Whisky & Chocomel - verhaaltjes

De horizon

Oeps, op Evernote stond nog wat! Dus het verhaal was wel af. Hierbij een weekendje naar het strand met Eva en Wolfs. Ook 8 jaar oud. Een lang kort verhaal.

Ik stond. Hij lag. Niet voor lang meer. Hij had beloofd me mee te nemen. Ik haalde mijn hand omhoog om 'm op de deurknop te kunnen leggen. Toen hij daar lag draaide ik langzaam de knop om. Ik hoorde hoe de deur mee werkte. Langzaam duwde ik hem open. Het gekraak van de oude houten deur was duidelijk te horen. Daar lag hij. Verwikkelt in zijn dekens. Zijn haren door de war van het vele draaien. Een glimlach rond zijn mond. Ik vond het fijn om te zien. Hij was gelukkig op dit moment. Toch ging ik dat geluk verstoren. Ik liep richting zijn bed en ging er zachtjes op zitten. Ik haalde mijn vingers door zijn haren. Fluisterend probeerde ik hem wakker te maken. Het lukte. Ik zag zijn ogen in de spleetjes tussen zijn oogleden. Stukje voor stukje gingen ze langzaam helemaal open. Ik vond het lief. Normaal was hij stoer, nu absoluut niet. Gelukkig verdween zijn mooie glimlach niet toen hij mij zag. Ik vertelde hem dat hij wakker moest worden. Anders kwamen we te laat. En dat wilde ik echt niet, niet vandaag.

Ik liep zijn kamer weer uit en de badkamer in. Behendig draaide ik de deur op slot, deed mijn kleding uit en stapte onder de douche. De warme stralen deden me goed. Het was geen koude dag vandaag. Alles behalve zelfs. Toch kon ik altijd van een warme douche genieten. Nadat ik mijn haar had gewassen, de shampoo eruit had gespoeld en ik eindelijk mezelf zover had gekregen om de douche uit te zetten, droogde ik mezelf af. Ik deed schone kleding aan en borstelde mijn haren. Met mijn natte haren los en een elastiekje om mijn pols liep ik vervolgens naar beneden. Hij stond al in de keuken toen ik beneden kwam. Ik wenste hem een goedemorgen en liep door naar de koelkast. Mijn ontbijt was een bakje yoghurt. Niets vond ik lekkerder om daar mijn dag mee te beginnen. Hij niet. Nee hij maakte er altijd iets uitgebreids van. Geroosterd, afgebakken of een eitje. Nooit iets simpels. Ik was het gewend. Ik verplaatste me van het aanrecht naar de tafel. Hij kwam ook zitten. Recht tegenover me. De krant had ie al klaar gelegd. Ik schraapte de laatste restjes uit m'n bakje. Ik was klaar. Mijn bakje zette ik met een laagje water in de gootsteen. Ik kon nooit lang op een plek blijven zitten.

De trap naar boven liep ik weer op. Richting de kamer met de spiegel. Ik moest mijn haar nog vast doen. Ik pakte de borstel van het kastje en begon een staart te maken. Opeens stond hij daar in de deuropening. Een vlaag van herinneringen schoot door mijn hoofd. Ik verzette me tegen de emoties die het opwekte. Toch kon ik er niks aan doen dat ik een glimlach kreeg toen ik hem daar zo zag staan. Ik bleef hem bekijken via de spiegel. Hij vroeg of ik er klaar voor was. Natuurlijk was ik dat. Al weken, maanden, jaren. Alleen wist ik het pas sinds een dag. Niet dat het heel bijzonder was. Een dagje naar het strand. Ik vond dus van wel, ik deed het nooit. Was er al jaren niet meer geweest, maar hield ervan. Hij liep weer door en ik hoorde hem naar beneden gaan. Mijn bikini had ik onder mijn kleding en mijn tas had ik gisteravond alvast ingepakt.  1 dag naar het strand ging bijna niet vanuit deze stad. Hij had er dus een nachtje hotel bij geboekt. Met mijn tas in mijn hand liep ik de trap af. Ik zag hem staan bij het aanrecht. Hij was een mand aan het vullen. Waarschijnlijk onze lunch.

Gisteravond kwam hij opeens met het idee. We hadden weekend en hij vond het nodig om er een keertje op uit te gaan. Gewoon, wij met z'n tweeën. Ik had het eerst maar niks gevonden. Vroeg me af wat hij dan wilde gaan doen. Totdat hij met het idee strand kwam. Meteen schoot er een glimlach op mijn gezicht. Hij vertelde wel gelijk dat hij dan wel wilde overnachten. Hij vond 3 uur reizen op 1 dag wel genoeg. Ik denk dat het een smoes was. Normaal deinst hij nooit terug voor een paar uurtjes in de auto. Maar ik vond het niet erg. Was weer eens wat anders. Ik weet niet wat en waar hij het heeft geboekt, maar ik gok dat hij niet een simpel iets heeft geregeld. Ik wilde de kosten delen. Hij stond erop om het zelf te betalen. Hij had het bedacht zei die. Meteen was ik in een opperbeste stemming. En dat had hij door. Ik merkte het. Hij begon gelijk ook een stuk blijer te worden. We hadden het ook zeker nodig. We hadden veel en lang gewerkt de afgelopen weken. De stad leek wel vol te zitten met criminelen. Net of ze met de vakantie stroom waren mee gereisd. We hadden sinds Fleur de gevangenis was ingegaan en we met z'n alle van de berg waren afgerold ook niks positiefs meer meegemaakt. Hij vond het dus nodig. En ik nu ook.