Kesinlikle hiç uzatmıycam.
Sadece aklımdan geçen o iğrenç ve gereksiz düşüncelerimi buraya aktarmak istiyorum.
Çok bitkin bir haldeyim ve ona rağmen bir şey yapmak istemiyorum çünkü kendime olan inancım bitti, içimden bi ses hiç bir şey düzelmiycek diyo diğer tarafım sadece ergenlik sendromu diyo
Kafam gerçekten çok karmaşık sadece uzun süre ağlamak istiyorum 15 yaşımdayım evet farkındayım ezik bir ergenim ablam da var 18 yaşında tabi benden büyük olduğu için ergenlikle alakalı olduğunu söylüyor.
Derslerim çok kötü ve bunun sebebi benim tembelliğim ve bir şeyleri değiştiremiycek kadar telefon bağımlısıyım ailemi her defa haklı çıkarmak dan nefret ediyorum
Bazen kendimi aptal bir ergen gibi hissediyorum ve bunun tek sorumlusu benim cidden benim için bu kadar uğraşan ailemi her defasında yüz üstü Bırakmakdan nefret ediyorum
Belki diyorsunuzdur bu satırları okurken, bu senin elinde çalış o zaman diye. Haklısınız ama olmuyor işte yapamıyorum hiç bı siki, ablam mesela benim aksime hep çalışkan bi insandı her daim hocaları tarafından sevilirdi benim aksime ama böyle bir hayatı ben seçtim bu yüzden kendimden her daim nefret edicem
Ben dil bölümü yapabiliyorum yada yaptığımı sanıyorum bilmiyorum sevgilim yok olmasını ister miydim bilmiyorum biraz sert bir ailem vardır öyle kolay kolay hiç bı şeye izin vermezler mesela annem ablamın okul gezisine bile izin vermez
O kadar salak gibi hissediyorum ki kendimi anlayamazsınız içimden şuan kendime küfürler sayıyorum
Bazen sadece susmak ve ağlamak istersin saatlerce aylarca
