Gökyüzünde özgürce uçan bir kuş ve o gökyüzüne ateş eden bir savaşçının hikayesi.
Leyla özgür bir kuş, Ercüment vatanı için dağlara, taşlara gerekirse gökyüzüne ateş edecek bir savaşçcı.
Özgür kuşlar bir kafese hapsolur mu? Savaşçılar silahlarını...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Leyla'cığım, canım benim yavaş yürü biraz." Diyen Ercüment'e döndüm. "Yavaş yürüyorum zaten!" Dedim sinirle. "Beş dakikadır iki adımlık yeri yürüyoruz!"
"Neden acaba?" Dedi Ercüment ve koluma girdi. "Çok dikkatli hareket etmen gerekiyor."
"Benim sana söylediğim şeyleri bana söyleme." Dedim hızla.
"Söylemiyorum."
"Söylüyorsun, ikimizin durumu aynı bile değil. Ben daha iyiyim, bir sorunum yok."
"Ha ben sorunlu muydum yani?"
"Ne alaka?" Dedim yüzümü buruşturarak.
"Kendin söyledin."
"Ondan bahsetmiyorum sen daha ağır yaralıydın. Ben yürüyünce dikişlerim bir zarar görmüyor ki."
"Görmesin diye yavaş yürümen gerekiyor ya zaten."
Göz devirdim. "Görmüyor zaten. Annemi gönderdim sen ondan beter çıktın ya iyiyim ben. Hem bir şey olsa anlarım doktorum!"
Bu gün hastaneden çıkıyordum. Kendimi gayet iyi hissediyordum ama etrafımdakileri bir türlü buna inandıramamıştım. İyiydim işte.
Ercüment ile birlikte yavaş yavaş çıkışa geldik. Babamlarda işlemleri halletmişti. Onlarda yanımıza gelince hastaneden çıkıp arabaya bindik.
Sessiz ve kısa bir araba yolculuğundan sonra sonunda eve gelebilmiştik.
"Kucağıma alayım bence." Dedi Ercüment önünde ki merdivenlere bakarak.
"Birinci katta zaten ev gerek yok."
Ercüment yanıma gelip hafifçe eğildi ve bir elini diz kapaklarımın altına, diğerini de sırtıma koyup kucağına aldı.
Ofladım. Gerçekten hayatımda tanıdığım en inatçı insanlardan biriydi Ercüment. Hatta en inatçısıydı. Bir şeyi yapacağım diyorsa illa ki yapacaktı. Yoksa içi rahat etmiyordu. Yapmamayı kabul etse de bir şekilde bir yolunu bulup illa ki yapıyordu.
