GEÇMİŞİM
Umutsuzca kışın verdiği acı sessizlikte dar bir sokakta yürüyordum. Huzursuzdum.
Upuzun düşüncelere daldım.Hayat o kadar zordu ki…Ama bizim için değil.Evet aslına bakılırsa
bizim içinde zordu ama şundan eminim ki nice zor şartlar altında okuyan o minicik kalpli küçük
öğrencilerin,bir ekmeğe bir damla suya bile muhtaç olan o zavallı Afrikalı çocukların yaşadığı
sefalet içindeki hayat kadar zor olamazdı. Hafifçe titredim.Yolun kenarında ağır adımlarla
ilerliyordum. Karanlığın içinde boşluktaydım adeta.Ben bir öğretmenim,fakat normal bir
öğretmen değil.Ben nice zorluk görmüş onca acı çekmiş ve halada çekmekte olan,doğuda görev
yapan her gün çalıştığım o yıkık ayakta bile zor duran okula girdiğimde içinde soğuktan
donmuş,üşümüş halde daha henüz küçücük okumak için can atan o minicik kalpli dost canlısı
çocukları yaşadıkları şartlara rağmen her şeyi yapıp onları ayakta güçlü bir şekilde tutmaya
çalışan bir öğretmenim.Adım ise Muhammet.Ben bu düşüncelerden şöyle bir
sıyrıldığımda ise kapının önüne gelmiş olduğumu fark ettim.Cebimden anahtarımı çıkarıp kapıyı
açtım.Salona gidip evin ışıklarını yaktım ve oturup tekrar düşüncelere
daldım.Uyuyakalmıştım.Sabah uyandığımda ise saatin henüz çok erken olduğunu
gördüm.Yorgundum…Hem ruhen hem de bedenen çökmüştüm sanki.Kalkmak içimden
gelmiyordu.Üzerime büyük bir ağırlık bir yük binmişti sanki.Gözlerimi kapadım.Ve hızlıca
doğrulup birden ayağa kalktım.Her ne olursa olsun ben bir öğretmendim.Ulusun milletin
geleceğine benim gibi öğretmenler ışık tutmazsa kim tutacaktı? Onca okumak için çabalayan
meraklı gözlerle isteklice bana bakan sanki gururla ‘’Öğret öğretmenim!’’ diyen çocukların
bana çok ihtiyacı vardı.Birden hayata sımsıkı tutunma isteği gelmişti içime.Mutfağa gidip hızlıca
bir şeyler atıştırdım,hazırlandım ve doğruca okuluma doğru yeni bir güne başlamanın verdiği
huzur ve heyecanla yola çıktım.Biraz daha ilerlediğimde okulun uzaktan görünmeye başladığını
