YOK ARTIK

5.Bölüm Yok Artık

Yol boyunca Barışla konuşma fırsatı buldum.Çok eğlenceli birisiydi.Beni güldürmeyi başardı.Bunun için bir çapa harcıyordu.Yani beni mutlu etmek için.Daha tanışalı çok az zaman olmuştu.72 saatten daha az bir süre ama onun yaptıkları sanki yıllardır tanışıyormuş hissi veriyordu.

"Geldik."dediğinde camdan dışarı baktım.Sahile gelmiştik.(Doğru ya buranın havası bambaşkaydı).Arabadan inip tekrar kapıyı açtı bu çok hoştu.Normalde hemen yelkenleri suya indiren bir kız değilimdir ancak onun yaptıkları içten içe hoşuma gidiyordu.

Sahil bu defa kalabalık değildi.Sessiz sakindi.Ben etrafı inceliyordum.O eşsiz maviliğin büyüsüne kapılmıştım.Dertlerimi alıp götürüyordu.Beni buraya getirdiği için ona binlerce kez teşekkür edebilirdim.Başımı geriye doğru atıp gökyüzüne bakmaya başladım.

"Hadi gel."diyerek elimden tutup beni banka sürükledi.Bu iki olmuştu.Yani elimi tutması.Sanki sevgiliymişiz gibi davranıyordu.Bide sarılması vardı tabi.Bunu sorun edebileceğimi düşünmüyordu.Banka oturduğumuzda yavaşça elimi çektim.Kaba davranmanın da bir anlamı yoktu.Sonuçta çocuk beni mutlu etmek için buradaydı.

"Sen bekle ben geliyorum"dedi.Ve ayağa kalltı.Yüzünde anlam vermediğim bir sevinç vardı.Beklemeye başladım.Geldiğinde elinde iki simit ve ayran vardı.Gülümsedim.Refleks gibi bir şeydi.Yanıma iyice yaklaşıp sol yanımda boş kalan yere oturdu.Bir kaç dakika öyle durduk.Simitimden kocaman lokmalar alıyordum.Karnım açtı.Ne de olsa Rüzgar Efendi lokmalarımı boğazıma dizmişti.Barışsa daha simitinden bir lokma bile almamıştı.Ayranının kapağı bile açılmamıştı.Sanki söyleyeceği bir şeyler var ve bunları kafasında toparlamaya çalışıyor gibiydi.Sanırım artık hazırdı.Bana adımla seslendi.Dönüp baktım.Boğazını temizledikten sonra konuşmaya başladı.Gözlerinde farkı bir şeyler vardı.

"Efendim?"

"Mısra sözümü hiç kesmeden beni dinle.Olur mu?"

"Tamam."Ne diyeceğini merakla bekliyordum.

"Sana bu sahilde rastladım.Hemde defalarca.Sürekli seni izledim.Her geldiğinde bu banka oturup etrafı izledin.Kulaklığın kulağında güldüğünü de gördüm.Ellerini yüzüne kapatıp ağladığında.Hep yanına gelmek,seninle konuşmak istedim ama cesaret edemedim.Geçense nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde kendimi senin yanında buldum.Seninle konuştum.Adını öğrendim.Bunun benim için nasıl büyük bir mutluluk olduğunu bilemezsin.Yetmedi ertesi günü tekrar karşılaştık.Bizim okulda.Bizim sınıfta.Çok şaşırmıştım ama bir o kadarda sevindim.Sence bu yaşanılanlar tesadüf mü?

Dilim tutulmuştu.Dediklerine anlam vermeye çalışıyordum.Yani o önceden de benimi izliyordu.Tanıştığımız gün ben onu ilk defa görmüştüm ama o beni defalarca mı? ...Bunları demesini beklemiyordum.Tesadüf mü diye sormuştu.Ne olabilirdi ki başka.Düşünceler beynimi parçalarken ben dilimi sessize almış durumdaydım.

"İyi misin?"sadece başımla onayladım.Üstümdeki şaşkınlığı ata bilirsem konuşacaktım. Herşey çok hızlı gelişiyordu.Birde şimdi "Seni seviyorum."derse düşüp bayılırdım.Neyse ki öyle bir şey yapmadı.O günü düşündüm.Barış'ı Rüzgar'ın yanında gördüğüm gün neler kurmuştum kafamda.Bazen cidden aptal olduğumu düşünüyorum...