Flikken Maastricht - In het kort gezegd

De Bruiloft - Deel 1

Voor  @Marleenh20

Eva klapte in haar handen en keek Wolfs verwachtingsvol aan. 'Oké, wat hebben we?' Er was zojuist een telefoontje binnengekomen dat Wolfs had aangenomen, en het was duidelijk dat ze weer een nieuwe zaak hadden.  Dat betekende niet langer meer de eindeloze sleur aan administratie hoeven te doen, maar eindelijk weer wat actie.

'Poging tot moord in Het Generaalshuis.' Wolfs leek even te moeten nadenken voordat hij verder ging. 'De bruidegom werd beschoten tijdens de huwelijksceremonie en is zojuist in kritieke toestand afgevoerd naar het ziekenhuis.'

Hij observeerde Eva's reactie nauwlettend. Als het haar al iets deed liet ze het niet merken, maar dat hoefde niks te betekenen wist hij.

Ze knikte alleen maar. 'Laten we gaan. Ik neem aan dat de bruid mee is naar het ziekenhuis? Dan moeten we daar beginnen,' besloot ze zodra hij bevestigend had geantwoord.

Het ziekenhuis waar de gewonde man heen was gebracht was niet ver van het bureau vandaan en binnen korte tijd liepen Wolfs en Eva de afdeling op die hen zojuist was gewezen aan de receptie.

Zodra ze de gang in liepen bevroor Eva echter. De stemmen om haar heen verstomden, die van Wolfs, die van de artsen en verpleegkundigen die zich al kletsend naar hun volgende bestemming bewogen. Niks van dat hoorde ze meer.

Daar, aan het einde van de gang, op een rij stoeltjes, zat een vrouw van een jaar of dertig in een prachtige bruidsjurk. Ze keek voor zich uit in het absolute niets. Er was geen herkenning, geen emotie, alleen maar een staat van shock dat ze uitstraalde. De rode vlekken op de maagdelijk witte stof van haar jurk waren de enige tekenen van het gruwelijk lot dat haar wederhelft was aangedaan en dat oorzaak en gevolg aan elkaar vast knoopte.

Het was alsof ze naar zichzelf keek, al die jaren geleden. Alsof ze terug in de tijd was gezogen en vanaf een afstandje geconfronteerd werd met zichzelf. Een onwaarschijnlijke gewaarwording. Ze voelde de hand van Wolfs zachtjes op haar onderrug en ze wist dat ze nu door moest zetten. Dat ze haar gedachten niet mocht toestaan haar verder terug te brengen naar die afschuwelijke tijd in het verleden, simpelweg omdat ze anders voor altijd in deze bevroren positie zou blijven. Met flinke stappen liep ze naar voren, op de vrouw af. Zakelijk, ze zou zakelijk blijven. Het was gewoon een routineklus, iets wat ze al jaren deed. 'Mevrouw Lisieux? Dag, mijn naam is Eva van Dongen, recherche Maastricht, dit is mijn collega Wolfs. Hoe gaat het met uw man?'

De vrouw in kwestie keek op naar het rechercheurs duo en een traan ontsnapte haar linkeroog. 'Zeg maar Elena. En het is Rademaeker nu.' Ze sprak de nieuwe achternaam met enige twijfel uit.

Even bleef het stil en vooral Eva was zich pijnlijk bewust van de fout die ze had gemaakt door haar met haar meisjesnaam aan te spreken. Destijds had ze Frank ook haar man genoemd, ondanks dat het huwelijk nooit volledig was voltrokken.

'Ze weten nog niks, ze zijn nog met hem bezig,' antwoorde Elena geëmotioneerd de vraag. 'Wie doet nu zoiets?'

Eva nam plaats op de stoel naast haar, terwijl Wolfs op gepaste afstand bleef staan. 'Kunt u ons vertellen wat er precies gebeurd is?'

De vrouw knikte en begon met horten en stoten uit te leggen dat ze op het punt had gestaan het jawoord te geven toen er ineens een oorverdovende knal had geklonken en haar man voor haar ogen was neergestort.

Eva voelde haar ademhaling versnellen, maar ze wilde er niet aan toegeven. 'Heeft u gezien wie er heeft geschoten?' Haar stem trilde.

'Nee... nee, ik heb niks gezien,' antwoordde Elena. 'Het ging ook allemaal zo snel.'

'Heeft u misschien een idee wie dit gedaan zou kunnen hebben? Had u man ruzie met iemand, of had hij een zakelijk conflict bijvoorbeeld?' Het was Wolfs die deze vraag stelde.