GİRİFT

Sirn

Merhaba! zibilyonuncu hikayem ve ben. Tabii ki siz beni tanımıyorsunuz. Ama tanırsınız. İlk bölümüyle GİRİFT'i sizlere sunuyorum.

İyi okumalar.

Umarım birbirimizi severiz.

Kitabı nereden gördünüz? Ya da kimin tavsiyesiyle okuyorsunuz? Çünkü bu kitabı yayınladığımdan kimsenin haberi yok.

Arkadaşlarınıza önerip, yorum yapıp, oy verirseniz beni çok çok mutlu edersiniz. ^^

***

Gözlerimi açtım, yedi yaşındayım. Kapattım. Geri açtım, yirmi yedi. Kapattım. Geri açtım, yetmiş yedi. Her kapatışımda beliren karanlık içerisine gizlenen bir çift gözün ,gözlerimi oyup yerlerini almak istemesini engellemek için açtığım gözlerim yorgunluklarını gizlemek yerine ,sıvılarını bırakıyor. Bu sıvı boşalmasına ağlamak deniyor. Ağlamak üzülünce olan bir şey mi?

Değil.

Yorgun bir insan yolgunluğunun bitmesi için uğraşırken ağlayabilir. Mutlu bir insan mutluluğunu gizlemek yerine kahkaha atarken ağlayabilir. Üzgün bir insan üzgünlüğü altında ezilir ve bitmesi için yalvarırken ağlayabilir. Ağlamak denen kavram sadece üzgünken meydana gelecek bir yakarışın imzası değildir. Her imza atılan kağıtta bir yakarış değildir. İmza atmadan önce içeriği okunur, sonuca göre atılır.
Her yakarışın karşısına bir gülücük yansır. Her yakarışın sonunda ufak bir hediye vardır. Tıpkı her mutluluğun yakarışla bitmesi gibi. Yaşanan bu -hayat diye adlandırılan beş harflik, eş anlamlısı acı olan kelime her şeyin karşılıklı olmasını ifade eder. Kişiden kişiye değişiklik gösteredebilir. Kimisi acılarından bomboş der. Kimisi gülümsemelerinden yaşamaya değer bir şey olarak adlandırır. Kimisi de acılarını yoksayıp yaşama dört elle tutunur.

Peki sen hangisisin?

Hızla yağan yağmurun altında önümü bile zor görürken, yetişmem gereken yere neredeyse yedi dakika uzaklıktaydım. Ağlayan bulutlar acılarını sokakta yürüyen insanlara aktarırken kimisi kulaklıkla bu durumu hissişleştir, kimisi de belki benim gibi bir yerlere yetişmeye çalışıyor. Parkta, yağmurdan dolayı annelerinin yanına koşan çocukları ıslanmasınlar diye montlarının şapkalarını geçiren annelerin, bazıları evlerine yönelirken bazıları çocukların eğlenceleri yarım kalmasın diyerek kamelyaların altına geçiyordu. Siyah şemsiyemin yanlarından aşağı boşalan gözyaşları yere düşerken bir kısmı botlarımın bağacıklarını ıslatıyordu. Cadde tamamen araçlarla kaplı, kırmızı ışıkta duruyorlardı. Karşıdan karşıya geçerken araçlardaki insanların bakışlarını üzerimde hissetmem normaldi. Robotlaşmış insanların iş cıkış saatiydi. Yolu geçtikten sonra sokak arasına girip eski binanın önüne gelince, şemsiyemi kapatıp kapıya yaklaştım.

Eski bir bina olmasına rağmen kapısında bulunan şifreli sistemle kapı açılıyordu. İçeriye girdiğimde asansörde bulunmadığı için merdivenlere yöneldim. Çamurlu ve ıslak botlarımın taban şekli mermerde cıkarken ,sadece ayak seslerim yankılanıyordu. Yirmi iki merdiven sonucu ulaştığım çelik kapının ziline basarken şemsiyemı kapının yanında bulunan ince doğal gaz borusuna astım. Hemen altında bulunan galoş kutusundan bir çift kaloş alıp siyah ipleri bağlı olmayan botlarıma geçirdim.

"Hoş geldin." İçeriye adımımı atıp kaşe siyah kabanımı çıkartıp boydan boya askılık olan duvara astım.

"Hoş buldum." diye yanıtlayıp kendimi mutfağa attım. Su ısıtıcısının düğmesine basıp ellerimi yıkamak için banyoya yöneldim.

Dışarıdan dört katlı, her katında bir daire bulunan eski bir bina gibi görünen bu yapının içerisi tamamen farklıydı. Yirmi iki basamaklı bir merdiven sonucu bizi karşılayan demir kapının ardı bir ofisti. Oldukça geniş ve içeriden merdivenli olan üç katlı daire de yaklaşık yirmi kişi bulunuyordu. Ellerimi kurulayıp banyodan cıktım. Üçüncü kata cıkıp merdivenin tam karşısında bulunan odaya adımımı atıp sağ taraftaki çalışma sandalyesine çantamı bırakıp telefonumu arka çebime koydum. Odadan çıkmaya yeltenecekken içeriye elinde bardakla giren Ceren'e gülümseyerek baktım.
"Teşekkür ederim." Kafasını ne demek şeklinde sallayarak bardağı bana uzattı.