Familie strijd in de 61ste Hongerspelen

Hoofdstuk 25 - Familie

We liepen met z'n vieren weer door de bossen heen. Het was de volgende dag en nog steeds kon ik niet beschrijven wat ik in mijzelf voelde. Ik had het leven weggenomen van een persoon die bij iemand anders geliefd was. Hoe had ik het recht? Ik voelde Grice zijn aanwezigheid achter mij. Bij hem voelde ik me op een of andere manier veiliger. Veiliger dan bij Rodge, terwijl Grice mij een aantal dagen geleden nog had proberen te vermoorden. ''We hebben echt voedsel nodig,'' zei Tare dan uit het niets. Ik knikte, ook al zou ze mijn reactie niet kunnen zien omdat ik achter haar liep. ''Hopen dat we een dier dan maar tegenkomen. Ik haal hem wel neer,'' zei Rodge. Ik herinnerde me van mijn gedachte dat Rodge nooit een dier zou doden, maar de Spelen hebben mijn gedachtes hierover veranderd. We moet alles doen om te overleven en helaas komt het doden van dieren daar ook bij. Ik heb zijn zicht hierop geaccepteerd. We liepen nog een tijdje door, zoekend naar dieren of ander voedsel, maar uiteindelijk beseften we ons ervan dat het ons niets zou opleveren. ''De makers doen dit expres,'' zei Grice. ''Wij hebben geen voedsel meer en uiteindelijk zullen we elkaars voedsel moeten worden.'' Ik stopte met lopen om hem met grote ogen aan te kijken. ''Wat een motiverende opmerking zeg,'' zei ik dan. Hij glimlachte, en zijn glimlach deed mij weer glimlachen. Rodge en Tare waren ook gestopt met lopen. ''Wat nu? We kunnen hier moeilijk onszelf gaan uithongeren?'' merkte Tare op. ''Ik denk dat we niet veel keuze hebben. Hopen op sponsors dan maar.'' zei Rodge. Ik haalde mijn schouders op. ''We zouden ons ook kunnen opsplitsen. Dan gaan ik en Hayley de ene kant op en jij en Tare de andere,'' stelde Grice voor tegen Rodge. ''We hebben ons eerder opgesplitst Grice. En om je even te herinneren, jij was diegene die ons leven in gevaar bracht.'' Mijn broer keek Grice geërgerd aan toen hij dit tegen hem zei. ''Ja, en om het ook even te melden ben ik diegene die jullie leven heeft gered. Als ik er niet was geweest dan had Victoria Hayley en jullie al lang neergehaald.'' Grice keek mijn broer boos aan. Hij liep toen vijandig op Rodge af. ''Oh doe toch niet alsof jij hier de held bent. Jíj bent diegene die hier ons leven in twijfel bracht. En om eerlijk te zijn denk ik dat je dat nog steeds doet.'' ''Ik kan ook wel opsodemieteren als je dat liever hebt!'' Grice draaide zich al om weg te lopen. ''Wow jongens, doe even rustig!'' Ik zei dit dan wat feller tegen de twee. ''Het was maar een voorstel hoor, het hoeft niet perse gevolgd te worden. Wat mij betreft doen we het anders, als we elkaar maar niet gaan lopen afzeiken. Dat heeft totaal geen nut!'' Ik zag Rodge nog een felle blik naar Grice weren en dan zijn blik afwijken. ''Rodge, ik kan Grice echt wel handelen. Zo niet dan zal je van me horen,'' zei ik dan. ''Prima. Splits maar op, als je dat liever hebt.'' Rodge zei dit dan wat bot tegen mij. Ik haalde mijn wenkbrauwen op. ''Jemig, wat is er toch met je Rodge? Je doet de laatste tijd zo afkeurend, tegen ons allemaal!'' Hij slaakte een diepe zucht. ''En jij bent nog meer eigenwijs geworden dan je als was!'' ''Super Rodge, je bent echt ondersteunend. Dit had ik niet van je verwacht.'' ''Misschien is het dan verstandiger als Rodge met Grice ga, en ik met jou.'' zei Tare dan. Ik keek haar verbaasd aan. Tare zei niet zoveel, maar als ze iets zei, dan was het meestal wel verstandig. ''Goed idee,'' zei ik dan. Ik hoorde Grice een teleurstellende zucht slaan, maar hij stemde wel in. ''Top. Bij schemering keren we hier weer terug. Blijf wel dezelfde richting in lopen als je nu in gaat. Als er dan iemand zoek raakt...'' Rodge keek van Grice naar mij, om Grice te waarschuwen ''...dan weten we welke kant we in moeten zoeken.'' Ik zag Tare er mee instemmen door te knikken. ''Top. Doen we dat.'' Grice liep dan een stuk vooruit van Rodge de linkerkant in. Tare en ik liepen de tegenovergestelde richting in.

''Het is te merken dat ons einde dichterbij komt,'' zei Tare dan als we zoekend rondkeken naar voedsel. We hadden afgesproken in het bos gedeelte te blijven. Op open veld waren we kwetsbaarder en bij water zouden andere tributen kunnen zitten. Het bos was het veiligste, dat was ons gedeelte. Tare's opmerking was verontrustend, maar waar. ''Ja...'' zei ik dan met teleurstelling. De gesprekken tussen ons twee waren afgenomen. We hadden geen gespreksstof meer, en om nu nog een band te ontwikkelen met elkaar had geen nut. Dat zou afscheid van elkaar moeten nemen alleen maar meer pijn doen.