BABAMIN EMANETİ

Bölüm 50-Korkutucu-

Perihan Hanım bu lafıyla birlikte silahını iyice kavradı. Saliseler için de bir silah sesi duyuldu. Kimse hareket edememiş, kimse engel olmaya bile çalışmamıştı. Tek yapabildiğim gözlerimi sımsıkı kapamak oldu. 

Saniyeler sonunda, çığlık sesiyle geri açtım. Çünkü bu Evren'in sesi değildi. Perihan Hanım'ın sesiydi.

Evren hala bulunduğu yereydi. Elleriyle başını kapatmıştı. Korkmuştu. Yanında Perihan Hanım ise, kanlı elini tutarak yere çökmüştü. 

Elinden vurulmuştu. Elinde ki silah ise benim ayaklarımın dibindeydi. 

Gözlerimi kaldırır kaldırmaz Ali ile göz göze geldim. Ali de bana baktı. 

O yapmıştı.

Kardeşimizi kurtarmıştı. Annesini vurarak..

Ali hemen elinde ki silahı beline koydu ve annesinin yanına koştu. 

"Herkes silahları indirsin!" diye bağırdım olayın şokunu hemen atlatıp. Silah patlamıştı. Savaş çıkması için başka işarete gerek yoktu. 

Anneme baktım. "Silahları indirt çocuk korktu." dedim. 

Perihan Hanım dan gözlerini çekip bana baktı. Sonra Evren'e döndü. Ali bu sırada Perihan Hanım'ın yanına ulaşmıştı. Elinin tuttu. Perihan Hanım'ın inlemeleri devam ediyordu. 

"Evren korkma oğlum bir şey olmadı." dedi annem parmaklıklara geri yapışarak. "Gel buraya."

Evren başını kaldırdı.. Etrafa bir göz attı. Sonra ayağa kalkıp annesine doğru hareketlendi. Hatta koşmaya başladı. 

Annem de demir parmaklıklardan ellini uzatmış onu tutmaya hazır bekliyordu. 

Evren önüme geldiğinde onu tuttum. Annem son anda eliyle yakalama fırsatını kaçırmıştı.

Evren'i çırpınıyordu ama çok sıkı yakalamıştım. Bırakmaya hiç niyetim yoktu. 

"Hepiniz ölürsünüz Ecrin!" dedi annem tehdit ederek. "Bırak çocuğumu!"

"Anne!" dedi Evren çaresizlikle. 

"Hayır." dedim. "Artık senin oğlun değil."

"Buna sen karar veremesin!" dedi sertçe. 

"Ona da zarar verirsin." dedim bende karşılık olarak. "Hiç bir yere bırakmıyorum onu. Artık benimle yaşayacak."

"Yaşayacak?" Sinirle güldü. "Sen yaşayacağını mı sanıyorsun? Seni öldüreceğim!"

Bu lafından sonra hemen Evren'e baktı. Yaptığı hatayı fark etmişti. 

"Evren bunları duymaman gerekiyor." dedi özür dilercesine. 

"Git buradan!" dedim ona. 

"Onu almadan asla!" dedi hiddetlenerek. Sonra geriye çekildi. Adamları hala silahlarını indirmemişti. 

"Evren'e zarar vermeyin." dedi adamlarına. Bu sırada tam benim gözlerimin içine bakıyordu. "Onun haricinde herkesi öldüreceksiniz!"

Evren'i daha sıkı tuttum. Benim adamlarımda tam yeniden silahlarını çekecekken siren sesiyle herkes yeniden kalakaldı. 

Polis geliyordu. 

Herkes panikledi. Annem de öyle. 

Evren'e baktı. Üzgünce, hüzünle. 

"Geri geleceğim. Seni burada bırakmayacağım Evren." dedi geri geri yürüyerek. "Seni çok seviyorum."

"Anne.." dedi Evren sessizce. Sanki hem gitsin istiyordu, hem de gitmesin.