Tamamen anlık olarak yazılmış tek bölümlük bir fic. Şarkının bu aralar aşırı bağımlısı olmamla da bağdaştırabiliriz. Bunu dinleyerek okumanızı tavsiye ederim🤧
İyi okumalar✿
❥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yaşam saçma, manasız bir serüvenden ibarettir. Çoğu kişi bunu farklı şekillerde isimlendirebilir, örneğin savaşmak gibi. Ama bazılarının savaşı daha doğmadan başlamıştır oysa, bazılarının savaşmasına bile ihtiyaç yoktur, bazılarıysa girdiği her savaşı kaybetmekle kalmıştır yalnızca.
İşin özünde hepimiz senelerimizi, yarın sabaha gözlerimizi aralayacağımızın bile garantisi olmadan seneler sonrası için çırpınarak ziyan ederiz. Her geçen yıl ölüme bir adım daha yaklaşırken insanlar bunu partiyle ve hediyelerle kutlar. Ölmek için yaşarız, sonsuz bir hayata kavuşmak için ölürüz. Herkes eşit şartlar altında gelmez hayata fakat hepimiz bir gün mutlaka gözlerimizi tamamen yumacağımızı bile bile yaşarız. Garip bir döngü değil mi?
Bedenindeki yoğun ağrılarla baş etmekte bu aralar epey zorluk çeken genç adam, sarı saçlarının süslediği yastığı biraz yukarı kaldırmayı bile doğru düzgün başaramamıştı. Nefes almakta zorlandığı için vücudunun her bir parçası yerinden oynadığında küçük bir iniltiyle acısını bastırmaya çalışsa da, pek kolay değildi bu. Hastalığının artık son evrede seyrettiğini ve erken gelecek sonunun farkındaydı.
Kısa bir zamandır yaşamıyordu sonuçta bunu, başına gelen her bir olayı, güzel beyaz teninin yavaş yavaş soluşunu, mide bulantılarını, hastane hastane dolaşmasına rağmen bir çıkar yol bulamayışını, bütün doktorların dediği cümleleri daha dünmüş gibi aklından çıkarmıyordu.
Korku hissetmese de üzüntüsü barizdi fakat yaşamın bazı gerçekleri buydu.
Bazen, ne yaparsanız yapın sonuç aynı olduğunda vazgeçmeniz gerekirdi. Böyle olmasını elbette kimse istemezdi ama her masal mutlu sonla bitmezdi. Her zaman umut var olamazdı ve bazen bazı mucizeler gerçekliğin çizgisinden uzaklaşamazdı.
"Bitanem, bana mı seslendin?"
Ah, mucizelerden yola çıkarsak Min Yoongi'nin atladığı büyük bir unsur varsa o da, yaklaşık iki yıl önce tanıştığı sevgilisi olmalıydı. Tesadüf eseri karşılaştığı o adam bütün bu süre boyunca onu muhtemelen kendinden daha çok sevmiş, her ne olursa mutlaka yanında olmuş, yeri geldiği zaman hastaneye götürmüş hatta ona canından bir parçaymış gibi davranmıştı.
