KAYIP YILDIZ (BİTTİ)

🔥 İYİLİK

BEĞENMEYİ VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN. İYİ OKUMALAR 🔥❤

18.Bölüm

Kulübemizin dar geçitli yolundan geniş alana çıktığımızda kulübemizin yerinde iki katlı, krem rengi büyük bir ev duruyordu. Çevresini bir metre uzunluğunda çitler sarıyor, ufak bahçesini çiçekler süslüyordu.

Bahçe kapısından eve giden dar yol, granit rengi taşlarla döşenmiş; her iki yanına yemyeşil çimler ekilmişti. Minik bir çeşmenin olduğu bölümde sera olduğunu düşündüğüm bir yapı da vardı.

Kuruyan boğazımı ıslatmak için hamle yaptığımda iki katlı evin geniş verandasına, tertemiz camlarına, renkli panjurlarına şok içinde bakıyordum.

"Evimiz!" diye inledim. "Kulübemizi yıkmışlar. Buraya biri ev inşa etmiş."

Ağlamak istiyordum. Kim bilir babam ve Ginny'e ne olmuştu. Yokluğumda büyük sefalete düşmüş belki de elimizde kalan son şeyi de satmışlardı. Kalbim endişeyle çarpmaya başlamıştı.

"Burası ailenin evi Freya." Dedi Axel açıklama yaparak.

Ne dediğini anlamadığım için Axel'e soru soran gözlerle baktım.

"Sen bana hizmet etmek için geldin. Bu yüzden gözün arkada kalmasın diye ailene daha iyi bir yaşam vermek istedim."

"Onlara bir ev mi verdin?" dedim şokla.

"Büyük bir hazineye sahibim. Birkaç kuruş harcamak bende bir şey eksiltmez. Sadece senin mutlu olmanı istiyorum."

"Teşekkür ederim." Diye fısıldadım gözümden bir damla yüzüme düştüğünde.

"Önemli değil." Dedi gülümseyerek. "Ayrıca her ay bir kese altın göndermeye de devam edeceğim. Sözüm söz. Sen benle olduğun sürece onlara iyi şekilde bakılacak."

"Ne desem bilemiyorum, Axel." Dedim durgunca. "Çok mahcup hissediyorum. Yıllardır kendimi ilk kez bu kadar ferahlamış ve özgür hissediyorum."

"Bu şekilde hissettirdiysem ne mutlu bana. Bir aydır ailenin rahatlığı için uğraş veriyorum. O yüzden malikanede çok fazla kalamadım."

"Tekrar teşekkür ederim."

"Gerçekten gerek yok."

Bu sırada evin kapısı açıldı ve Ginny gülümseyerek dışarı çıktı. Axel beni bir ağacın arkasına gizlerken, "Şş!" diye fısıldadı. "Burada olduğumuzu görmesin."

Başımı tamam manasında salladım. Aileme yaptığı bunca iyilikten sonra Axel gözüme artık daha iyi biri gibi gelmeye başlamıştı. Belki de ona fazla haksızlık ediyordum.

Başımı tekrar Ginny'den tarafa çevirdim. Gülümseyerek elindeki bidonla verandada bulunan saksılara su veriyor, çiçekleri okşayarak onlarla konuşuyordu. Bensiz olmak bir şey fark ettirmemiş gibiydi. Ginny yokluğumu kabullenmiş, mutlu bir şekilde hayatına devam ediyordu.

Bu duruma elbette şaşırmamıştım. Ginny'nin benden haz etmediği bir gerçekti. Erin ile daha yakındı ve yüzünde daima çamur lekesi olan kız kardeşlerinin etrafta olmaması onlar için bulunmaz bir nimetti.

Ginny'nin arkasından seslenen babam peşinden çıktığında daha da şaşırdım. Tekerlekli sandalyesi yoktu ve bir koltuk değneğinden yardım almadan yürüyebiliyordu.

"A-ama..." dediğimde Axel konuşmamam için parmağını dudağına götürerek bastırdı.

"Evet." Dedi yavaş bir tonla. "Babanın ayakları düzelsin diye hekimlerle görüştüm. Artık ayakları daha iyi yürüyebiliyor."