თქვენი აზრით რა არის იმაზე კარგი ვიდრე იდგე აქ სანაპიროზე სადაც არავინ იმყოფება რადგან პანდემით დაშინებულები არიან.. უყურო მზის ჩასვლას და თან ამ სიწყნარეში სადაც ერთი მანქანის ხმა არ ისმის ტალღების და ჩიტების წკრიალის ხმა ჩაგესმის მხოლოდ..
ზედმეტად სასიამოვნო აურა ტრიალებდა აქ იდეალური ადგილია.
ზღვის ტალღების ყურებისას და შეგრძნება იმისა თუ როგორ მეხებოდა ოკეანის წყალი შიშველ ფეხზე ჩემს ცხოვრებას მახსენებს რომელსაც გავექეცი.
პანდემის დაწყების შემდეგ მშობლები ხშირად ჩხუბობდნენ რის გამოც მამამ დედა შემთხვევით ჩემთვალწინ მოკლა..მეხვეწა რომ არავისთვის მეთქვა, მეშინოდა..ძალიან მეშინოდა ამიტომ გავჩუმდი.. თუმცა დედის სიკვდილის შემდეგ მამა ჩემზე გადმოვიდა და ცხოვრება ჯოჯოხეთად მიქცია..
ამას ვფიქრობდი..ვფიქრობდი როგორი იყო ადრე ცხოვრება სადაც დედა იყო და ბედნიერი მამა და დიდ კლდეზე ავდიოდი..
მკლდის წვერზე ვიდექი და ზევიდან ვუყურებდი ყველაფერს.. ლოყებზე ცრემლები ჩამომიგორდა, ქერა თმას კი ქარი სახეზე მიგდებდა, ჩამეცინა ცაში ავიხედე და ჩავილაპარაკე.. "დედა..შენთან მოვდივარ" ხელები გავშალე და ღრმა ოკეანეში გადავარდი, ცურვა ვიცოდი მაგრამ თავი არ შემიწუხებია იმით რომ მეცურავა სუნთქვაც ვეღარ შევიკავე და ყველაფერი გაშავდა..
ავტორი-
წყალში ჩავარდნისას თვალწინ დედის სახე წარმოუდგა და ყურებში ექოდ ჩაესმოდა საზარელი მამის ხმები.
-უნიჭო!
-შენი ბრალია!
-ძუკნა!
ყურებზე ხელი მიდო და ბოლოს ოკეანის წყალში დაიკარგა.
თვალები ძალიან ნათელ ადგილას გახილა და ძალიან ნაცნობი მანდოლოსანის სახე დაინახა.
"დედა?.." ჩაილაპარაკა როცა ცრემლები ლოყებზე ჩამოუგორდა, დედის კალთიდან თავი ასწია და ძლიერ ჩაეხუტა. "ჩემო პრინცო.." ამოიჩურჩულა დედამ და შვილი გულში ჩაიკრა.. "აღარასოდეს აღარ დამტოვო" ამოისლუკუნა ბიჭმა დედის მკლავებში რაზეც დედამ ხმა ვეღარ ამოიღო, ისინი უბრალოდ ეხუტებოდნენ ერთმანეთს..
სამოთხეში კი მან მისი საუკეთესო მეგობარი ნახა ვისი სახელიც "დედა" იყო..
