İnsanlara hakketiklerinden daha fazla değer veriyorum sonra hepsi kendilerini değerli sanıyorlar oysa o değeri onlara veren benim, hissettiren yaşatan benim. Bir iki kişi de değerlisin seni seviyorum diyince hoop orda bir duruyorlar tamam artık ben sevilen biriyim değerli biriyim diye düşünüyorlar. Artık senin Bi önemin kalmıyor çünkü artık onlarda ne de olsa başka biri var o olmasa da olur algısı oluyor. Kalp kırmaya başlıyorlar. Yapılmasını istemediğim ve yapmadığım şeyi... Hani neden? Neden sizi değerli gören birinin kalbini kırmak istersiniz anlamıyorum. Hal hatır sormak ya da en basitinden ufak evet ya da hayır diyeceğin bir soruya bin tane söylenmek... Ben ve benim gibi insanlar ne yaptılar acaba kendimi nasıl anlatacağımı bilmiyorum ama insanlar için asla kin beslemiyorum. Sizlere karşı kötü bir düşüncem yok.. Çünkü yoruldum. İyi niyetle söylediğim şeylerin kötü algılanmasından yoruldum. İnsanlara karşı iyi niyetli olduğumu nasıl ispatlarım bilmiyorum ama doldum. Kendimi hiç kimseye ispatlamak zorunda değilken bu zorunlulukta hissetmek istemiyorum. Ama öyle hissediyorum. Yaşadığım şeyler beni çok yordu. Tükeniyorum. Hiç kimse anlamıyor ama ben tükendim. Yaşadığım şeyler keşke bir kabus olsa çünkü kabuslarda biter. Korkutsa da.
