This is not a perfect story to read. Ito rin po ang first story na natapos ko. I will be glad if you Educate me and point my mistakes in this book. Thank you.
Alam kong maraming grammatical errors at typo. I'm sorry.
As a reader, medyo lame 'tong story na 'to..
-
Tahimik akong naglakad papalabas ng office. Isinuksok ko ang kamay sa robe na suot.
I'm having rounds now before I go home. I really can't believe that I'm now working with the profession I want. I smiled, kamusta na kaya sila?
Napadaan ako sa part ng hospital kung saan inaayos. Ipina-extend iyon para sa dagdag na rooms ng patients. Maglalagay rin sila ng art room and dance studio para sa gusto ng ganoong therapy.
Ipinagpatuloy ko ang lakad at hindi ko inaasahan na makakasalubong ko siya.
Hinawakan ko ng mahigpit ang ballpen sa loob ng bulsa ko.
I met his eyes, same with the last time I saw him. He looked good and just having his normal life, while me..
Uminit ang sulok ng aking mata kaya dali-dali akong naglakad upang lagpasan siya.
Bakit ganon? Bakit parang ang dali para sa kaniya ng lahat tapos ako.. tapos ako ganito. Ang sakit sakit, as in lahat lahat tapos nagagawa niyang maglakad sa harap ko ng parang wala lang.
Lalagpas na sana 'ko sa kaniya ng bigla niyang hawakan ang braso ko.
"Aithana.." he called my name.
I inhaled deeply bago humarap sa kaniya.
"What?" I said. Thankful that I didn't stutter in front of him.
"Let's talk" he said in his baritone voice.
Talk? Talk huh? After what happened...
I shook my head. "Is there any problem Architect? You can talk Mr. Choi about it."
Tinanggal ko ang pagkakahawak niya sa akin at nanatiling nakatingin sa kaniya.
His eyes softened, nakita ko ang pagdaan ng kung anong emosyon sa mata niya pero hindi ko iyon pinansin. Hindi na noya 'ko mauuto.
Oh ang assuming ko yata. Nakalimutan kong masyado ng maayos ang buhay niya ngayon. Maayos ang buhay niya ng wala ako.
"L-let's.." nautal siya ngunit huminga rin ng malalim. "Let's talk about u-us.." he whispered.
I laughed sarcastically. Ang luhang pinipigilan kong bumagsak ay tuluyan ng nalaglag. I brushed my cheeks harshly to remove the tears.
"The day you left without any reason. The day you left me down on my knees. That's the day you lost me, Kael..."
_
NOTE: ILILIPAT KO PO ITONG STORY SA ISA KONG ACCOUNT. (painnxx02)
Thank youuuu ❤️
