"ရှေ့ကဖယ်"
"မဖယ်ပေးနိုင်ဘူး"
"အထဲမှာငါ့Bossရှိတယ်လေ"
"အဲ့တော့..?"
Never အစ်ကိုစမ်းကထမင်းဟင်းပူမှကြိုက်တာမလို့ မအေးသွားအောင်အမြန်လာကာ
ထမင်းချိုင့်လာပို့ခြင်းပင်..အဲ့ဒါကိုဒီနွားက တံခါးရှေ့တွင်ပေကပ်ကပ်ရပ်ကာ သူ့အရပ်ကြီးဖြင့်ပိတ်ရပ်နေပြီးပေးမဝင်ပေ။
"ဘာလဲ မင်းဒဏ်ရာသက်သာသွားလို့လား?"
"အဟက် ငါကလဲအချိန်မရွေးနေရာမရွေးပဲ"
Theတို့ညတုန်းကအပီအပြင်ဟဲနေတုန်း တံခါးကို တစ်စုံတစ်ခုနဲ့တိုက်မိသံထွက်လာတာကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်မိတော့ သူတို့ဆရာဖြစ်နေကာ Bathrobeကြီးနဲ့ပင်အမောတကော ကားမောင်းပြီးထွက်သွားသူကြောင့် Theတို့လဲ ဆရာနောက်ကအကုန်ပြူးပြဲကာ မျက်ခြေမပြတ်လိုက်ခဲ့ကြသည်။
တစ်နေရာအရောက်ဆရာ့ကားကထိုးရပ်သွားပြီးအမောတကောဆင်းသွားတဲ့ဆရာကြောင့် Theမျက်ခုံးခပ်ပင့်ပင်ဖြစ်သွားရကာ နေရာကိုကြည့်လိုက်တော့စမ်းတို့ဆေးရုံပင်။
Theတစ်စုံတစ်ခုကိုသဘောပေါက်လိုက်တာကြောင့် ကလေးတွေကိုနေရာအပြည့်လုံခြုံရေးယူခိုင်းလိုက်ပြီး စံအိမ်သို့ပြန်ကာ ဆရာ့အဝတ်အစားနဲ့လိုအပ်သည်များပြန်ယူပြီး ဆေးရုံVVIPအထပ်ကထောင့်ဆုံးအခန်းတံခါးကိုဖွင့်မလို့လုပ်မည်အလုပ်...
"မင်းကဒီကိုဘယ်လိုလုပ်ရောက်နေတာလဲ..?"
The နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သေချာမဝတ်ထားသော Bathrobeကြောင့်ရင်အုပ်ကြီးများကထင်းခနဲ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း
ကျစ်လျစ်တောင့်တင်းနေသော ခြေသလုံးနဲ့
ပေါင်များကကြည့်ကောင်းစွာ...အိမ်း သူ့ဆရာကသူတောင်းစားဖြစ်ရင်တောင်ကြည့်ကောင်းနေမဲ့ပုံ။
"ကျွန်တော် အဝတ်အစားလာပို့တာပါ"
"ကျုပ်ဒီမှာရှိတာ မင်းဘယ်လိိုသိလဲ..?"
"ဆရာ့ကိုစိတ်ပူလို့နောက်ကလိုက်လာတာပါဗျ"
"စမ်းဂိုဏ်းသတင်းကိုထိန်းထား...လုပ်ကြံသူတွေကိုကျုပ်ဒီညဖမ်းမိထားတာလိုချင်တယ်"
YOU ARE READING
Above The Fate
Romanceအဟက် ကံကြမ္မာတဲ့ လူတိုင်းကိုသူကပဲ နားလည်ပါးရိုက်လုပ်ပြီး သူ့အလိုကျချုပ်ကိုင်နိုင်တာ တဲ့ ကိုယ်ကတော့ အဲ့ကံကြမ္မာဆိုတဲ့အရာကိုတောင် ကိုယ့်အောက်ဒူးထောက်ခစားစေမဲ့ လူစားမျိုး။ -စမ်း ဘယ်သူအလိုကျကျမကျကျကျုပ်အလိုကျရင်ပြီးရောပေါ့။ -မိုးထိခေါင်ကျော်
