ჯონკუკი ჯიმინს მოშორდა
-მაპატიე
ჯონკუკმა ჯიმინს შეხედა. ჯიმინი ძალიან მთვრალი იყო, არ იცოდა ამის მერე რა იქნებოდა მაგრამ ამ გრძნობის განცდა კიდევ უნდოდა. ჯონკუკს აკოცა, ძალიან დაბნეული იყო მაგრამ ეს იმდენად სიამოვნებდა რომ უფრო და უფრო მეტი უნდოდა.
სამი წელი გავიდა, ჯიმინს კი იუნგის შემდეგ ასეთი ურთიერთობა არ ქონია.
ჯონკუკმა ჯიმინს წელზე ხელი მოხვია და სახლში შევიდა. საძინებელში წავიდნენ. ჯონკუკმა ჯიმინი საწოლზე დააწვინა. ისევ აკოცა და მაიკა მოაშორა, მთელ სხეულს უკოცნიდა. ჯიმინი კვნესის მეტს ვერაფერს აკეთებდა ეს ძალიან მოსწონდა. ჯონკუკმა ჯიმინს შარვალი გახადა თან პრესზე კოცნიდა, ხელი საცვალში ჩაუცურა და მისი ორგანო გაანთავისუფლა
-ააჰ აჰ
ჯონკუკმა ჯიმინის ორგანოს ხელი მოკიდა და მოძრაობა დაიწყო
-აჰ აჰ იუნგი უფრო სწრაფად
ჯონკუკი უცხო სახელის გაგონებისას მოშორდა
-რა რატომ გაჩერდი
-იუნგი ვინ არი?
ჯიმინი მაშინვე გამოფხიზლდა როცა იუნგის სახელი გაიგო, თავი ჯონკუკისენ მიატრიალა. ნერვიულობა, სირცხვილი, შიში და კიდევ მრავალი, არც ისე სასიამოვნო გრძნობა ერთად დაატყდა თავს. ტირილი უნდოდა იცოდა რომ ახლა ისტერიკას ატეხავდა
ჯონკუკი მოიშორა სწრაფად წამოჯდა და ტანსაცმელი ჩაიცვა
-ჯიმინ
-წადი
ჯიმინი აბაზანაში შევიდა, გაკვირვებული ჯონკუკი კი ლოგინზე დატოვა. ჯონკუკი თავს დამნაშავედ გრძნობდა მაგრამ მას ეგონა რომ ეს ჯიმინსაც სურდა.
ვინ იყო იუნგი? ასე რატომ დაუძახა?
ჯონკუკმა ჩაიცვა და აბაზანასთან მივიდა
-ჯიმ კარგად ხარ
ჯიმინი ტიროდა, თავის თავზე ბრაზობდა. ვერ ხვდებოდა სამი წლის შემდეგაც რატომ არ შეეძლო მისი დავიწყება და ცხოვრების გაგრძელება
-ჯიმ
-ჯონკუკ გთხოვ წადი
-მაპატიე თუ გაწყენინე გამოდი ვილაპარაკოთ
-ჯონკუკ გთხოვ უბრალოდ დამტოვე
