Zaman gerçekten her şeyin ilacı mıydı?
Kesinlikle böyle bir şeye inanmıyorum. Zaman hiç bir şeyin ilacı değildir. Zaman insanlardır. İnsanların baskıları, hayatımıza girip-çıkışları, bizde bıraktıkları güvensizliklerdir zaman.
''Bence bu konuyu daha fazla uzatmayalım Tahsin.''
'' Zaten bir şeyleri uzattığımız falan yok! Senin aptal kızının yaptıklarını konuşuyoruz ve sen sürekli erteliyorsun!''
Kafamı yastığımın altına çektim ve onları duymamaya çalıştım. Sonunda sesleri gelmeyince kalktım. Soğuk bir duş iyi gelirdi. Banyoyu hazırlaması için Aysel Ablayı çağırdım. Hazırlayıp çıktıktan sonra yavaş yavaş girdim suya... Çıktıktan sonra üzerime krem eşofman kahverengi krop ve yine kahverengi tonlarında bir ceketle ayakkabı giyerek aşağı indim. Sofraya tam oturacakken babam ''Ahsen öğretmenlerinden şikayet almaya başladık. Kitapların konusunda.''
''Kitaplarımla öğretmenlerin ne alakası var baba?'' diye sordum.
''O SAÇMA SAPAN YAZARLARIN VE KİTAPLARININ İÇERİSİNDEKİLERİN BOK GİBİ OLMASINDAN BAHSEDİYOR ÖĞRETMENLERİN!'' dedi babam bağırarak.
''Tahsin sakin ol. Kızım kitapların sana bir şey katmıyor okuyunca bir şey öğrenmiyorsun. Demek istedi baban da'' diye sakince bir şeyler dedi annem.
''Size afiyet olsun'' diyerek odama çıktım. Kitaplarımı ailemin bile bilmediği dolabımın arkadasındaki odada tutuyordum. Şuan okuduğum -AÇIK YARALAR VE DİKİŞ İZLERİNİ-' ni çantama koydum, post-it ve bir kaç renkli kalemle çantamı tamamladım. Parka gidip kitap okuyacaktım sakinleşmek için tek yöntemimdi.
Parka geldiğimde her yer bomboştu. Sanki ülkece evlerde kalma istekleri vardı. Çimlerin üzerine oturdum ve kitabımı okumaya başladım ama kitaba odaklı olmadığım için kapatıp gökyüze bakmaya başladım.
...
Kaç saattir bakıyordum bilmiyorum ama hava karamaya başlamıştı. Yanımda genç birilerinin oturduğunu gördüm bana bakıyorlardı.
''Buyrun'' diye onlara seslendim. Biri kız biri erkekten oluşan minnak bir grup...
'' Edis kalkalım biz'' dedi kız olan. İsminin Edis olduğunu öğrendiğim çocukta onayladıktan sonra gittiler.
Umursamadım bir daha karşıma çıkmayacak kişilerdi. Telefonuma baktığımda Duru'dan 49 arama 100den fazla mesaj vardı. Aramalarına geri döndüm.
''Efendim bebeğim'' dedim
''YA SALAK NİYE AÇMIYORSUN SEN YA HEM SEN HEM CEREN İKİNİZDE DELİRTTİNİZ BENİ NERDESİN SEN'' diye kızdı
''Aşkım sakin ol ben parkta kitap okuyordum Ceren yanımda değil. Ne bi saniye Ceren açmıyor mu eve gel bizim eve'' diyerek telefonu kapattım. Duru ve Ceren kuzenlerim, kitaplardan sonra tek varlıklarım...
Eve vardığımda Duru gelmişti. Bu kızın ışınlanmayı falan bulduğunu düşünüyordum.
Duru kumral bir kızdı, zayıf ve pürüzsüz bir cilde sahipti. Kendinden midir kullandığı parfümden midir bilmiyorum ama çilek gibi kokuyordu ferahtı.
''Ahsen sen dışarda ne yapıyordun hem annenler nerede o Tahsin pisliği birşeyler dedi sanırım sen dışarı çıkmazsın genelde'' dedi. Beni benden daha fazla tanıdıklarına yemin edebilirdim.
''Eh öyle oldu'' diye mırıldandım. Bana doğru geldi ve bana sıkı sıkı sarıldı. Huzur kaynağım...
''Cereni aradım, annenler gitmişler eh biliyosun o yüzden açamamış geliyor oda'' dedi ve merakımı giderdi. Eğer evinize biri geldiyse telefonları kapatırdık ve tek başımıza kaldığımızda açardık.
Annemlerimiz kardeşti. O yüzden mi çok yakındık bilmiyorum ama her neyse. Ünlü bir şarap fabrikasının sahibiydi annemler. Her şehirde, ülkede satış yerlerimiz vardı.
❤️🔥
Uuuuzzzuuuunnn aradan sonraaaaa yenileyip düzenleyip atacağım kurgumuuu çok özlemişim Ahsenimiziiiiii
Nasılsınıızzz umarım iyisinizdirr
Bölümleri tekrar atacağım takipte kalıınnnn
