္အတိက်သြားေသာ အလုံးစုံ ေလ်ာ့ခ်လိုက္တဲ့ အင္အားစုေတြ အဆက္ျပတ္သြာေသာေခၚသံေတြ...

'ငါမင္းကိုမုန္းခ်င္လိုက္တာ လင္းျမတ္ဘုန္းသြင္...မဟုတ္ဘူး ငါ့ဆီကိုျပန္လာေပးပါ'
....................................
ႏွစ္ေထာင့္ႏွစ္ဆယ္ခုနစ္ ဂ်ဴလိုင္လဆန္းပိုင္း ျမိဳ႕ငယ္ သုိ႕မဟုတ္ အသင့္အတင့္ဖြံ႕ျဖိဳးခဲ့ေသာ ရြာျကီးတစ္ခု...ဘာရြာလဲေတာ့သူမေျပာတတ္ေပမယ့္ ခ်စ္ရသူကေတာ့ သူ႕အမည္နဲ႕ရြာကိုမွတ္ထားဖို႕ေျပာ၏...

'ကုိကုိက ဘာလို႕ရြာနာမည္သိခ်င္တာလဲ'

'ရြာနာမည္သိမွ ကိုကိုက ဘုန္းဆီကိုလာလည္တဲ့အခါ ေမးျမန္းလို႕ရမွာေပါ့'