His Cure

chapter 5

Chapter 5

Nanlalaki ang aking mga mata dahil sa narinig kong nagsasalita mula sa itaas ng hagdanan, batid kong mag kalapit lamang sila ng aking tauhan na si Kazdio.

"Nariyan ba ang Prinsipe?" paguulit niyang tanong sa'king tauhan.

"Ah..."

Nanginginig ang aking labi at tuloy tuloy ang patak ng aking pawis, nagsimula naring maglabas ng dugo ang mga kamay kong may kadena.

"Tinatanong kita," seryosong saad ng nagtatanong.

"S-sabi kase ni Master Zudar, ayaw niya raw ma-estorbo."

"Ganon ba? Sige ma-aari kanang umalis, total tauhan kanaman eh?"

"Pero─"

Hindi kona narinig ang boses ni Kazdio, kaya naman pinilit kong pakalmahin ang sarili ko kahit alam konamang hindi ko na ma-ipapakalma pa ang sarili ko. lantad na ang pangil ko at namumula na ang paligid, lalot underground ang pinagkukulungan ko, masyado nang lumalakas ang pagbuga ko ng hininga, kinakabahan din ako sa yapak ng taong papalapit sa silid kung saan ako ngayon.

"K-ku─"

Hindi niya natuloy ang kanyang sasabihin dahil agad akong nagsalita, hindi pasiya nakakarating sa pintuan ng silid, ramdam na ramdam kona ang pagnanasang maka-inom ng dugo mula sa pagka-uhaw at sa sandaling ito, hindi ko na halos makilala ang sarili ko.

"U-umalis kana." batid na batid kong nangingig pa ang boses ko but I manage to talk even a little.

"Pero─"

"Sinabi nang umalis kana!" Bigla kong sigaw, I really hate it, it's disgusting. Napahikbi ako ng wala sa oras, bakit... bakit kailangan kong magkaganito? Bakit kailangan kong mauhaw.

"Kuya naman." bulong niya.

Rinig na rinig ko ang kanyang buntong hininga. Nararamdaman kong sobra ang lungkot ng kanyang nadarama. Pero para sa kanya rin naman ang ginagawa kong ito, kaya sana maintindihan niya kahit papa-ano.

"Umalis kana Zayn."

Napailing ako habang tinitanaw ang paligid mukang konti nalang at mawawala na ako sa wisyo, lumalabas din ang mga ugat sa bawat parte ng katawan ko.

"Kuya... I just want to see you, hindi ba pwede?"

Natulala ako sa sandaling pagkakataon, ganon nalang ka tindi ang sakit na nararamdaman ko sa aking puso, kawawa naman ang kapatid ko. He doesn't move yet or stepping into another stair down. He always respect me, that's my little brother.

"Gusto kolang naman malaman kung ano na ang mga ginagawa mo..." sinsero niyang tugon habang nanginginig pa ang boses, "Masyado kasi kitang na miss, ilang buwan na rin ang nakakalipas matapos ang celebrasyon ng ating pamilya, kaso hindi ka parin sumusulpot sa kahit na anong pangyayari o okasyon sa ating kaharian."

"Don't make me laugh again Zayn, stop your nonsense story."

"I know,"

Damn it! I badly want to see him and hug him pero wala akong magawa kundi ang matulala habang lumuluha na sana umuwi na siya at magpahinga.

"Well... I need to go now, can I just see you?"

Mabilis akong napaatras dahil mabilis niyang winasak ang pintuang bakal. Nanlaki ang aking mga mata dahil batid kong malakas na ang kapatid ko, pula narin ang kanyang mga mata. Pero sa sandaling ito mas nauuna ang kagustuhan kong pumatay kaysa ang magpahalaga sa kahit na sino.

"Kuya?"

Naguguluhan siya dahil alam kong gulat siyang matunghay ang estado ko ngayon. Nanginig ang kanyang labi at mabilis na humikbi.