တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ စႏၵာေစာင့္ေနေပမဲ့ သူမ ေပၚမလာခဲ့ပါ။တစ္ပတ္မွာ ႏွစ္ခါေလာက္လာသည့္ ႐ိႈင္းသီဟေတာင္ ေရာက္လာပါေသးသည္။
သူမကိုေစာင့္သည့္ရက္တိုင္း ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ တစ္ပုံေတာ့ဆြဲၿပီးသည္။
ႏွစ္ပတ္ေျမာက္ေန႔မွာ ခြန္းလဲ့ေရာက္လာခဲ့တယ္။ခြန္းလဲ့ေရာက္လာေတာ့ စႏၵာေပ်ာ္႐ႊင္လို႔မဆုံး။သို႔ေသာ္...အရင္ကတည္းကေသြးေရာင္မ႐ွိသည့္ သူမ၏ပန္းႏုေရာင္ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးက အခုေတာ့ျဖဴဖတ္လို႔ေနသည္။
သူမကေတာ့ အားအင္မ႐ွိသည့္အသံျဖင့္ ထိုင္ေနက်ခုံတန္း႐ွည္ဆီသို႔ သြားဖို႔ေျပာလာသျဖင့္ ထိုေနရာကိုေရာက္သြားေလသည္။
"ခြန္း...နင္ေနမေကာင္းဘူးလား..."
"ဟင္?"
"နင္ဘာေတြအေတြးလြန္ေနတာလဲ...ငါေမးတာနင္ ေနမေကာင္းဘူးလားလို႔"
ခြန္းလဲ့ကသူမ၏ ေဘးမွာထိုင္ေနတာမို႔လို႔ ခြန္းလဲ့၏ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲလႈပ္ကာေမးလိုက္သည္။သူမတစ္ကယ္ အားအင္ခ်ိနဲ႔ေနသည့္ပုံပင္။ ပုံမွန္ ေျဖးေျဖးေလး လႈပ္ခါလိုက္ေပမဲ့ သူမကယိမ္းထိုးပါလာတာေၾကာင့္ေလ။
အသက္႐ွဴၾကပ္ေနသည့္ ပုံေပၚသည့္ သူမက တစ္ခါတစ္ခါ မ်က္ျဖဴလန္သြားသည္။
"ငါ...ငါအဆင္ေျပတယ္...အယြင္း...ငါတို႔ေနာက္ထပ္... မေတြ႕ရေတာ့ဘူးထင္တယ္"
စကားတစ္လုံးခ်င္းစီ အားယူၿပီးေျပာေနသည့္ ခြန္းလဲ့၏အသံက အက္ကြဲေနသည္။
"ဘာေျပာလိုက္တာ..."
"ငါတို႔ေနာက္ထပ္...မေတြ႕ပဲေနၾကရေအာင္"
ခုနကေလသံ၊ခုနကစကားမဟုတ္ေတာ့ဘူး။စႏၵာ၏ ရင္ထဲမွာ အေမာဆို႔သြားေလသည္။အရင္ကမြန္းၾကပ္ခဲ့ရတာေတြထက္ ဆယ္ဆပိုမြန္းၾကပ္လာသည္။ထြက္ေျပးခ်င္တယ္....လြတ္ေျမာက္ခ်င္တယ္။ဒီမြန္းၾကပ္မႈဒဏ္ကေန။
"နင္...ငါ့ကိုစေနတာမလား ခြန္း"
စႏၵာ၏ အသံမွာငိုသံပါလာသည္။မ်က္ဝန္းထဲမွာလည္း မ်က္ရည္စေတြျပည့္လွ်ံလာလို႔။
"ခြန္း...ေျဖေလ...ငါ့ကိုဒီလိုမစရဘူးေလ...စေနတာမလား...ဟုတ္တယ္မလား"
YOU ARE READING
ယွင်း(Complete)
Novela Juvenilခံစားချက်ဆိုတာ ပန်းချီကားတစ်ချပ်လိုပဲ။ Oc Uni+Zg ခံစားခ်က္ဆိုတာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လိုပဲ။
