Warrior Cats/ Een Hartewens

De duisternis

Ik werd zo kwaad op mezelf toen ik doorkreeg dat ik me weer had laten meenemen door de duisternis, waarom liet ik dat gebeuren? Het was alweer de zoveelste keer dat het gebeurde, maar eigenlijk vond ik het ergens wel fijn want als ik wakker was probeerde ik van alles om hier weg te komen. Maar wat ik ook bedacht. Niets hielp. 

Ook werkte mijn geheugen niet echt mee want ik kon nog steeds niets herinneren, hier en daar kreeg ik wel een paar flarden, maar ik kon niet met zekerheid zeggen wat echt was en wat niet.

Terwijl ik voor mijn gevoel alweer een jaar daar vast zat besefte ik, wat als het echt een jaar was? Of maar een kleine minuut? Misschien een dag of week? Ik hoopte op de minuut want dan had ik nog iets van een kans om terug te komen.

Totdat er ineens een klein lichtje naar me toe kwam, terwijl het dichterbij kwam nam het de vorm van een kat aan. Toen ze voor me stond zag ik dat het een poes was, een mooie lichtgrijze poes was, ze had wat langer haar dan ik, en een wit oor, witte buik, borst en streep op haar rug die als een soort band om haar schouders ging. Ook een paar witte plukken en vlekken op haar hoofd en strepen op en onder haar ogen. Op haar twee voorpoten had ze donkerder grijs. En haar ogen waren mooi mat blauw als een soort poel die een heleboel geheimen en wijsheden vasthield. 

Ik sprak tegen haar 'Hallo, ik ben Leliepoot, wie ben jij? Weet je waar ik ben? Of hoe ik hier weg kom?' De poes keek me alleen maar even aan met een zachte blik, schudde haar hoofd en ze was weer weg. 

Gewoon weg, verdwenen, geteleporteerd. En ze liet mij met nog meer vragen achter. 

Helaas voelde ik op dat moment weer een vlaag duisternis over me heen komen en viel ik weer ''In slaap'' 

En toen ik weer wakker werd was ik nog steeds alleen, ik wist het ergens wel, maar ik had toch gehoopt dat de poes teruggekomen zou zijn. Ik begon maar weer met nadenken. Iets anders kon ik toch niet. Ik was net weer in gedachtes verzonken toen ik ineens het gevoel had dat ik viel.

Ik viel heel diep en probeerde mezelf te stoppen maar ik bleef vallen, en toen ik niet meer viel scheen er ineens een heel fel licht in mijn ogen. Ik knipperde een paar keer om te wennen aan de hoeveelheid licht die ineens in mijn ogen scheen na die tijd duisternis. Ik probeerde te bewegen maar ineens hoorde ik wonder boven wonder een stem na een hele lange tijd 'Leliepoot? Hoor je mij? Niet bewegen oké? Ik haal Mistval!'

Mistval? Was ik weer in het kamp? Of was dit weer een dom hersenspinsel van me? Maar toen ik om me heen keek zag ik inderdaad de wanden van het medicijnhol, hoe was ik hier terechtgekomen? Nou ja, het maakte me niet heel veel uit. Ik was allang blij dat ik weer hier op aarde was, en niet alleen, ik was vooral blij met het feit dat ik niet meer alleen was. 

Ik probeerde toch op te staan, maar mijn poten werkten niet mee en ik viel weer terug op het mos. Toen hoorde ik de stem van Mistval 'Leliepoot, had je net niet gehoord dat je niet moest bewegen, of ben je ondertussen ook doof geworden?' Vroeg ze me sarcastisch, al moet ik zeggen dat ze toch ook wel opgelucht klonk.

Ik lachte en zei 'Nee doe maar rustig, ik ben alleen maar nog slechter geworden in luisteren.' En toen moest ook Mistval wel lachen. Maar ze werd snel weer serieus, dus toen vroeg ik voorzichtig 'Wat is er gebeurd met me, en hoe kom ik hier?' Mistval zuchtte 'Ik weet niet of ik alles mag vertellen dus je krijgt kleine stukjes oké?' Dat maakte mij aan het zuchtten 'Oké.' Het was in ieder geval beter dan niets, en zo kreeg ik misschien iets van mijn geheugen terug in plaats van de vervelende flarden.

Mistval haalde even diep adem en schudde haar hoofd alsof ze iets vervelends wilde wegjagen en sprak toen zacht 'Je sprong tussenbeide in het gevecht omdat Maanlicht geraakt was door een poot van de das...' Ik opende mijn mond maar ik werd meteen onderbroken 'Ze heeft het gered, en is weer gezond haar plichten van krijger aan het vervullen.' Ondertussen was Grijspoot, Mistvals leerling, ook binnengelopen en was rustig achterin gaan zitten om mee te luisteren. 

'Maar zoals ik al zei, je was tussenbeide gesprongen en toen rende je dus weg, alleen dat heb ik zelf gehoord maar je bent dus, ik denk uit paniek, tegen een boom gerend en ben je bewusteloos geraakt, toen hebben Lichtvoet, Loofvacht en Valkveer de das weggejaagd. Ze zijn teruggekomen naar mij en hebben me gehaald en toen hebben we je teruggebracht. En nu ben je dus hier.'

Ik knikte en vroeg toen onzeker 'Hoe lang ben ik buiten bewustzijn geweest?' Ze "keek" naar me met een medelevende blik net als die vreemde poes maar sprak gelukkig wel 'Ongeveer drie weken, we waren erg geschrokken weet je? Wij allemaal.' 

Ik keek haar naar haar en fluisterde 'Dankjewel om me dit te vertellen, en het spijt me dat ik jullie heb laten schrikken.' 

Ze knikte en zei 'Het is al goed, maar nu moet je...' 'Grijspoot pak even wat Valeriaan en Munt wil je?' Grijspoot sprong meteen op, pakte het en bracht het naar Mistval, die het weer aan mij gaf. 'Kijk eens neem dit maar in en ga dan even slapen, je zult het hard nodig hebben.' Ik nam het braaf in en voelde het langzaam beginnen te werken en ik viel in slaap' 

Ik droomde, ik liep in het bos en het was heel rustig. Vogels floten, krekels tjirpten en de bladeren ruisten van de koele wind. Gelukkig stond het zonnetje op mijn rug. Ineens viel er een schaduw over me heen, wat was dit? Ik draaide me om en zeg een dreigende lucht.

Alles was stilgevallen er was niets meer te horen, alleen nog maar het gerommel in de wolken. Ik schrok van de bliksem, maar nog meer wat ik daar zag. Onderaan de bliksem stond een kat....

Zo het hoofdstuk van deze week, ik hoop dat jullie het verhaal nog leuk vinden en ik bedank jullie allemaal voor het trouw blijven leven van dit verhaal! Heb nog een hele fijne dag!

Liefs ❤🌸Palominabloem🌸❤