THE BLUDD THR∅NE (Ολοκληρωμένη)

👑 4. PLAY1NG GAMES 👑

Ντέρρικ

Ακόμα το χθεσινό περιστατικό τριγύριζε στο μυαλό μου! Η Ντρέην με τον Ντέκλαν. Μπορεί να είχε πιει λίγο παραπάνω κρασί, αλλά αυτό δε δικαιολογούσε τη συμπεριφορά της μαζί του. Η Ντρέην που ξέρω θα ήταν τόσο κοντά σε άλλον μόνο και μόνο για να τον χτυπήσει. Προσπαθούσα να τη δικαιολογήσω μα οι εικόνες μου επιτίθονταν και δε μ' άφηναν να το ξεχάσω.

Ακόμα κοιμόταν δίπλα μου. Ξάπλωνε ξέγνοιαστη κι εγώ έμεινα να τη χαζεύω.
Δεν θα άφηνα το γεγονός να περάσει ασχολίαστο. Τώρα θα έχει ήδη ξεμεθύσει. Όταν ξυπνήσει θα την ρωτήσω τί έγινε.

Φυσικά δε βοηθούσε το γεγονός ότι κάθε φορά που ξεκινούσα έναν καβγά, όχι μόνο θα ρίχνονταν η Ντρέην με άκρατο ενθουσιασμό σ' αυτόν, αλλά πάντα οι διαφωνίες όποιες κι αν ήταν, θα την ερέθιζαν και θα την έκαναν να θέλει να μου ορμήξει λες και το τυπικό των καβγάδων μας ήταν τα προκαταρκτικά για το σεξ. Το ξέραμε και οι δύο αυτό και το αναγνωρίζαμε, γι' αυτό υπήρχε πάντα το φυτίλι αναμμένο ανάμεσά μας!

Είδα την Ντρέην να τεντώνεται και να ξυπνάει επιτέλους. Ακόμα κρατούσα συγκρατημένη στάση.

Την κοιτούσα περιμένοντας ν' ανοίξει τα μάτια της. Όταν τελικά τ' άνοιξε και με είδε χαμογέλασε μέχρι τ' αυτιά. Σίγουρα δε θυμάται τίποτα από χθες...

- Καλημέρα Πριγκίπισσα! Πώς κοιμήθηκες;

Ρώτησα με συγκρατημένο χαμόγελο.
Δε φάνηκε να το παρατήρησε και είπε χαμογελώντας και πνίγοντας ένα χασμουρητό ταυτόχρονα.

- Τέλεια!

- Χαίρομαι.

Απάντησα.

Γύρισε στο μέρος μου κι ένιωσα να βάζει το γυμνό της πόδι γύρω από το δικό μου και να με πλησιάζει. Εγώ συνέχιζα να την κοιτάω ατάραχος, χωρίς καμία αντίδραση.

Εκείνη όμως είχε ορέξεις πρωί-πρωί.

Όταν παρατήρησε ότι δεν την άγγιζα και δεν ανταποκρινόμουν στα χάδια της, με κοίταξε πρώτη φορά με απορία.

- Τί έχεις Ντέρρικ; Φαίρεσαι παράξενα. Μη μου πεις ότι δεν έχεις όρεξη γιατί δε σε πιστεύω!

Είπε και χαμογελώντας πονηρά, έφερε το χέρι της στο επίμαχο σημείο μου, αγγίζοντας με μαεστρία την απόδειξη στα λόγια της.

Ξεροκατάπια κι αφού έκλεισα τα μάτια για μια στιγμή προσπαθώντας να ελέγξω τον εαυτό μου, τα άνοιξα πάλι αργά και παίρνοντας κουράγιο, μίλησα: