Aux paroles

Hoofdstuk 1

"Ik heb...ik heb het koud." Ik zit te bibberen op mijn stoel en nip van mijn dampende koffie. Jasmine kijkt me aan alsof ik onzin uitkraam. "Het is hier helemaal niet koud, misschien wordt je wel ziek." Zegt ze. " Wat ben je toch slim, Jasmientje." Jasmine lijkt het compliment te waarderen, want ze heeft een glimlach van oor tot oor. "Zeg Jasmine, moest jij van mama niet je speelgoed opruimen?" "O ja, helemaal vergeten zus!" Jasmine snelt naar boven en ik hoor de deur van haar kamer dichtgaan. Mijn telefoon gaat. Ik drink snel mijn koffie op en pak mijn telefoon. "Hallo, met Michelle." "Hallo, met Denise van Veen van de Veiligheidsbond. Heeft u misschien interesse in een veiligheidsscanner?" "Eh...nee, sorry, doei." Michelle hangt op. Dat was raar. Waarom zou je een 15-jarige opbellen of hij of zij geïnteresseerd is in een veiligheidsscanner?

Ik ben Michelle van den Berg, 15 jaar. Ik woon in het kleine dorpje Lemen met mijn moeder Rianne en mijn zusje Jasmine. Net na mijn geboorte moest mijn vader een tijd weg voor zijn werk, maar hij is nooit teruggekomen. Eerst hoopte ik dat mijn vader terug zou komen, maar nu wil ik hem nooit meer zien. Ik leef prima zonder vader, en dat zal ik hem bewijzen ook, al weet ik niet of hij nog leeft of niet. Ik kende hem bijna niet voordat hij weg ging, ik was nog maar klein. Mijn moeder vertelt wel vaak over hem, hoe leuk hij vroeger was, maar ik hoef het allemaal niet te horen. Door dit alles hebben mijn moeder en ik onze passie voor muziek ontwikkeld. Het liefst speel ik op mijn gitaar, om rustig te worden. Mijn moeder speelt ook gitaar, ze leert me steeds nieuwe dingen en ze is mijn grote voorbeeld. Mijn beste vriendin Emma speelt piano , we spelen weleens samen. We kunnen goed met elkaar opschieten en vullen mekaar steeds aan. Mijn leven is prima zoals het is, niets zou hoeven te veranderen.