Karanlığın ve Aydınlığın Varisi {Varis Serisi }

6.Bölüm

Oy ve yorumlarınızı unutmayınnnnnnn

***

Tom'un Harry' silkelemeye başlamasıyla kendine geldi ama gördüklerimi açıkla dercesine bakıyordu artık.

"Evet biriniz bize bir açıklama yapacak mı artık?"

Jackson'un sakince sorduğu soruyla diğerlerine kıyasla daha soğukkanlı olduğunu fark ettim.

"Odaya geçelim anlatacağım her şeyi" dedim. Sadece başlarını sallamakla yetindiler ama ben onlara bunu nasıl açıklayacaktım orası ayrı bir sorundu.

***

Odaya geçtiğimizde olayı anlatmayı bitirmiş sindirmelerini bekliyordum.Vanessa'nın durumu kötüydü. Kim ailesinin kontrol altında olması ister ki zaten. Öfkeyle ve üzüntüyle bana yürüdü.

"Bir şey yapabilirsin dimi Luna ."

Sustum. Bir umut bekliyordu küçücük bir ışık. Gözlerimi Vanessa hariç her yerde gezdirdim.

"Lütfen bir yolu var de ."

Cevap veremedim sadece sustum. Dudaklarım sanki konuşmamak için yemin etmişti.

"Koskoca Aydınlığın ve karanlığın Varisi hiç bir şey yapamıyor mu? Annemle babam o büyücülerin kontrolünde ve hiç birşey yapamadığını mı söylemeye çalışıyorsun. Susma konuş Luna . KONUŞSANA."

Sinirlerime hakimin olmalıydım ama olmuyordu. Sanki ben durumdan çok memnundum ya böyle konuşuyordu. Benim annemi öldürdüler onlar yüzünden karanlık halkımı yok etti. Evim yerle bir oldu.

Ama yine de sakin olmak zorundaydım. Onları anlamamı bekliyorlarsa onlarda beni anlamak zorundalardı.

"Bende bu duruma düştüğüme inanamıyorum tamam mı! Düşmanlarımın üstüne daha fazla düşman kazandım. Beni istiyorlar benle beraber sizide istiyorlar çünkü bizden korkuyorlar. Güçlüyüz bizden de bu gücü istiyorlar. Bunun için her şeyi yaparlar. Güç istekleri onları kör etmiş, karanlığa çalışıyorlar. Onları geri döndürdük diyelim sonra tekrardan aynısını yapacaklar o zaman da onları nasıl koruyacağız söyle .Bir umut olsaydı yüz yıl önce olurdu. Halkım krallığım yaşadığım gezegen var okurdu ve ben burda olmazdım."

Tek solukta konuşmuştum, yüzlerindeki ifadeyi görmemek için gözlerimi asla onlara değdirmedim.

Yanağımda hissettiğim ıslaklık ağladığımı fark ettim. Hızlıca elimin tersiyle gözyaşlarımı sildim. Vanessaya baktım gözleri dolmuştu ve ben daha ne olduğunu anlamadan bana sarıldı. Samimi ve içten bir şekilde sarıldı.

Bende ona karşılık verdim kulağıma "Özür dilerim" diye fısıldadığında "Önemli değil. Onları kurtarmanın bir yolunu bulacağız ve büyücülerden bunun intikamını misliyle alacağız söz veriyorum Vanessa" dedim.

Umarım sözlerimi tutabilirdim.

Max'in sesiyle ayrıldık ve hemen gözyaşlarımı sildim güçsüz görünmekten nefret ediyordum.

"Sarılma faslınız bittiyse şimdi ne yapacağız . Çünkü koç ve iksir hocası ölü bunu mutlaka fark edeceklerdir."

"Hem sen cesetlere ne yaptın?"

Merakla bana bakan Tom'a bakarak omuz silktim.

"Onları sonsuzluğa hapsettim, ruhları asla gitmesi gereken yere gidemeyecek ve acı çekecekler."