Harry sex Story

Adoptie?

Harry rent naar me toe. Hij omarmt me.
"Wat is er gebeurd?" vraagt hij bezorgt.
"Ik..... ik....." zeg ik stotterend.
"Maakt ook niet uit, je moet eerst afkoelen." zegt hij. Hij slaat zijn arm om me heen en we lopen samen dicht bij elkaar gekropen naar de woonkamer. Ik ga op de bank zitten en Harry loopt snel naar de keuken. De telefoon gaat af. Ik wil opnemen.
"Neenee, niet opnemen. Doe ik wel." zegt Harry. Ik ben heus wel volwassen. Ik neem eigenwijs de telefoon op, Harry heeft het zo druk.
"Hallo, u spreekt met Lea." zeg ik.
"Oh hoi Lea, gaat het wat beter. Harry zei dat ie dringend naar huis moest." zegt een gast.
"Ja, het gaat iets beter. Maar, wie bent u eigenlijk?" vraag ik. Klinkt bot, maar ik wel graag weten met wie ik aan het bellen ben.
"Oh haha, sorry, je spreekt met Louis." zegt Louis.
"Oooooh, Louis. Hoooi!!" zeg ik.
"Hoi, haha. Ik wou gewoon even weten waarom Harry ineens zo nodig naar huis moest." zegt Louis. Ik schrik. Ik hang op zonder iets te zeggen. Harry komt aangelopen met een glas water. Hij geeft het aan mij en ik slok het naar binnen.
"Wat ben jij eigenwijs. Was dat Louis?" vraagt Harry. Hij komt naast me zitten en slaat zijn arm om me heen.
"Ja, dat was Louis." zeg ik.
"Wat wou ie?" zegt Harry. Ik stik bijna in mijn water. Het klonk ZO grappig. 'Wat moest ie?'
"Hij wou weten waarom je zomaar wegging..." zeg ik zacht.
Wat is zijn reactie???
Zijn ogen worden groot.
"Dus toen hing je op?" vraagt Harry.
Ik knik. Hij is even stil.
"Wat moeten we nu? Louis die is echt heel nieuwschierig, dus die belt ons echt wel terug." zegt Harry.
"Louis is je beste vriend, we moeten hem wel van onze baby zeggen.." zeg ik.
"Oh ja, nog over de baby gesproken. Wat was dat met adoptie?" vraagt Harry. De brok komt terug in mijn keel.
"De baby kan nooit alleen zijn. Ik ben pas 19, we zijn een van het beroemste koppel ooit, we hebben zo'n druk leven. Jij moet heel vaak op tour, ik moet vaak op de catwalk. Hoe zou het kind zich voelen?" vraag ik bezorgt. Ik zie aan Harry's gezicht dat hij nadenkt, maar nu al zeker weet dat hij het antwoord nooit zal weten.
"Ik weet het niet..." zegt Harry.
"Dus daarom is adoptie de beste optie." zeg ik. Omg, dat rijmt!
Harry knikt.
"We moeten het accepteren." zegt hij verdrietig. Ik zie de tranen in zijn ogen. Aaaah.
"Harry, het komt goed. De baby zal een mooi thuis vinden, met geweldige ouders, en wij kunnen onze fantastische leven verder leven." zeg ik. Harry begint te huilen. Ik begin ook zachtjes te huilen. Ik kan er gewoon niet tegen als de persoon waarvan ik het meest hou, verdriet heeft. Het is gewoon lastig. Je hebt je eigen kind in je armen, en dan moet je zij of hem weggeven aan een vreemd stel die de baby wilt hebben. Het zal moeilijk worden voor ons. We doen het beste voor de baby.