Flikken Maastricht - In het kort gezegd

De Bruiloft - Deel 2

Voor Marleenh20

Hij was bij haar blijven slapen. Hij had haar vastgehouden en gewiegd, hij had sussende woorden gesproken en kleine kusjes op haar haar gegeven, totdat ze in een - voor zover hij kon beoordelen - droomloze slaap was beland. Ook hijzelf was daarna snel ingedommeld.

Het duurde niet lang voor hij doorhad waar hij was. Hij hield zijn ogen nog even gesloten, maar miste de aanwezigheid van Eva. Eva, die die nacht nog zijn nabijheid had gezocht en zich door hem had laten troosten. Ze lag niet meer tegen hem aan en dat betekende voor hem onmiddellijk een gevoel van leemte die onverklaarbaar en gek aanvoelde. Alsof die nabijheid zo hoorde en er altijd al geweest was. Hij wilde haar beschermen, haar pijn en verdriet wegnemen. Dat gevoel van noodzaak had altijd al in hem gezeten, al vanaf het moment dat ze elkaar hadden leren kennen. Maar de keren dat ze hem ook toe liet, écht toe liet, waren op twee handen te tellen.

Hij opende zijn ogen.

Ze keek hem recht aan, maar vanuit het uiterste randje van het bed. Dat verklaarde ook meteen de fysieke afstand, die hij zelfs met zijn ogen dicht had gevoeld. Haar blik leek ietwat verlegen, alsof de toenadering van een aantal uur daarvoor nooit was gebeurd. Als hij zich niet vergiste zag hij een kant van haar mondhoek voorzichtig opkrullen tot een timide glimlach en automatisch glimlachte hij terug.

'Goedemorgen,' zei hij.

'Goedemorgen,' reageerde zij.

'Hoe laat is het?' Hij probeerde over haar heen te kijken naar de wekker die ze naast zich had staan, maar hij kon het vanuit zijn hoek net niet zien.

'Het is nog vroeg,' antwoordde ze simpelweg. 'Ik kon niet meer slapen.'

Het was nog donker, besefte ook hij ineens, en tijdens deze mooie lentedagen was de zon redelijk op tijd op. Het moest wel vroeg zijn.

Zwijgend bleven ze elkaar aankijken, beide niet zeker wat te zeggen. Eva speelde met het bovenste randje van het dekbedovertrek. Hij lag muisstil.

De afgelopen nacht was bijzonder geweest en beide wisten dat. Uitzonderlijk ook en Wolfs wilde er geen misbruik van maken. Dat Eva nu weer de fysieke afstand zocht was te verwachten, maar toch stelde het hem ergens teleur. Hij had een sprankje hoop gevoeld dat het dit keer misschien allemaal anders zou worden.

'Ik wil deze zaak oplossen,' zei Eva na een tijdje. 'Ik wil deze zaak blijven doen.'

Dat snapte hij, dus hij knikte.

De reactie op haar gezicht was er een van opluchting. Blijkbaar had ze kritiek van hem verwacht, tegengas. Dat het hem geen goed idee zou lijken, omdat ze zo emotioneel was geraakt eronder. Dat hij niet op haar zou kunnen vertrouwen als het erop aan kwam, simpelweg omdat ze niet objectief kon zijn als het deze zaak betrof. Maar die reactie gaf hij niet. Hij knikte enkel dat het goed was, dat hij haar vertrouwde.

Ondanks het vroege uur stond ze op. Uit haar kast greep ze een handjevol kleding, wat ondergoed, een zwart t-shirt en donkere jeans, en stapte de kamer uit. Ze kon het niet laten nog één keer om te kijken naar hem waarna hun ogen elkaar weer vonden. 'Dank je,' fluisterde ze.

Om klokslag negen uur stonden ze voor het huis van Elena en Vincent aan de Perroenweg.

Eva's hand trilde licht toen ze aanbelde, maar ze besloot dat te negeren. Ze zouden deze zaak oplossen, om in ieder geval Elena te helpen antwoorden te vinden.

De vrouw in kwestie zag er beroerd uit. In haar badjas, met een asgrauw gezicht en haar haren in een losse staart, deed ze de deur open.

Ze condoleerden haar met het verlies van haar man en vroegen of ze binnen mochten komen om nog een paar vragen te stellen. Dat mocht.