Flikken Maastricht - In het kort gezegd

Psychologie van de koude grond

'Wat als Eddie nou gewoon nog hier is, in Maastricht?' Wolfs keek op naar Eva die tegenover hem aan een kruiswoordpuzzel zat te maken.

'Oh, kom op Wolfs, je begint nu toch niet weer met die onzin?'

Hij schudde zijn hoofd, wilde dat ze naar hem luisterde. 'Ik vind het gewoon gek dat na alles wat er gebeurd is, hij ineens is verdwenen terwijl zijn lijstje echt nog niet is afgewerkt.'

'Waarschijnlijk werd het hem te heet onder de voeten, zeker nadat hij Donna had vermoord zat natuurlijk iedereen achter hem aan,' peinsde ze hardop.

'En toch klopt het niet, iets klopt er niet,' hij mompelde het laatste meer in zichzelf dan dat hij het hardop uitsprak.

Ze legde haar pen naast het boekje en haar handen vouwde ze erbovenop.  'Goed, ik geloof er niks van, maar ik ga wel even met je mee in deze gedachtengang. Stel dat hij hier nog is, in Maastricht, of tenminste in Nederland, wat zou hem tegenhouden om niet meteen door te gaan met waar hij mee bezig was?'

Zijn vinger schoot naar voren. 'Precies om wat jij net zei! Het hele politie- en justitieapparaat zit achter hem aan. Hij houdt zich koest net zolang tot de kust veilig is en dan slaat hij toe. Iedereen denkt dat hij in Marokko zit en dat is precies wat hij wil dat iedereen denkt.'

De irritatie borrelde weer in haar op. 'Oh, kom op, Wolfs, niet elke crimineel heeft een onstilbare drang naar wraak. Hij heeft Donna vermoord en daarmee zijn punt gemaakt.'

Hij keek verbijsterd terug. 'Jij hebt hem toch ook meegemaakt? Jij weet toch ook hoe berekenend hij kan zijn? Hoe gestoord hij is? Hoe... hoe gevaarlijk? Waarom is de aanname dat hij rustig hier in de buurt aan het afwachten is totdat hij toe kan slaan zo gek?'

Nu had hij echt haar geduld te zwaar op de proef gesteld. 'Omdat het niet uitmaakt. Omdat wij niet stad en land kunnen afzoeken op basis van een vaag vermoeden dat jij hebt, volledig gebaseerd op die studie psychologie van je die je niet eens hebt afgemaakt.'

Wolfs' wenkbrauwen schoten omhoog bij het aanhoren van de waterval aan woorden die over hem heen kwam. Vragend keek hij haar aan, zijn mondhoeken licht trillend naar boven neigend. Hij moest zijn best doen niet in lachen uit te barsten toen zijn blik werd beantwoord met een harde staar.

Zo bleef het een soort wedstrijd wie het langste vol zou houden en Wolfs had er lol in. Hij wist precies hoe hij haar op de kast kon krijgen en haar jaloezie vond hij ronduit schattig. 'Eva van Dongen,' zie hij uiteindelijk dan ook,' het lijkt wel alsof je jaloers bent op mijn universitaire carrière?'

'Pff, op die mislukte universitaire carrière van jou, zul je bedoelen? Ben jij gek.'

Het onderwerp van gesprek had ineens een andere wending gekregen.

Ze schudde haar hoofd en viel spontaan uit haar rol toen een grinnik haar ontsnapte. 'Maar vertel eens nu we het er toch over hebben, waarom ben je eigenlijk gestopt met die opleiding? Haalde je niet genoeg voldoendes, was je te druk aan het feesten?' Waar ze zojuist nog beledigend had geklonken, liet ze nu een plagende glimlach zien, haar tong speels geplaatst in het hoekje van haar mond.

Hij had dit kunnen verwachten en incasseerde de scherts graag. 'Dat kan er iets mee te maken hebben...' hij gaf haar een knipoog. 'Nee, eigenlijk kwam dat door een project waar we aan werkten. Dat ging over de karaktertypen sociopaten en psychopaten.'

Nu had Eva het al helemaal niet meer en ze lachte hardop.

'Nee, nee, wacht even,' ook hij kwam zelf bijna niet meer uit zijn woorden van het lachen. 'We kregen een casus van een seriemoordenaar waarbij we moesten vaststellen wat deze persoon tot zijn daden had gedreven. En ineens besefte ik het.'

'Wat? Dat je profiler wilde worden?' Daarop kreeg ze haar eigen pen tegen haar arm aan gegooid.

'Nee, van Dongen. Toen besefte ik me dat ik de verkeerde opleiding had gekozen. Het was saai. Oersaai! Alleen maar hoorcolleges, onderzoeken lezen in boeken, verslagen uitwerken. Dat was niks voor mij. Ik wilde niet lezen over die psychopaten, ik wilde ze zelf vinden en oppakken. Ik miste de actie.'

'En toen ben je gestopt en naar de politieacademie gegaan?' vulde Eva aan.

'Zo zit het, en niet anders.'

'Dit had ik nou nooit achter jou gezocht, weet je dat? Waarom heb je me dit nooit eerder verteld?'

'Zodat jij me kon pesten zeker met het feit dat ik mijn opleiding nooit heb afgemaakt?' vroeg hij quasi-beledigd.

'Ach, dat kan alsnog toch? Met je psychologie van de koude grond,' reageerde ze, en met nog een tik op zijn schouder te geven verdween ze de trap op naar boven.