მაოცებდი...
მაოცებდი...
ყოველივე შეხვედრისას მაოცებდი.
მიჩქარებდი გულს.
მაგიჟებდი. ისე, რომ მეგონა ამას სპეციალურად აკეთებდი.
მეტკინა...
იუნგ...
ის გული მეტკინა, რომელიც შენთვის ძგერდა.
,,შენ ადამიანი არ ხარ! უბრალოდ არ ხარ. შენ საოცარი ქმნილება ხარ!"
მე ვიყავი ის ვინც ასეთი სიტყვებით გულს მიჩქარებდა?
იცი, როდესაც პატარები ვიყავით, მახსოვს ოჯახობანას რომ ვთამაშობდით. ვაიმე, რომ ვიხსენებ სიცილით ვკვდები. შენ ცოლს მეძახდი! არ ვიცი რატომ, მაგრამ სახელით არ მომმართავდი.
არ მჯერა...
ვერ ვიჯერებ...
იუნი, უპასუხისმგებლო ნაბიჭვარი ხარ.
მძულხარ...
《მიყვარხარ》
ეხლა გამახსენდა, დღეს დედაშენი უნდა ვინახულო. არ გაინტერესებს რა დღეშია?! იცი რა დღეშია????
იუნგ...
ბიჭები ცუდად არიან...
ჯიმინმა,ვერ გაუძლო...
და...
თავი ჩამოიხრჩო.
იცი, წერილი დატოვა.
,,სუსტი ვარ. მომენატრებით. იუნგის მოკითხავს გადავცემ. "
მისი საფლავი შენს გვერდზეა. თუ რამეა, გადასძახე ხოლმე.
მტკივააააა...
იუნგიიიი, მითხარი არ გატკენო.
მტკენ...
იცი, შენი ოთახი ჩემი გახდა. აქ ვჭამ, აქ ვსვავ, აქ ვისაქმებ, აქ მძინავს, აქ ვხატავ, აქ მოვკვდები.
გამახსენდა ის პერიოდი, როცა დეპრესია მქონდა.
ამის. დედა. შევეცი.
სულ ჩემთან იყავი. დედაჩემი გსაყვედურობდა. ჩემზე ზრუნავდი, მაგრამ მაშინ ერთმანეთისთვის სიყვარული ახსნილი არ გვქონდა.
რეები გამოვიარეთ ერთად...
ისევ...
ისევ მაქვს დეპრესია, იუნგ.
ვიცი, რომ ვერ დაბრუნდები. დედამ, მკვდარს ვერ გააცოცხლებო.
ჯიმინი სულელურად მოიქცა, ჰგონია შენთან მოვა.
სულელი...
ასე მარტივად რომ იყოს საქმე, რა მიჭირს?
მიყვარხარ...
მენატრები...
მტკენ...
მცივა...
მშია...
წავალ შევჭამ!
