KAYIP RUHLAR

Kayıp On Beş: Gerçeklikte Kayboluş

.

Taylor Swift ~ I Did Something Bad

Evanescence ~ Going Under

"Gerçeklikte kaybolan bedenimin hissettiği tek şeydi, toprak kokusu."

Oy ve yorum yapmayı unutmayın, keyifli okumalarrr✨💖

.

Duygular insanlara bahşedilen nimetlerden biriydi. Yaşanılan, yaşanacak veya yaşanmış herşeye karşı gösterilen güçtü belkide duygu. Kullanmasını iyi bilen çoğu zaman kaybeden oluyordu. Duygunun olduğu yerde arka planda kalan şey ise mantıktı.

Aşk ve nefret ne kadar zıt olsa da aynı şeydi.

Duygu ve mantık gibi.

Çoğu zaman aynı anda kullanılmak istenilsede biri ağır basardı. Aşk ve duygu kaybederdi.

Kazansa bile kaybederdi.

Nefret ve mantık büyürdü, olgunlaşırdı.

Bu yüzden bu yaşıma kadar geri plana attığım şey hep aşk ve duygu olmuştu. Hayatımda yerinin oluşmasına izin vermediğim iki şeydi.

Mantık ve nefretim canavarlarımın eğitmeniydi. Vücudumda, ruhumdaki yaraların sahibiydi.

Yaşadıklarıma isyan etmedim. Onları düzeltmeye çalıştım, kendimi düzeltmeye çalıştım.

Şimdi herşeyi düzeltmek için elimde büyük bir koz vardı.

"N-nasıl?"

Gözlerinde gördüğüm yoğun şok da bir duyguydu.

Fakat Ares Alaca duygulara yer vermezdi.

Emin olmamakla tekrar ettim, "Zarf bende Ares."

Yıkımla yüzleşti.

"Sen... Nasıl? Nerde buldun zarfı... Neden söylemedin!"

Kesik kesik soruları arasında yüzündeki karmakarışık duyguları anlamdırmaya çalışıyordum.

Şaşkınlık, şok, öfke, merak...

"Şşş sessiz ol! Biri duyacak." derken etrafı kolaçan ettim. Yalnız olduğumuza emin olduktan sonra, "Gel benimle." diyerek arabaya yöneldim.

Sürücü koltuğuna geçen bendim. Yan tarafa kendini atan Ares benden bir hamle bekliyordu.

Bir kaç saniye kendime zaman tanıdım. Zihnimi boşalttım. Ardından sırtımı koltuğa yasladım.

"Kimse... Kimse bilmeyecek. Acar dahil! Tamam mı?"

Bakışları yüzümde duraksadı. Bir kaç dakika bekledi. Emin olmaya çalışıyordu, daha doğrusu hazmetmeye çalışıyordu.

Dudakları aralandı, kaşları çatıldı. "Sen..." Söylememek için direttiği kelimeleri feragat etti. "Sen ne yaptın?"