What Lies Underneath (newest version of My Ruthless Billionaire Husband)

Exordium : WLU

“Fernleigh, hindi pa ba darating ang mga magulang mo? Aba’y malapit na mag-simula ang ceremony, hija.” Aniya ng aking guro.

Ngumiti lamang ako sa kanya, what am i expecting? Hindi naman ito ang unang beses na hindi sila uma-attend sa graduation ko.

I faced Ma‘am Lana, to gave her my warm smile. “Baka po na-traffic lang, puwede naman po nating simulan ang seremonya ng wala sila mommy. Dating gawi po Ma’am.” Pagkatapos kong sabihin iyon ay hindi ko na muli pang hinarap si Ma’am, ayokong makita ang awa sa kanyang mga mata.

Tinabihan ko na lang si Phoebe na ngayon ay masayang nakikipagkwentuhan sa kanyang mga magulang. Napakasuwerte ni, Phobe dahil mayroon siyang pamilyang binibigyan siya ng maraming pagmamahal.

Habang ako, kahit sa graduation ko man lang ngayon ay hindi sila dumalo.

I just shook my own thoughts, baka naman kasi nag re-ready lang sila ng surprises sa akin. Siguro nga ganon ang ginagawa nila kaya’t hindi sila makakadalong lahat sa aking graduation.

“Good morning, everyone. Especially to my dearest graduate’s, alam ko naman na ang iba sainyo ay nalulungkot marahil hindi n’yo na makakasama ang inyong mga kaibigan. Marahil ang iba sainyo ay hindi na rito sa paaralan na ito mag-aaral, pero isa lamang ang masasabi ko sainyo, dalhin ninyo ang mga aral na itinuro ang paaralan na ito sainyo. Gamitin ninyong gabay ang mga sinasabi sainyo ng inyong mga guro upang kayo sa magpatuloy sa inyong panibagong tatahaking landas. Again, congrats to all batch 2009 graduates.” I clapped my hands matapos ang speech ni Ma’am, Lana.

She was really hands on to every student, here at Eastwood Academy. She was really there to make me wear my medal when i got the salutatorian way back when i was grade 6. I remember that, that was the most embarrassing and painful moments i every encounter in my life.

My mom was really mad at me nung umuwi ako sa galing graduation, i was so happy that time but my mom wasn't. She wants me to become valedictorian, but my intelligence that time wasn't enough to make me the valedictorian of the batch. She hit me by using the belt of my dad’s pants so many times, at pinutol nya ang medal na dala-dala ko nung araw na rin ‘yon.

Napukaw ang atensyon ko ng tawagin ako ni Ma’am, Lana. “So, let’s call our valedictorian of batch 2008-2009, Maureese Fernleigh Montessori. Let’s give her around of applause.” Nagpalakpakan naman ang aking mga kaklase dahil doon. Nakangiting umakyat ako sa stage, hindi naman kasi mahaba ang speech ko.

“Good morning, guys! I can’t believe it, we really did it pala talaga. Parang dati lang nakaupo rin tayo rito same scenario pero iyon ang pagtatapos natin ng elementary. 'Just like how fast the night changes' sabi nga sa kanta diba. I wanted to thank too my family who are my inspiration to reaching this top, iniisip ko pa noon bawal na may bagsak ako kasi sabi nila makakaapekto raw iyon sa grades ko for running for valedictorian. So i keep that in my mind na wala ako dapat below 98 na grades kasi kundi ikakasira ng buhay ko ‘yon. Siguro sa iba oa iyong pag ccrave ko sa academic validation, people are calling me names, like i was a nerdy daw, hindi na raw ako magkakaboyfriend because i already married my studies. Well half true naman talaga.” I pause for a minute ng marinig ko ang tawa ng mga ka-schoolmate ko.

“I remember pa nung first day natin dito for first year highschool, those are really stressing talaga kasi imagine elementary tapos ng jump to highschool HAHAHAHA. I just love reminiscing that moments lang talaga, and i wanted to congratulate all of you. Kung kailangan n’yo ng papalakpak para sa mga achievements n’yo, andito lang ako. I’m always willing to clap for all of your achievements. Congratulations and goodluck to our college journey, kudos! Batch 2008-2009.” Pagkatapos nang speech ay inihagis na namin ang aming mga toga cap.

Bumaba ako sa stage at nakita ang aking mga kaklase na walang humpay ang papakuha nang mga larawan kasama ang kanilang mga kaibigan.

Ngumiti ako at papaalis na sana ng gym nang tawagin ako ni Phoebe, nakasimangot agad na mukha nya ang bumungad sa akin. Naguguluhan talaga ako minsan sa babae na ‘to hindi ko alam bakit ganto ang takbo ng utak n’ya at paano ko s’ya napag-tiisan ng halos sampung taon.

“Picture muna tayo, aalis kana agad eh.” Aniya pa n’ya havang nakanguso sa akin.

Iling lamang ang isinagot ko at hinayaan ng hilain n’ya ako.

“Okay 1, 2, 3, smile!” Ngumti ako sa camera habang si Phoebe ay nakahalik sa aking pisnge.

Kahit kailan talaga ang babae na ‘to walamg pinipiling lugar. I opened my phone at sari-saring pagbati ang aking natanggap. Pero iilan sa mga gusto kong bumati sa akin ay hindi man lang ako binati. Bagkus ay nagsasaya pa sila ngayon sa US, tila sinadya talagang kalimutan ako.

I saw Ate Camille's post sa ig at picture iyon nila mommy, na may caption na “Happy Family”

Tuluyan ng bumuhos ang luhang kanina ko pa pinipigilan habang nagsasalita ako sa harapan, kanina ko pa talaga gustong umiyak. Pakiramdam ko kasi ay palagi na lang akong mag-isa sa bahay, pakiramdam ko hindi ako itinuturing na miyembro ng pamilya.

I smiled bitterly, happy family pero hindi ako sa kasama. Pinahid ko na ang aking luha at nagpaalam na kay Phoebe. Gusto pa n’ya sana akong yayain sa outing ng kanilang pamilya, pero tinanggihan ko. Nakakapagod ng sumama sa outing nila, Phoebe. Hindi man nila ipinaparamdam sa akin na hindi nila ako ka-pamilya hindi ko pa rin maiwasang mainggit.

Pag-uwi ko sa malaking bahay ay tahimik lamang na pasilyo ang bumungad at yumakap sa akin, so this is peace. Dahil paniguradong next week pa ang uwi nila mommy, ay nagluto muna ako ng carbonara, spaghetti, and i even buy a cake. bumili rin ako ng mga baloons.

I wanted to cherish this moment alone, maybe it's me and myself again, celebrating my graduation.

I’m so proud of my self. I’m always I

_____________

All my love — ☁️ 𐙚
3kvodhkzaa