Σ'αγαπω!

κεφάλαιο 24 (Α' μέρος)

Ένιωθα τόσο ζεστά γύρω μου που δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Άλλα να όμως που ένα χέρι μου ζουλούσε το μάγουλο κι δεν με άφηνε σε ησυχία.

"Έλλη σήκω σχολείο!" έλεγε κι ξανάλεγε ο Νίκος, που σε μια στιγμή νόμιζα ότι ήταν άπλα μια φωνή μες το μυαλό μου.

"Σχολείο? Πιο σχολείο?" λέω γυρνώντας από την άλλη πλευρά για να μην με πειράζει άλλο. Τι να κάνουμε που έχω ανάγκες. Κι αυτή είναι ο ύπνος.

"Αυτό το οποίο αν δεν σηκωθείς τώρα δεν θα προλάβουμε την πρώτη ώρα.." απαντάει κι σηκώνεται. Κάτσε ούτε το ξυπνητήρι δεν χτύπησε ακόμα. Ανοίγω τα μάτια με το ζόρι, βρίσκω το κινητό, το περνώ στα χέρια μου κι βλέπω την ώρα. Ο γαμώτο είχε δίκιο.! Σε 10 λεπτά χτυπάει το κουδούνι.... Σηκώθηκα όπως όπως κι έτρεξα στο μπάνιο.

"Στο είπα!!" ακούστηκε ο Νίκος να λέει από το δωμάτιο.

"Νίκο γιατί δεν χτύπησε το ξυπνητήρι μου? Ήμουν σίγουρη ότι το είχα βάλει σε λειτουργία πριν πάω για ύπνο!!" κάτι δεν πάει καλά....

"Ααααα. Ναι χτύπησε αλλά το έκλεισα. Ήθελα να σε ξυπνήσω εγώ." τον σκοτώνεις η δεν τον σκοτώνεις τώρα!!!!

"Αυτό θα μπορούσες να το κάνεις την ώρα που ήταν να χτυπήσει το ξυπνητήρι Νικολάκη..." συνεχίζω να λέω μέσα από το μπάνιο με την αγριάδα να φαίνεται στην φωνή μου. Ηρέμησε Έλλη.... Άπλα ηρέμησε...

"Ναι το ξέρω απλά δεν ήθελα να χαζολογήσεις όπως κάνεις κάθε πρωί γυρνώντας γύρω-γύρω πάνω στο κρεβάτι, να αναρωτιέσαι  αν όντως πρέπει να πας η όχι." γαμώτο με ξέρει πολύ καλά..

"Ναι έχεις δίκιο Νικολάκη αλλά ξέρεις ένα κορίτσι θέλει χρόνο για να ετοιμαστεί, πόσο μάλλον να σηκωθεί από το κρεβάτι όταν ξέρει ότι την περιμένει μια δύσκολη μέρα!" δεν θα μου βγει κι από πάνω. Βγαίνω από το μπάνιο κι πάω ξανά στο δωμάτιο. Ο Νίκος με περιμένει δίπλα στην πόρτα, ωραία ντυμένος όπως πάντα. Αν ήταν να με ξυπνά κάθε πρωί χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά κι να μου ψιθυρίζει γλυκά λόγια για να σηκωθώ, τότε δεν θα με πείραζε να ξυπνούσα κι στις έξι η στις τέσσερις ακόμα τα χαράματα...που λέει ο λόγος.

"Αν έχεις τόσο ελεύθερο χρόνο να ονειρεύεσαι κι απλά να μιλάς προσπαθώντας να δείξεις ότι έχεις δίκιο, τότε προχώρα γιατί θα αργήσουμε." μπα από πότε τον ενδιαφέρει το σχολείο? Μάλλον φταίει το γεγονός ότι έχουμε κάνει και οι δυο πολλές απουσίες, στο σημείο που δεν μας παίρνει να κάνουμε άλλες.... Κατεβήκαμε τις σκάλες άρον-άρον προσπαθώντας να διατηρήσουμε την ισορροπία μας.