Acı

Geçmiş

Notu okuduktan sonra rahatlamak için yatağıma uzandım. Öyle bir yorgunluk çökmüştü ki üzerime...
Yıllar önce buradan ayrıldığımdan beri kimseyle uzun uzun konuşma veya yakın olma fırsatım olmamıştı. Evet konuştuklarım vardı ama asla samimi değillerdi. Yorgundum ama geçici bir yorgunluk değildi. Bu boşluk hissinin verdiği bir yorgunluktu. Kate'i görmek bana arkadaş özlemini geri getirmişti. Kate her şeyimi bilirdi oysa şimdi beni öldü biliyordu.Ailemin olmadığını onlardan ilginç bir şekilde bir daha hiç haber alamadığımı da yalnızca o biliyordu. Birden zil sesiyle ürktüm. Beni kimse tanımıyordu ki acaba Jamie miydi! Aşağı indim ve kapıyı açtım. Kate ve Jamie karşımda duruyordu. Kate'i görmek beni afallatmıştı. Hemen toparlandım ve kendimi rolüme soktum "Merhaba!". Jamie" Merhaba Alicia umarım rahatsız etmiyorumdur. Biz Maxville'liler yeni taşınanlarla ilgilenmeyi çok severiz eğer uygunsan kız arkadaşım ve ben bu akşam seninle bir şeyler içmeye gidelim diyoruz ne dersin?" Dedi ardından Kate atıldı " Ben Kate! Tanıştığıma çok memnun oldum Alicia." Ah Kate her zamanki gibiydi yalnızca yüzünde bir burukluk görüyordum " Elbette üstüme bir şeyler alıp geliyorum." Dedim ve üzerime siyah kısa bir elbise giyip aşağı indim. Beni arabanın yanında bekliyorlardı. Geldiğimi fark etmediler konuşmaya dalmışlardı. Jamie " İyi görünmüyorsun buraya gelme fikri iyi değildi sanırım." Kate" Hayır yalnızca -iç çekti- biliyorsun burada çok fazla anım var" daha fazla bu konuşmaya katlanamadım ve varlığımı belli etmek için öksürdüm. Hemen arabaya bindik ve beni küçük bir cafeye götürdüler. Uzun uzun konuştuk ve en nefret ettiğim diyaloğa geldik. "Doğum günü"...
Kate ve Jamie bana zorla doğum günümün tarihini söylettiler "1 Kasım".
22 Eylüldeydik ve doğum günüme bir hafta kaldığını öğrenince benden daha büyük bir sevinçle doğum günümün planını yapmaya başladılar. Kate hevesli olmadığımı anlayınca " Neden sen de plan yapmıyorsun bu senin doğum günün?" Dedi. Ona söyleyemeyeceğim nedenleri vardı.
Doğum günümü eskiden çok severdim. Kim doğum gününü sevmez ki? Ancak doğum gününden nefret ettirilen biri. 10 yaşındaki doğum günüm kutladığım sonuncu olmuştu. Fakat hiçbir zaman o doğum günümün beni ömür boyunca kalıcı bir yalnızlığa ileteceğini düşünmemiştim. Doğum günümde ailem beni terk etmişti. Yaşayıp yaşamadıklarını bilmiyordum ama beni bırakıp gittiler ve ben herkesten belki kendimden bile bunu saklamayı başardım. Çok saçma geliyordu evet ama küçüklüğümden beri yalnızlığa o kadar alışmıştım ki günlerce kimseyle konuşmadan yaşayabilirdim. Bu sırrımı yalnızca Kate biliyordu. O olmasa bunu yapamazdım elbette ama bir yerden sonra ondan bile sır saklamaya başladım. Bu yaptığıma bazen ben de anlam veremiyordum. Kendimi bu yüzden affedemiyordum. Ben böyle düşüncelere dalmışken Kate başka bir konu hakkında konuşmaya başlamıştı bile. Bana evi nasıl aldığımı sordular,
" Evinin sahipsiz kaldığını zannediyorduk nasıl satın "
" Bir adam ilan vermişti ben de gördüm ve aldım."
" Çok ilginç yıllardır bu evi birçok kişi almak istedi ama sahibine ulaşamadılar."
Onu bu konuda konuşturmak istiyordum. Gidişim hakkında ne hissettiğini bilmeliydim,
" Neden ulaşamadılar zaten bu evde birileri yaşamıyor muydu" dedim. Kate bir anda sustu ve gözleri hüzünle doldu. Jamie devam etti " Alicia hatırlıyor musun sana Cynthia diye birinden bahsetmiştim. Orası onun eviydi ve ondan sonra kimse orda yaşamadı."
" Size bunu hatırlatmak istemezdim çok üzgünüm." Dedim.
Kate'in suskunluğu ve gözleri bana bilmek istediğim şeyleri anlatıyordu. Üzgündü. Beni kaybetmek ona acı veriyordu, üzerinden yıllar geçmiş olsa bile... Ona sarılmak istiyordum ama bu cesareti tekrar kendimde bulamadım.
Biraz daha konuştuktan sonra kalktık. Arabada onlara her şeyi göze alıp bir soru sordum " Peki ya Cynthia'nın erkek arkadaşı ona noldu? " Kate bu defa hüzünle bakmak yerine nefretle bakıyordu. -Duygularını gizleyemeyen insanlardan korkmamalıydınız onlar neyseler odurlar. Ama gizleyebilenler işte en tehlikeliler onlardır. -
Bu defa Kate sorumu yanıtladı,
" O tam bir pisliğe dönüştü. Cynthia'dan sonra sanki hayata bir tepki vermek istercesine kötü biri oldu. Ne yazık ki hala burada yaşıyor. Ama okula pek uğramaz genelde kızlarladır. Genelde telefonuna ulaşırdık ama artık bize onu bile çok görüyor." Dedi.
Açıkçası şaşırmıştım böyle bir şey beklediğim gibi değildi. Ben onun istediği üniversiteye girip hayatına eskisi gibi devam ettiğini varsayıyordum ama o böyle yapmamıştı.
Demek geçen gün Kate ve Jamie'nin hakkında konuştukları kişi de oydu. O zaman notları bana o yazıyor olabilirdi. Her şey çok karışmıştı bu kadarını beklemiyordum.
Derken eve gelmiştik ve teşekkür edip arabadan indim. Evim bu kez normal duruyordu. Kapıdan içeri girip doğru yatağıma gittim. Yorgundum.
Sabah uyandığımda kahvaltı etmek gibi bir alışkanlığım yoktur ama o gün kahvaltı etmek istedim. Mutfağa girmeden koridordan kitaplarımın hazır olup olmadığına baktım. Kahvaltı edip okula gittim. Bu defa dersten 10 dakika önce geldim ve artık insanların az da olsa bana alıştığını düşünüyordum. Bu kez Jamie'nin yanında başka biri oturuyordu. Ben de futbol takımında olduğunu tahmin ettiğim geniş omuzlu birinin yanına oturdum. Yanına oturunca öbür tarafımda oturan arkadaşına bir şeyler fısıldadı. Asla değişmiyorlar! Ben de sanki hiçbir şey olmamış gibi defterimi çıkardım. Tam ilk sayfayı açıyorken arkasında bir şişkinlik olduğunu fark ettim. Hemen sayfaları çevirdim ve bu kez beyaz bir zarf buldum. Normal şartlarda asla orada açmamam gerektiğini bilirdim ama o anda o kadar panik olmuştum ki zarfı açtım. İçinde onun ve benim 15 yaşındaki halimizin olduğu bir fotoğraf vardı. Arkasını çevirdim ve bu kez şaşırmadım. Yeniden harika bir el yazısıyla şu kelime karşımda duruyordu,
UNUTMADIM, UNUTAMAM