▌·˚ ༘ ミ 𝒐𝒐𝒐. ┊ ❪ 𝓛𝙾𝚅𝙴 𝓛𝙸𝙺𝙴 𝓨𝙾𝚄! ❫
↳ あなたのような愛 ❛ i always thought i
might be bad now i'm sure that it's true
'cause i think you're so good and i'm
nothing like y...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
❛ ━━ I JUST WANT TO FEEL ALRIGHT AND I KNOW NO ONE WILL SAVE ME. ✧ *:
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Yukari Yamamoto była niezwykle dobrą obserwatorką.
Już od samego dzieciństwa zauważała więcej rzeczy niż inni, sprawiając w jej rodzicach zdziwienie, jak i strach. Choćby mówili o jakiejś sprawie, ukazując swoje odczucia, ich gesty pokazywały coś innego, sprawiając, że słowa traciły sens. Choćby mówili, że czuli się dobrze, uśmiechając się szeroko, w ich oczach zauważała ból, który im wytykała. Na początku to wszystko uznawane było jedynie za coś przypadkowego, ale gdy za każdym razem wiedziała prawdę, mimo wypowiedzianego kłamstwa, rodzice nie byli zbyt zadowoleni. Oczywiście był to też plus, bo mogła zawsze im pomóc, gdy potrzebowali pomocy, ale było to też coś okropnego, gdy dowiadywała się prawdy, którą chcieli przed nią zataić. To było w tym wszystkim najgorsze – powiedzenie kłamstwa w jej towarzystwie było najbardziej stresującą sytuacją, bo ona od razu wiedziała, że to było kłamstwem. Matka dziewczyny postanowiła nic z tym nie robić, ale jej ojciec już tego nie wytrzymał. Pewnego dnia po prostu uderzył ją mocno i zaczął krzyczeć, by przestała wtrącać nosa w ich sprawy, których nie chcieli jej powiedzieć.
Cóż więc mogła zrobić? Musiała posłuchać się ojca, pod wpływem strachu, który pojawił się na jej dziecięcej twarzyczce, gdy jej ojciec wyrzucał z siebie wszystkie słowa. Trzymając się boleśnie za policzek, który niemiłosiernie ją piekł, wpatrywała się w mężczyznę, nie wiedząc, co powinna zrobić. W końcu była tylko dzieckiem i nie wiedziała, że to, co robiła, było czymś złym. Dla niej było to czymś normalnym, czymś naturalnym, co zdarzało się codziennie. Naprawdę nigdy nie pomyślałaby, że to mogło być złe, ale tamtego pamiętnego dnia trafiło to do jej umysłu tak nagle, że trzymało się jej aż do teraz. Choć wiedziała, że ludzie kłamią jej prosto w oczy, nic nie mówiła. Choć wiedziała, że dziewczyna z równoległej klasy tak naprawdę nie czuła się w porządku, nadal nic nie mówiła. Po prostu milczała, bojąc się, że sytuacja z dzieciństwa się powtórzy. Nie wtrącała się w sprawy innych, ignorowała kłamstwa, plątające się po całej szkole i nie robiła nic, by pomóc innym. Być może i było to złe, ale jak dla niej wystarczającą pomocą dla uczniów było to, że zajmowała się zjawami, które mogłyby kogoś zranić. Chociaż to mogła zrobić, nie myśląc o swoim strachu.
