Whisky & Chocomel - verhaaltjes

Juist

'Nee Wolfs, je krijgt mij niet mee!' Boos stampt Eva de trap af naar de keuken. 'Die undercover actie doe je maar met iemand anders!' Met wat meer agressie dan normaal trekt ze de koelkast open en pakt haar fles water en de bak met druiven. 'Eva, toe nou. Waarom wil je niet mee helpen?' 'Dat weet je best Wolfs.' Ze loopt naar de tafel, draait de stoel om en gaat erop zitten. Wolfs staat zelf wat verloren in de keuken. 'Ik weet dat het moeilijk voor je is geweest en....' 'Jij weet helemaal niks, Wolfs!' 'Ik was hier, ik heb gezien wat het met je heeft gedaan, maar dat is al zolang geleden. Ik dacht dat...' 'Hoe lang geleden het ook is, ik ga niet voor de lol in een trouwjurk staan. Zoek maar iemand anders'. 'Eva denk er alsjeblieft nog een nachtje over na!' Eva haar woedde zet zich nu om in verdriet. Ze wil het niet laten zien, daarom focust ze zich op de druiven voor haar op tafel. Uiteraard heeft haar partner direct door dat haar humeur is omgeslagen.

Wolfs trekt een fles whisky open en schenkt een klein laagje in een glas. Vervolgens pakt ook hij een stoel en gaat zitten tegenover Eva aan tafel. Hij zet het glas neer en pakt Eva haar handen vast die op tafel liggen. Hij streelt met zijn duim over haar hand. Eva in haar plaats kijkt verloren naar de tafel. 'Sorry Eef, als ik had geweten dat het je zo diep zou raken zou ik het nooit hebben voorgesteld. Ik vraag Marion wel om mij te helpen.' Nu keek Eva snel omhoog. Haar ogen betraand. 'Nee, nee ik help je wel. Ik schrok alleen van het idee. Het idee van ik in een trouwjurk in een kerk was een beeld wat ik nooit meer wilde.' Eva keek Wolfs recht aan, haar ogen vol emotie. 'Dat snap ik, daarom is het ook onverstandig van mij om het je te vragen! Echt ik regel wel iemand anders!'. Wolfs zijn ogen spreken boekdelen, Eva gaat niet mee met de undercover actie. Punt.

'Maar ik kan jou toch niet laten trouwen met Marion? Dat klopt gewoon niet.' Eva haar gezicht klaarde alweer wat op. Ze vond het stiekem wel een grappig idee. 'Mag ik dan wel bij jullie huwelijk aanwezig zijn?' Vroeg Eva plagerig. 'Uiteraard, jij bent mijn getuige!'. Wolfs was blij met de omslag in haar humeur. Toch kon hij het nu niet laten om verder te vragen. 'Eef?!' 'Hmm?' 'Zou je überhaupt nooit meer willen trouwen?' Zijn stem klinkt zacht en breekbaar. Hij heeft al jaren het idee om met haar te willen trouwen. Het aantal pogingen tot huwelijksaanzoeken waren al niet meer op een hand te tellen. Toch was hij er tot nu toen niet in geslaagd om het echt te vragen. Daarom vond hij het eigenlijk een moeilijke en kwetsbare vraag om te stellen. Bang voor haar antwoord. Eva schraapte haar keel en leek te twijfelen over haar antwoord. 'Ik weet het niet.' Zei ze dan ook eerlijk. 'Als de juiste man op het juiste moment mij zou vragen, denk ik dat ik het wel zou overwegen. Het gaat mij vooral om die jurk in combinatie met een kerk wat ik nooit meer zou doen.' Wolfs leek opgelucht met dit antwoord. 'En heb je die juiste man toevallig al ontmoet?' Vroeg hij dan ook maar brutaal erachteraan. 'Misschien.' Was haar voorzichtige antwoord. Langzaam vlocht Eva hun handen nog verder in elkaar. Haar ogen waren naar de tafel gericht, maar langzaam keek ze naar boven tot ze bij de ogen van Wolfs uit kwam. 'Misschien als die juiste man op het juiste moment mij zou vragen zou ik ja zeggen.' Herhaalde ze nogmaals. Wolfs zijn hartslag ging snel omhoog. Hij voelde zijn hart dan inmiddels ook kloppen in zijn keel. Bedoelde ze hiermee wat hij dacht dat ze bedoelde? 'Eva bedoel je...dat als...' Hij wist niet wat op dit moment het goede was om te doen. Zijn ogen keken haar recht aan. Vast gegrepen eigenlijk. Eva keek niet meer onzeker, maar vastberaden. Dit trok hem over de streep.

Hij staat op uit zijn stoel. Zonder Eva haar handen los te laten loopt hij om de tafel heen. Hij zakt langzaam naar beneden waarbij een knie op de grond beland. Eva haar ogen worden groot en haar zelfverzekerdheid lijkt in een klap weer te zijn verdwenen. Toch zet hij door.

'Ik weet niet of dit het juiste moment met de juiste man is. En ik weet niet of je er klaar voor bent. Maar lieve, aller liefste, Eva van Dongen; ik kan geen dag langer meer wachten. Ik moet het weten. Voel jij hetzelfde voor mij als wat ik voor jou voel. Lieve Eva; Wil je met mij trouwen?' Wolfs zijn zelfverzekerdheid is nog nooit zó fragiel geweest. Dit was veruit het meest spannende moment uit zijn leven. Zou ze inderdaad gehint hebben nu net en zo niet heeft hij het dan nu voor altijd verpest? Gelukkig komt zijn antwoord al snel. Haar altijd harde starre blik veranderd naar een zachte vriendelijke blik. Ze lijkt gelukkig. 'Ik denk dat ik hetzelfde voel.' Wat bedoelde ze hier precies mee? Wolfs wacht dan ook ongeduldig haar antwoord af. 'Ja, Wolfs. Ik wil met je trouwen. Er is niets lievers!' Eindelijk was daar het verlossende antwoord. Hij komt iets omhoog, laat Eva haar handen los en omsluit de zijne om haar hoofd. Een grote glimlach op beide gezichten verraad hun stemming. 'Zei je nou echt ja?' 'Ja, Wolfs...J...' Voor ze haar tweede ja af kan maken drukt hij zijn lippen op de hare. Haar ogen zijn dicht, maar dat kon hij allang al niet meer zien. Samen sluiten ze de kus af. 'Gaan wij nu echt trouwen?' Vroeg Eva verbaasd. Zijn glimlach werd alleen maar groter. 'We zijn verloofd Eef'. Beide konden ze nog niet helemaal geloven wat er net was gebeurt. Ze zijn niet langer alleen maar partners, collega's en vrienden. Ze zijn nu ook verloofden. Ze gaan trouwen. Met elkaar. Wolfs trekt Eva uit haar stoel en sluit zijn armen om haar lichaam. Zij trekt hem nog steviger tegen zich aan. Haar hoofd beland diep in zijn overhemd. Heel zachtjes fluistert ze tegen zijn borst. 'Dit was het juiste moment met de juiste man.' En ze sluit opnieuw haar ogen om zo oneindig lang te kunnen genieten van dit moment.