Gökyüzünde özgürce uçan bir kuş ve o gökyüzüne ateş eden bir savaşçının hikayesi.
Leyla özgür bir kuş, Ercüment vatanı için dağlara, taşlara gerekirse gökyüzüne ateş edecek bir savaşçcı.
Özgür kuşlar bir kafese hapsolur mu? Savaşçılar silahlarını...
Bir önce ki bölüm ve bu bölüm pek içime sinmedi :( Umarım sizin hoşunuza gider❤️
İyi Okumalar Dilerim♡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bilmem." Dedi ve bana kısa bir bakış attı. "Evimde sana ait bir şeyler görmek hoşuma gidiyor."
"Böyle güzel şeyler söyleyince ne diyeceğimi bilemiyorum." Dedim.
Güldü. "Bir şey söyle diye söylemiyorum ki."
"Yaa." Dedim uzatarak. "Ne için söylüyorsun?"
"İçimden geldiği için söylüyorum."
"Teşekkür ederim o zaman."
"Ne için?"
"İçinden geldiğinde böyle güzel şeyler söylediğin için."
"Ne demek doktor hanım, her zaman."
Daha sonra konuşmamıştık. Yaklaşık 1 saatlik araba yolculuğundan sonra araba durdu. "Geldik mi?" Diye sordum etrafıma bakınarak. "Evet. Bir şeyler yiyelim sonra da dolaşırız biraz."
"Tamam."
Kemerimi açıp arabadan indim. Ercüment de kapıları kilitleyip yanıma geldi ve elimi tuttu. Birlikte önünde durduğumuz mekandan içeriye girdik. Güzel bir masaya oturup sipariş verdikten sonra garson gitmiş ve ikimiz kalmıştık.
"Sabah konuşmamız yarım kalmıştı."
"Hangi konuşma?"
"Murat hakkında olan konuşma."
Yüzünü buruşturdu. "Şuan konuşmak isteyeceğim en son şey bile değil Murat."
"Ama neden böyle bir şey oldu bu gün merak ediyorum." Dedim.
"Tamam bir ara konuşuruz ama bu gün değil tamam mı? Zaten başım çatlıyor sabahtan beri o delinin işleri yüzünden uğraşıyorum."
"İyi misin?" Diye sordum merakla. Başının ağrıdığını falan söylememişti. "Bu konuyu kapatırsak daha iyi olacağım."
"Peki o zaman." Dedim. "Kapatalım."
Kısa bir sessizlik oldu. "Ee nasıl geçti günün?" Diye sordu.
"Her zaman ki gibi."
"Sıkıldın mı buradan? Yani işinden falan, sonuçta hastanede çalışsan böyle boş boş oturmayacaksın."
"Hayır sıkılmadım." Dedim. Masaya doğru yaklaşıp elini tuttum. "İşimden de gayet memnunum, sonuçta herkes sevgilisiyle aynı yerde çalışacak kadar şanslı değil."
Kocaman gülümseyerek elimi tuttu ve dudaklarına götürüp öptü. Kalbimin eridiğini hissettim bir an.
"O zaman ben çok şanslıyım."
Gülerek "Bende çok şanslıyım." Dedim.
"Yok yok." Diyerek itiraz etti. "Sen olduğun için ben çok daha şanslıyım."
