gecmisimin karmasi

insan nasıl unutabilir ki?

-gece boyu ağladım sabaha doğru uyuya kaldım. son gecemizdi ve yarın sabah erkenden limana gidip eşyalarımızı aldıktan sonra eve dönecektik. sanki bu 1-2 haftayı hiç yaşamamış gibi terkedecektim izmiri...
burada yaşadığım bu güzel günlerin ardından boktan hayatıma geri dönecektim. artık öğlene doğruydu ben uyandığımda zaten dün eşyalarımı toparladığım için direkt bavulumu alıp yukarıya çıktım zaten dün gece giydiğim şeyler gayet yeterliydi dışarı çıkmam için.
güvertede oturuyorlardı bizimkiler ama emiri görmemiştim orada başımı dümene çevirdim kaptan emir tekneyi limana getirmişti artık vedalaşma vaktiydi. içim paramparça olmuştu artık göz yaşlarımı tutmaya çalışırken yanıma selin geldi ve;

S: günaydın yavrum, iyi misin?

A: iyiyim balım, sen nasılsın?

- yanında gelen nisa;

N: bizde bir sorun yok da sen pek iyi görünmüyorsun.

A:  güzelim iyiyim ben meraklanma

S: konuştun mu?

A: konuştum.

-tam o anda yutkundum, düşündükçe bile bana kötü geliyordu dün gece keşke hiç yaşanmasaydı...
sonra devam ettim;

A: ona anlattım beraber asla olamayacağımızı , Emre'nin beni hiç bir zaman bırakmayacağını, zarar görecek kişilerin biz olduğunu anlattım ona.

S: kızım sen aptal mısın?

N: ne demek beraber olmayız onca şeye rağmen sen çocuğu terk mi ettin?
sana hiç bir zaman birşey demedim Alev ama bu sefer farklı. çocuğu böyle ezip geçemezsin, o böyle sana aşıkken sen onu terk edemezsin. hayalleri ile oynayıp onu bırakmazsın buna iznin yok alev.

A: Nisa ne desem bilemiyorum ben sadece onu düşün-

-sözümü kesti ve devam etti;

N: SAKIN KENDİNİ SAVUNMAYA KALKMA ALEV! NE BOK YEDİĞİN APAÇIK ORTADA ÇOCUĞU BİR BAŞINA HAYAL KIRIKLARI İLE BIRAKIP GİDİYORSUN. SEN ONU DEĞİL KENDİNİ DÜŞÜNÜYORSUN ALEV, SEN BENCİLSİN.

A: Nisa bana bağırma!

N: SENDE ADAM GİBİ DAVRAN O ZAMAN!

-nisayla büyük bir kavgaya girmiştik hayatımızda hiç bir zaman bu kadar büyük bir kavga etmemiştik. ve galiba o haklıydı, ben bencildim. benim için onca şeyi yapan bir adamı terk edip gidiyordum arkama bakmadan bile onun hayalleri ile oynayıp siktir olup gidiyordum.
tam o sırada aramıza girdi selin;

S: Tamam yeter kavga etmeyin! siz kardeşsiniz bu kadar birbirinize giremezsiniz.

N: biz kardeş falan değiliz benim bunun gibi bir bencille işim olmaz.

- işte en çok acıtan bu olmuştu. yaptığım şey yüzünden nisa bile bana sırtını dönmüştü, artık kimsesiz gibi hissediyordum sadece selin kalmıştı ki o da nisa kadar kızgındı bana sadece arkadaşlığımızın bozulmaması için kavga etmiyordu.

S: nisa gel gidelim bebeğim sen bi sakinleş.

-ve nisa'yı yanına alıp gitti selin, beni bırakıp gittiler sanki karma yaşıyordum ben emir'i terketmiştim güvertede, şimdi en sevdiklerim tarafından terkedildim güvertede.
göz yaşlarımdan bir damla düştü ve artık limandaydık. bavulumu aldım, gözlüğümü taktım ve tekneden indim. kızlar benden önce inmişlerdi onların yanına gittim ve öylece durdum araba yoktu bu yüzden emir arabayı kamp alanından almaya gitmişti biz de bekliyorduk. kendimi tutamayacağımı anladığım anda bavulumu, çantamı, eşyalarımı, bırakıp iskeleye gidip oturdum ve ağlamaya başladım. ben gerçekten bu kadar bencil biri mıydım?
yapacak hiç bir şeyim kalmamıştı şimdi tekrar o hapishane gibi eve dönecektim ama bu sefer ne selin vardı ne de Nisa, bu sefer tek başımaydım ve bunun üstesinden gelebilecek mıydım bilmiyorum? bu sefer gerçekten yalnız kalmıştım. emir gelmişti ve beni çağırmak için seline ve nisaya seslendiğini duydum;