İnsanın bazen canı çok yanıyor ama acıya alışınca hissetmiyor insan işte bende o alışıpta canı yanmayan insanlardanım. Ben 1 kişiyi sevdim 3 yıl kadar onu idare ettim ama resmen sıkılıp oynadı benimle sonra onu unuttum birini buldum ilk başta çook iyi biri olarak geldi bana onu sevdim hem de çok sevdim her zaman görmüyordum 6 ay görmememe rağmen fotoğraflarıyla idare ettim sonra zaman geçirdikce onun gerçek yüzünü gördüm onu siktir ettim ama gördüğüm zaman geçirdiğimiz vakitler geliyodu aklıma canım yanıyodu bu anları yaşıya yaşıya alıştım sonra bir gün karşıma öyle biri çıktı ki ne 3 yıllık sevgi ne de görmememe rağmen 6 ay sevdiğim kişi hepsinin yalan olduğunu öylece saçma duygular olduğunu ve onların gerçek yüzünün nasıl olduğunu anladım. O kişi benim gözümü açtı bana gerçek sevgiyi, gerçekten sevmeyi öğretti. Ben ona söylemeden hatta en yakın dostuma bile söylemeden 3 ay boyunca onu izledim, sevdim. Ben ona haberim yokken o süreçte bağlanmışım kopamaz hale gelmişim ondan vazgeçme kararı aldım 2 kere ama olmadı. Herkesle konuşurdum ama onunla çok zor konuşurdum konuşurken o kadar heyecanlanırdım ki belli edicem anlıycak diye ödüm kopardı. Ben onu yavaş yavaş sevdim alışa alışa sonra bi baktım vazgeçilmezdeyim. Artık söyleme zamanı geldi diye düşündüm en yakın arkadaşıma söyledim vee sonra ona ama bunu söylerken başkasını sevdiğini biliyordum fakat ben buna rağmen onu hala daha çok seviyordum ve ona hiç kızmıyordum ilginç olan ise ona gram sevgim eksilmiyor hatta daha da artıyordu. Bu bana zarar mı veriyor bilmiyorum ama vazgeçemiyodum. Sevdiğim kişi sevdiği için kendine zarar verir ama canı acımazdı çünkü alışmıştı. O başkası ićin kendine zarar verir ama ben onun eli için ağlardım üzüldüğümde artık canım yanmaz ama onun halini görünce canım hiç olmadığı kadar fazla yanardı. Bakmayın geçmiş gibi konuştuğuma sanmayın ondan vazgeçtim asla yapamıycam şeyler için hiçbir zaman söz vermem bu konuda da asla söz vermedim, vermiyorum, vermiycem...
